κοῦφον γὰρ χρῆμα ποιητής ἐστιν καὶ πτηνὸν καὶ ἱερόν

Σκέφτομαι πόσο πολύ απέχει η εικόνα αυτού που είναι  ή που θέλει σήμερα να λέγεται ποιητής από τον εξιδανικευτικό ορισμό του Πλάτωνα:

κοῦφον γὰρ χρῆμα ποιητής ἐστιν καὶ πτηνὸν καὶ ἱερόν͵ καὶ οὐ πρότερον οἷός τε ποιεῖν πρὶν ἂν ἔνθεός τε γένηται καὶ ἔκφρων καὶ ὁ νοῦς μηκέτι ἐν αὐτῷ ἐνῇ· (Ίων, 534.b.6).
   «…είναι ένα πράγμα χωρίς βάρος ο ποιητής, ιπτάμενο και ιερό, που δεν μπορεί να δημιουργεί, προτού καταληφθεί από ένθεη μανία, προτού να αποτινάξει κάθε φρόνηση και πριν ολότελα ο νους του τον απαρνηθεί». (μετάφραση Τ.Κ.)

Τι σχέση μπορεί να έχει ο φτερωτός δημιουργός του πλατωνικού Ίωνα με τον καθημερινό, ενίοτε σκυμμένο από τις βιοτικές μέριμνες,  σύγχρονο άνθρωπο που συμβαίνει να γράφει ποιήματα και συχνά να τα αναρτά σε διαδικτυακές ιστοσελίδες;
Η απάντηση, νομίζω,  βρίσκεται πάντα στην αγωνιώδη απόπειρα να προσεγγισθεί το άρρητο ώστε να γίνει ρητό και, εάν είναι δυνατόν, αιώνιο. Να ειπωθεί δηλαδή με λέξεις οι οποίες θα υπερβαίνουν τον αδήριτο νόμο της φθαρτότητας. Οι λέξεις, εξάλλου, από τις οποίες συντίθεται ένα ποίημα, συνιστούν ένα μικρό σύμπαν,  το οποίο διαγράφει  μια πορεία από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Με τον τρόπο αυτόν ο ποιητής γίνεται, στιγμιαία έστω,  ένας οιονεί μικρός θεός —θνητός αυτός—  που επιχειρεί να ποιήσει αθάνατα έργα. Ένθεος και παράλληλα καταδικασμένος σε θνητότητα. Διά βίου όμως μαγεμένος από το θαύμα της γλώσσας. Έτσι ενώ εκείνος θα επιστρέφει στην πεζή  καθημερινότητά του, οι λέξεις του ως ἔπεα όντως πτερόεντα θα κυκλοφορούν εσαεί στους γαλαξίες του διαδικτύου δημιουργώντας ένα γλωσσικό  κόσμο,  άυλο και άφθαρτο.

Εγγύηση ή μήπως ψευδαίσθηση αθανασίας;

Τασούλα Καραγεωργίου

© Poeticanet