Ο Henry James, στη νουβέλα του Εικόνα στο χαλί, αναφέρεται σε ένα πολύτιμο «μυστικό» που κρύβεται στο έργο τέχνης και του οποίου η ανακάλυψη αποτελεί την αποστολή του καλού κριτικού ή/και του ικανού αναγνώστη. Υπάρχει, πράγματι, ένα τέτοιο μυστικό, πίσω από τις ιστορίες που αφηγούμαστε, εκόντες άκοντες, με τα κείμενά μας; Ή μήπως είναι ένα «ψέμα»; Δηλαδή μια συντήρηση της αυταπάτης ότι καταθέτουμε την «αλήθεια» ‒και υπάρχει εκεί προς ανακάλυψη!‒ για ό, τι ζήσαμε, για όσα σκεφτήκαμε, όσα αισθανθήκαμε, για ό, τι είμαστε.  Ίσως μέσα από αυτήν την αυταπάτη να προεξέχει η ελπίδα ότι οι συναισθηματικές επενδύσεις, για τα γεγονότα και τους ανθρώπους, μπορούν να παραμείνουν σταθερές. Ωστόσο. Οποιαδήποτε παγίωση των συναισθηματικών μας επενδύσεων γίνεται ουσιαστικά ανέφικτη, καθώς η μονιμότητα του βιογραφικού ή/και αυτοβιογραφικού σχήματος είναι ασύμβατη με την ελεύθερη σκηνοθεσία των εκφραστικών μας προσωπείων.

Αναψηλαφώντας, λοιπόν, τις μνημονικές μας βεβαιότητες, τις ανασχηματίζουμε σε μια δίχως τέλος και χωρίς εγγυήσεις αναζήτηση, που κινδυνεύει διαρκώς από την πρόσκρουση στην καχυποψία του άλλου. Κι αυτό δεν το κάνουμε ‒ή δεν το κάνουμε μόνο‒ για να ξεγελάσουμε και να ξεγελαστούμε, αλλά κυρίως γιατί διεκδικούμε έναν μικρό χώρο επιβεβαίωσης ότι υπάρχουμε ‒και ότι θα εξακολουθούμε να υπάρχουμε‒ για εμάς και τους άλλους, ότι «δεν ανθίσαμε ματαίως». Με ομόλογο τρόπο και η ποίησή μας δεν είναι παρά μια αλυσίδα κρυμμένων «μυστικών» ή επιλεγμένων «ψεμάτων», τα οποία περιμένουν κάποιον να τα ανακαλύψει ή να τα θάψει βαθύτερα. Κι είναι αυτό ίσως η μόνη μορφή αλήθειας, που θα κρύβει πάντα η Εικόνα στο χαλί.

Άννα Αφεντουλίδου

© Poeticanet