ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ 

 

 

              

ΜΕ ΤΟΥΣ  ΨΑΡΑΔΕΣ                                                                                          

 

1

Χταπόδι απλωμένο στον ήλιο
η γλώσσα
θα ξεραθεί μέσα στο λιοπύρι
πιασμένη στα λάθη της
θέλει το αίμα της πίσω
να τη γλυτώσεις θέλει,
έστω ως ανάμνηση των ερώτων.

 

2

Αγωνίζεται να πιει
ό, τι μπορέσει
ό, τι έχει μείνει από το βρόχινο νερό
στην ελάχιστη λακκούβα του τυχαίου
στην παραλία το αναγνωστικό μου

κι έχει χάσει το δρόμο του
πουλάκι χωρίς όνομα
χωρίς απόγευμα στις φυλλωσιές
μια σταλίτσα αθανασία
τρέμει στο φτερό της λέξης:
προδοσία

 3

H αλήθεια, μια  γεύση είναι κι αυτή
καθώς γεμίζει το στόμα μας
ή νομίζουμε πως γεμίζει
με τα ονόματα των φίλων
που έφυγαν και τους περιμένουμε ακόμα
να πιούμε καφέ άλλη μια φορά στο Μικρολίμανο
ή ψηλά στην Καστέλα
διότι θέλουμε να πιστεύουμε στα μάτια τους

4

Τίποτα δεν είναι αρκετό για να σε ξεχάσω

η ευωδιά της φραγκοσταφυλιάς είσαι

να σε ευχαριστήσω ακόμη μια φορά
 

 5

Λουλούδι μέσα από την πέτρα
στην άκρη του ματιού
μας βλέπει από ώρα
ασφαλώς αειθαλές,
ξεχωρίζει τώρα η δύναμη
το άφοβο κυκλάμινο είναι
κι επειδή ακριβώς
το θέλησε πολύ,
δικό μας πρόκειται να μείνει,
περιουσία σίγουρη
επιμένοντας να μας δείχνει πάντα
το σωστό πέρασμα
ανάμεσα στα δίχτυα, στα ύφαλα,
στους δήθεν κάβους
στους αναποδογυρισμένους καιρούς.

6

Μα πώς μπορεί και φτάνει ως εδώ
στα σκίνα, στις προκυμαίες, στις τράτες
μαζί με τον άνεμο στο μεσαίο κατάρτι
κι ο Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ;
 

7

Ας σταματήσουμε εδώ λοιπόν
στην άκρη των κυμάτων
άπληστοι, ακοίμητοι,
με το κεφάλι ψηλά
ως τάματα στη νίκη
ένα με τ΄ άστρα των μηνυμάτων
ένα με τα κήτη που φτάνουν ως εδώ
ένα με το καλοκαίρι του νου
σελήνη στη μέση του λιμανιού

© Poeticanet
                                                                             
                                                                         *