Τι μπορούμε να ξέρουμε για το ποίημα; Πώς οφείλουμε να σταθούμε απέναντι στο ποίημα; Τι μπορούμε να ελπίζουμε από το ποίημα; Σε μιαν εποχή γενικευμένης κρίσης του κόσμου της ζωής και βασανιστικής αστάθειας των ιδεών, τα τρία αυτά ερωτήματα, αποτελούν ίσως καίρια σημεία κάθε σοβαρής αναζήτησης της ενάργειας, της επιστροφής στα πράγματα, που μας ζώνουν φορτωμένα με αλλοπρόσαλλες εμφανίσεις. Κι αυτό γιατί το ποίημα μάθαμε να το θεωρούμε ως την πλέον άμεση περιγραφή του τρόπου με τον οποίο εμφανίζεται μέσα μας ο κόσμος της ζωής. Άμεση έκφραση, επεξεργασμένη χρήση της γλώσσας για την μεταβίβαση συναισθημάτων ή ένα παιχνίδι με τις λέξεις, που στοχεύει στην αποκάλυψη πλευρών της μνήμης και της φαντασίας μας, σήμερα η ποίηση σέρνει πίσω της όχι ποιήματα, αλλά ερμηνευτικά σχόλια επί ερμηνευτικών σχολίων, τα οποία ακυρώνουν κάθε προσπάθειά της να αναζητήσει τις προσίδιες αλήθειες της μέσα στον κόσμο της ζωής. Απ’ εδώ και πολύ καιρό μοιάζει υποχρεωμένη να σκαλίζει συναισθηματικά δεδομένα, για να παρουσιάσει με «άμεσο» τρόπο τούς πιο «ευχάριστους» συνδυασμούς τους. Δεν δικαιούται να θέτει ερωτήματα και, φυσικά, ούτε να παίρνει απαντήσεις. Κι όμως γνωρίζουμε πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξει λόγος χωρίς απόκριση, γνωρίζουμε πως κάθε ερώτημα δεν έχει πάντα στο τέλος του το γνωστό μας σημείο στίξης, πως η αλήθεια πολλαχώς λέγεται και πως ο κόσμος της ανθρώπινης ζωής μπορεί ν’ αρχίζει πάντα απ’ την αρχή που θέτει κάθε φορά η αρχαία μεταφορά την οποία διατυπώνει η γλώσσα ως αίτημα αυτοπροσδιορισμού του υποκειμένου εν μέσω υποκειμένων σε κάθε νέα έκφανσή της. Κι αυτό είναι με την ισχυρή έννοια ποίηση.

Γιώργος Μπλάνας