Γράφει ο Γιώργος Δρίτσας

Θέκλα Γεωργίου, Υποθαλάμια και υποδόρια εκδ, Σαιξπηρικόν

Οι σκέψεις μας περνούν από τις πρωταρχικές αισθήσεις και τα διάφορα εγκεφαλικά κυκλώματα (βλ. υποθάλαμος) στα πιο βαθιά μέρη του υποσυνειδήτου, δημιουργώντας τις εικόνες του κόσμου μέσα από μια αλληλουχία επεξεργασμένων σκηνών. Μια μικρή ταινία η συνεχής βίωση της πραγματικότητας, χωρίς αρχή μέση και τέλος – πέρα από το σίγουρο τέλος του βιολογικού θανάτου.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που το πλαίσιο αυτό της «πραγματικής» πραγματικότητας, της βίωσης του κόσμου από τον άνθρωπο, είναι κάτι που απασχολεί την τέχνη και δη την ποιητική δημιουργία. Η Θέκλα Γεωργίου στην πρώτη της συλλογή, Υποθαλάμια (εκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2022), δομεί τον σκελετό της συλλογής της πάνω σε αυτή τη συνθήκη, με βάση όμως μια πιο τραγική θέαση της ζωής - μάλιστα νιτσεϊκής προέλευσης, όπως δηλώνεται καθαρά από τις αναφορές στο Γερμανό φιλόσοφο (βλ. ποίημα «Ζαρατούστρα, μέρες του 2022 μ.Χ.»).

Πιο συγκεκριμένα, ήδη από το πρώτο ποίημα της συλλογής «Αχιβάδες» αποκαλύπτει τον πυρήνα της ποίησής της, δηλαδή τα ίδια τα σπλάχνα της, τη βιολογική της ύπαρξη ως είναι που πάλλεται με οργασμό μέσα στον κόσμο άηχα (βλ. ποίημα {Άτιτλο}). Η συνείδησή της αυτή πορεύεται χωρίς ατιρμέλεια - με κομμένα χέρια, αντικατεστημένα από κέρινα υποκατάστατα (βλ. ποίημα «Συνείδηση»).

Οι άνθρωποι, χωρίς πρόσωπα, μια αιώνια πέτρα του Κάιν, ένα ίχνος στο μακρόχρονου σύμπαν του συμπαντικού υπερ-μύθου της σκοτεινής ύλης της ίδιας της τραγικής μοίρας της ζωής πάνω στη Γη ως σύνολο δια μέσω των αιώνων (βλ. ποίημα  «Η πέτρα του Κάιν»). Η Εύα κάνει την εμφάνισή της σε αυτό το ποιητικό σύμπαν, πλέον όμως ως σύμβολο του τέλους της πρωταρχικής γέννησης, εξαφανίζοντας κάθε άοκνη προσπάθεια εύρεσης της αλήθειας γι’ αυτόν τον κόσμο στο κενό (βλ. ποίημα «Σκοτώνοντας την Εύα»).

Κλείνοντας, σε όλο το εύρος της καλαίσθητης και αρκετά καλογραμμένης, αλλά σκληρής, αυτής συλλογής η ανθρωπινότητα ως ουσία και μεσοδιάστημα, και ταυτόχρονα ως μια συλλογική οντότητα που αντιμετωπίζεται ως το ίδιο της το τραύμα μέσα στο πάντα υπαρκτό παρόν της, καλείται με νιτσεϊκό τρόπο να ξεπεραστεί. Όχι, όμως, με κάποια απάνθρωπη υπεροψία αλλά μέσω της ίδιας της δύναμης της πνευματικής εγκαρτέρησης της εφημερικότητας του βιολογικού φαινομένου από το εκάστοτε άτομο∙ ιδωμένη ως μια δυναμική κατάσταση που σηματοδοτεί μια τραγική αλλά ουσιαστική παρουσία στον «αναδιπλούμενο» αυτό κόσμο, που μας τραυματίζει και μας εμπεριέχει αμετάκλητα. Η «αιώνια επανάληψη» περιμένει, λοιπόν, τον γενναίο παρατηρητή της αβύσσου, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα θυσιάσει τις καθιερωμένες και σταθερές του «αλήθειες».

Ο Γιώργος Δρίτσας γεννήθηκε το 1994 στην Κόρινθο. Είναι απόφοιτος του Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία) της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, στο οποίο και συνέχισε/ζει τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές του σπουδές.

Το 2016 εξέδωσε την ποιητική συλλογή Η ηχώ του Ζαρατούστρα, σε μορφή αυτοέκδοσης, ενώ από τις εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορούν οι, κοινής θεματικής, ποιητικές συλλογές του σκιά θανάτου (2022) και το ματωμένο όνειρο (2023), με παλιά και νέα ποιήματά του. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διαδικτυακά και έντυπα περιοδικά και ανθολογίες.