Στη θεωρία του των αρχετυπικών μύθων της αφήγησης ο Northrop Frye ταυτίζει τον χειμώνα με τη σάτιρα, την άνοιξη με την κωμωδία, το καλοκαίρι με το ρομάντζο, το φθινόπωρο, τέλος, με την τραγωδία.
      Η συνηθέστερη κατάληξη μιας τραγωδίας, στη λογοτεχνία αλλά και τη ζωή, είναι η καταστροφή. Το παράφορο πάθος οδηγεί τον ήρωα στον θάνατο. Έναν έρωτα σε αδιέξοδο. To πένθος για την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μπορεί να οδηγήσει  στη συντριβή... Η λογική καλείται επειγόντως να συμμαζέψει το συναίσθημα, στην πιο δημοφιλή διαμάχη από την εποχή του Διαφωτισμού.
      Η ποίηση, σε πείσμα δογματικά ορθολογιστών και αθεράπευτα ρομαντικών, στεγάζει και τα δύο: σκέψη και πάθος, ιδέα και εμπειρία, σύλληψη και βίωμα, νόηση και αίσθηση, όλα κατατείνουν σε αυτό που είναι, σε αυτό που γίνεται το ποίημα: μια καρδιά (και ένας νους, και ένα σώμα, και μια ψυχή) που φλέγεται από αγάπη.
      Είναι Οκτώβρης. Bρισκόμαστε στην επικράτεια της τραγωδίας, σύμφωνα με τον Frye. Δεν έχω κανέναν λόγο να διαφωνήσω. Βρέχει καταρρακτωδώς ενώ φεύγω από το σπίτι της Παυλίνας. Το επόμενο τεύχος θα βγεί τον Γενάρη, όμως εγώ έχω αρχίσει να γράφω ήδη. Στον σταθμό Βικτώρια του ηλεκτρικού οι πόρτες του τραίνου κλείνουν με πάταγο. Γίνομαι αυτό που ήμουν πάντοτε σε αυτήν την πόλη καθώς αφήνομαι στην τρυφερή αδιαφορία του πλήθους: ένας ξένος. Mα πάλι, και ποιος δεν είναι; Camus και Frye διαγκωνίζονται μες στο μυαλό μου. Με παρηγορεί εκείνη η άνοιξη που καραδοκεί. Η κωμωδία με το happy end. Όμως όχι για απόψε. Δεν αντέχω να γράψω πάλι από την αρχή αυτό το scriptorium.   

Σάρα Θηλυκού