ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΑ

Κλεψύδρα

Στη σκάλα του κυκλικού τρένου των ονείρων
αμίλητη, ακούω—
όσο οι κόκκοι της άμμου, είπε
χωρίς να ρωτήσω
ή της κλεψύδρας, σκέφτηκα
άπειρα παγιδευμένοι
στο μηχανισμό αυτό
του χρόνου, όχι του καιρού
ούτε του χώρου.
Ακούω το τρένο να γυρίζει
στην φύση του είναι, είπες
και εγώ στο τέλος κατάλαβα
δίπλα σου είμαι—
η άλλη ράγα που συνοδηγεί.
Εδώ δεν χρειάζονται λόγια, ούτε σιωπή
μόνο στα αυτιά μας βουλοκέρι
για να γλυτώσουμε από τις
σειρήνες του χρόνου
που άσκοπα προσπαθούν
να μας αλλάξουν τροχιά

Τα Στοιχεία

τα όσα προκαλεί η φύση
εκ φύσεως τα επιθυμεί
                            Γ. Χ.

Είναι φυσικός νόμος, μου λες
η σωματικότητα της φύσης μου  
και η φύση μάς λέει ότι οι νόμοι της
πρότυπο είναι που φυσικά υπακούμε
—χωρίς εξαίρεση.
Νόμος είναι όνομα που απονέμεται
σε στοιχεία αρμοστά γενικευμένα
σκέφτομαι, Πλατωνικά
πόσο—στοίχημά μας και της φύσης.
Στης καθημερινότητας τη μικροσκοπική καρδιά 
αμείωτο το τυχαίο αφήνει στοιχειώδη σωματίδια
στην ομίχλη του είναι
—παντού, εκεί, που
κάποιο μέτρο τα στοιχειώνει.
Νόμος άνομου, λες
πάλι νόμος όμως—
αλλά ποιας φύσης;

Σφίγγα

Κουρασμένη από τα αινίγματα
όλων όσων δεν έχουν ειπωθεί
παγιδεύτηκα σε παλιά συνήθεια
σε ιστορία—όχι δικιά μου.
Δύσκολος ο γάμος με την ιστορία, μου λες
με λέξεις κρύβοντας όσα έχεις να πεις
φοβάμαι το κακό που θα σου κάνω
με όσα μαζί μου κουβαλώ.
Μόνο αν η ιστορία ταυτιστεί με αφήγημα
σκέφτομαι, χωρίς να μιλώ, έχοντας μάθει την γλώσσα.