Αν είναι εύκολο να προσδιορίσει κανείς το άπειρο, άλλο τόσο εύκολο είναι να  πει «τι είναι η ποίηση». Παρόλα αυτά δεν έχουν σταματήσει οι ποιητές ανά τους αιώνες να προσπαθούν να την περιγράψουν, προσθέτοντας ο καθένας τη δική του ψηφίδα στο τεράστιο ψηφιδωτό.  Για τον Πλάτωνα είναι θεία έμπνευση. Ο Σωκράτης, συζητώντας με τον  Ίωνα αποφαίνεται ότι οι ποιητές, «ένθεοι όντες», κινούνται από θεία δύναμη.

Η Ποίηση είναι η «ανάπτυξη ενός επιφωνήματος», όπως είπε ο Βαλερύ, κοιτάζοντας στο βάθος της ψυχής, ή «η «ανάπτυξη στίλβοντος ποδηλάτου», όπως είπε ο Εμπειρίκος, δίνοντας το προβάδισμα στα μάτια. Είναι ο σπόρος στο πνεύμα του ποιητή που θα βλαστήσει και θα προεκτείνει την  πραγματικότητα στο όνειρο και στην φαντασία, θα δώσει τόπο στην ουτοπία και τη δυνατότητα στον άνθρωπο να αγγίξει το Σύμπαν. Είναι η «αναμόρφωση του αρχαίου κάλλους» είπε ο Χαραλαμπίδης, «η ρυθμική δημιουγία της ομορφιάς» είπε ο Πόε,  «η απροσμάχητη αλήθεια της ύπαρξης», λέει ο Γιώργος Βέης,  «ανώτατη ρυθμίστρια της Έννοιας της Ζωής» ο Σικελιανός.

Όποιος «ενδιαφέρεται για την ποίηση είναι υποχρεωμένος “να γνωρίζει να μεταβαίνει”… να περπατεί στον αέρα και στο νερό», είπε ο Ελύτης, να δέχεται δηλαδή το θαύμα, γιατί η ποίηση είναι η μόνη που διαθέτει τα μέσα για να επιτύχει κάτι τέτοιοˑ να εκπορθήσει το αόρατο, το άγνωστο, το μυστήριο. Κι ακόμα είναι αυτή που προσπαθεί να απαντήσει στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής.

Με λέξεις επιλεγμένες, νοήματα γεωμετρημένα, φράσεις εν σοφία αρχιτεκτονημένες, η ποίηση είναι μια γλώσσα που χορεύει, λέει ο Σεφέρης, ο ποιητής και χορευτής. Πέρα από τα σύνορα της συμβατικής λογικής, ο ποιητής ακούει τη φωνή της γης, δέχεται τα μηνύματα του Σύμπαντος, αναδεικνύεται σε οικουμενικό και προσωπικό ιερέα της ζωής… «Ανάβω στίχους για να ξορκίσω το κακό» λέει ο Ρίτσος,  Ποίηση, Ω αγία μου, ο Ελύτης.

Ανθούλα Δανιήλ

© Poeticanet