Εκτύπωση του άρθρου

ΘΕΜΗΣ ΤΑΣΟΥΛΗΣ

Όλα που χύνονται στο άσπρο απαλά
«ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ», ΣΕΛ. 53

 

KΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Άδειος ο τόπος γύρω μου καλεί
ότι αγαπώ και πόνεσα και πλέον τίποτα, καθόλου.
Στα ορύγματα των νεύρων μου, στις γούβες των χαμένων
ανθίζουν τώρα κίτρινα, εκστατικά της λήθης.
Και πάνω αμνοί βόσκουν κρυφά τα κόκκαλα του ήλιου
της αρπαγής μυρωδικά, του χρόνου το χορτάρι
μέχρι να παν στα χώματα, να τραγουδήσουν φως.

Και συ καλόβρυση, καλοβυζάχτρα τ' άστρου,
γόησσα του αφανισμού και νύχι του θανάτου,
χορεύοντας πολύχρωμη-χαρταετός μέσα
στη θλίψη τ' ουρανού-
χτίσμα τ' αέρα 'κει ψηλά από τα υλικά που 'σαι φτιαγμένη,
δεν είδες πως η λύπη μου είν' η μισή σου ελπίδα.


_______________________________________________________________________________
"Πρώτη ποιητική συλλογή του μετά τη συγκεντρωτική έκδοση «Ποιήματα (1965-2004)», η οποία συνεχίζει να μην προδίδει τα κεκτημένα: την ανεμπόδιστη αφήγηση και τον φωτεινά σκιασμένο λυρισμό. Ο Θέμης Τασούλης δεν ξενιτεύτηκε στη διασάλευση του νοήματος, που έτσι και αλλιώς δεν του ταίριαζε (μάλλον) ιδιοσυγκρασιακά, ούτε όμως στην ερωτοτροπία του σύγχρονου και σημερινού αισθήματος. Παραμένει γοητευτικά προσκολλημένος στο παρελθόν της φροντισμένης φωλεάς του νοήματος σε πούπουλα εξομολόγησης, ενώ η γλώσσα ασκείται στην περιφρούρησή της. Φοβάμαι ότι έχουμε ήδη να νοσταλγούμε τέτοια εγχειρήματα, γιατί η αγλωσσία πλέον κυριαρχεί, με άγνωστο πότε θα μιλήσει ο λόγος. Ας μη σβήσουμε λοιπόν το κερί εν μέσω σκότους".

Βασίλης Καλαμαράς
Αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία (Βιβλιοθήκη 21/12/2007)


Ημ/νία δημοσίευσης: 24 Μαΐου 2008