Ποιο να είναι άραγε το μέλλον της Ποίησης;
Αν δούμε όλη την ποίηση που έχει γραφτεί ποτέ ως ζωντανό οργανισμό και ως σύνολο – όπως το ήθελε ο Έλιοτ - και δεχτούμε τη διαχρονικότητά της, η Ποίηση, μ’ αυτήν ακριβώς την ιδιότητα που καταργεί τη γραμμική, συμβατική ροή του χρόνου, μπορεί από μόνη της να αποκλείει την ύπαρξη μέλλοντος.

Η Ποίηση όμως, αν εκλείψει, θα εκλείψει πριν από τους ποιητές – όπως τα άστρα πριν από το φως τους και οι ιδεολογίες πριν απ’ τους πιστούς τους. (Οπότε, μπορεί ήδη να έχει εκλείψει, αλλά να μην το έχουμε αντιληφθεί ακόμα).

Στο μεταξύ, όμως, όλο και περισσότεροι γράφουν και διαβάζουν ποίηση και ενδιαφέρονται γι αυτή, και η ποίηση αγγίζει όλο και ευρύτερα στρώματα.

Στο γεγονός αυτό σίγουρα βοηθούν δυο, παράλληλα εξελισσόμενα, φαινόμενα: πρώτον, οι όλο και πιο «ποιητικοί» στίχοι των τραγουδιών (κάθε είδους), και, δεύτερον, ο ελλειπτικός λόγος της γλώσσας της διαφήμισης.

Αυτές οι δυο «κοινωνικές πραγματικότητες» βρίσκονται μάλλον σε συνεχή  αλληλεπίδραση  με την ποίηση: εκείνες μεν πλουτίζονται από το υλικό και τις τεχνικές της ποίησης, η ποίηση δε, ωθείται σε μια ανεπαίσθητη μεταλλαγή κατά την οποία το σημαίνον και κρυπτικό του ποιητικού λόγου γίνεται, αίφνης, οικειότερο προς το ευρύ κοινό. 

Ας μην το αναλύσουμε όμως άλλο… Με τις πολλές αναλύσεις η Ποίηση βαριέται και φεύγει μια ώρα αρχύτερα…  
                                                                                                 
Παυλίνα Παμπούδη