Η ποίηση σε επιλέγει. Ποτέ εσύ, και  μάλιστα αυθαιρέτως, επειδή σ’ ένα βιβλίο έκλεισες μερικούς στίχους. Δεν γίνεσαι έτσι ποιητής και  μην αυταπατάσαι. Δεν φτάνει να αρπάζεσαι απ’ ό,τι τρέχει γύρω σου, δεν είναι αρκετό να ξέρεις  να μιμείσαι, να αναπαράγεις τα χιλιοειπωμένα, να αποστηθίζεις στίχους γοητευτικούς, να θες κι εσύ να  διορθώσεις τα στραβά του κόσμου τούτου. Ούτε μπορείς να είσαι ποιητής επειδή μια συμφορά σου χτύπησε την πόρτα. Δεν είσαι ο μόνος που έχασε αγάπη, πατρίδα, ανθρώπους.   Ούτε τηρώντας τους κανόνες  να λες πως είσαι παραδοσιακός ούτε, χωρίς να τους τηρείς, να λες πως είσαι μοντέρνος. Έχει και το μοντέρνο  τις δεσμεύσεις του. Η ποίηση σου δίνεται ή όχι.  Και πρώτο πρώτο απαιτεί στον στίχο σου να βάλεις την ψυχή σου. Την ψυχή σου, όχι τη ματαιοδοξία σου.

Η ποίηση θέλει ανάσα και θεία πνοή∙ την έχεις ή δεν την έχεις.  Καημοί και βάσανα, ρυθμοί και ομοιοκαταληξίες, μπορεί να δώσουν της ποιήσεως την ουσία ή τη  φόρμα∙ την ποίηση την ίδια όχι. Αλλού είναι κρυμμένο το κλειδί. Ο έρωτας, ο θάνατος, ο πόλεμος, η φύση, η πατρίδα, θα είναι πάντα επίκαιρα αλλά μονάχα αυτά δεν φτάνουν, δεν αρκούν ποίηση για να γίνουν. Θυμήσου: Μπορεί να είσαι ποιητικός, χωρίς να γράφεις ποιήματα και άλλοτε, πάλι, γράφοντας, ποιητής να μην είσαι.

«Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ενδιαφέρεται για την Ποίηση. Άπαξ όμως κι ενδιαφέρεται, είναι υποχρεωμένος ‘‘να  γνωρίζει να μεταβαίνει’’  σ’ αυτή τη δεύτερη κατάσταση, να περπατεί και στον αέρα και στο νερό» (Οδυσσέας Ελύτης, Ανοιχτά Χαρτιά, «Τα κορίτσια», σελ. 133). Εσύ πού περπατείς; Στα σκοτεινά πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε, λέει κι ο Σεφέρης, κινούμε συρφετός, γυρεύοντας ομοιοκαταληξία φωνάζει από μακριά ο Καρυωτάκης… Άκου τις φωνές…

                                        Ανθούλα Δανιήλ

© Poeticanet