DON SCHOFIELD

Τρία ποιήματα

Εξόριστος για μια εβδομάδα
                                       - Από το ημερολόγιο συγγραφέα

Δευτέρα
Και να που καρπώνεσαι τα ελέη της απόδρασης,
τον ήλιο, τη θάλασσα, αυτό το ασβεστωμένο σοκάκι.

Τρίτη
Η πατρίδα που άφησες είναι ένα ικανό μέτρο
κάνοντας όλα να μοιάζουν εξωτικά.

Τετάρτη
Οι ντόπιοι σε καλωσορίζουν στα μαγαζιά τους.
Ξέρεις πως θα σε συμπαθήσουν αν συνεχίσεις να χαμογελάς.

Πέμπτη
Μπάτσοι και γκαρσόνια σε κοιτούν πλαγίως,
κάτω από τη σιωπή τους ατέλειωτες ερωτήσεις.

Παρασκευή
Πώς να εξηγήσεις στα μικρά τους εκκλησάκια,
γιατί μέσα στα πεύκα του Αλέπο δακρύζεις.

Σάββατο
Τα τοπία που κάποτε γνώριζες, ο ήχος του ωκεανού -
οι αναμνήσεις σού φουσκώνουν το μυαλό.

Κυριακή
Ευλογημένος ο συγγραφέας που επιστρέφει
στο δωμάτιό του για άλλον έναν μεσημεριανό υπνάκο.

μετάφραση: Σάρα Θηλυκού

Be an Expatriate for a Week
                                        - Ad in a writers' Journal

Monday
You've come to reap the blessings of escape,
the sun, the sea, this whitewashed village street.

Tuesday
The country you left is a subtle measure
making everything you see exotic.

Wednesday
The locals welcome you into their shops.
You know they'll like you if you keep on smiling.

Thursday
Cops and waiters look at you askance,
underneath their silence endless questions.

Friday
You can't explain their little roadside shrines,
why amid Aleppo pines you're crying.

Saturday
The landscapes you once knew, the ocean's pounding—
memories inside your head expanding,

Sunday
Blessed be the writer now returning
to his room for another midday nap.

Δεξαμενόπλοια
          - Προκυμαία Θεσσαλονίκη, ένας απογευματινός περίπατος

Δεξαμενόπλοια αραγμένα έξω απ’ το λιμάνι
μονάχα τα σκαριά τους  ολόρθα στα βαθιά,
σε κάθε τιμονιέρα τρεμοσβήνει φως χλωμό,
μια κάποια καρτερία φλογερή πλέει εκεί.
Κι ακόμη είσαι εσύ εκεί στων ίσαλων το μήκος.
Τίποτε δεν μπορείς να πεις, νιώσε το βάρος μόνο
πέρα από το προσωπικό, έναν ευρύτερο εαυτό.
Άκουσες το μηχανοστάσιο, το τρίξιμό του το μεταλλικό,
τον ήσυχο άξονα ενός θραυσμένου κόσμου.
Το θεϊκό θα ’πρεπε να ’ναι ένα κομμάτι του,
τουλάχιστον μια παρουσία που διαβαίνει μες στη νύχτα.
Ωστόσο είσαι εσύ κοντά σου απέναντί σου, μόνο αυτό,
άνθρωπος κόντρα στα εξουθενωτικά, ατελείωτα κύματα.
Αυτό το ξέρεις τώρα και σηκώνεις το κεφάλι σου θλιμμένα.

μετάφραση: Εύη Μανοπούλου

Tankers
                       -Salonica Bay, an evening walk

Crude tankers anchored off the city's port
with nothing but their hulls against the depths,
each pilot house with one thin blinking light,
a fervent kind of patience floating there.
And then there's you along the water's edge.
Nothing you can say, just feel their weight
beyond the personal, a larger self.
You've heard the engine room, its metal grinding,
the quiet axis of a broken world.
Divinity should be a part of this,
a presence passing in the night at least.
Instead it's you on you on you, that's all,
a man against the weary, endless waves.
You know that now and raise your head in grief.

Κατασκευή

                               Εσύ είσαι το άσυλό σου, ποιος άλλος θα μπορούσε
                               -Βούδας

Τέσσερεις στύλοι. Μία στέγη. Ένα ξέφωτο στο δάσος.

*

Ενάντια στο ρεύμα της απώλειας, το φόρτωμα του φόβου,
στον ήλιο τον καυτό και τη βροχή, στέκει ο ναΐσκος.

*

Ούτε τοίχοι. Ούτε πόρτα. Ούτε θυσιαστήριο. Ούτε πρόσθια
ή πίσω όψη. Η σκέψη του είναι που σε σταματά.

*

Μια στέγη από δαφνόκλαδα αφήνει ανοίγματα στον ουρανό.

*

Απ’ άκρη σ’ άκρη στου υψώματος τις ράχες, το χιόνι κλείνει τα περάσματα,
το φως δείχνει στη λάμψη του σκληράδα.

*

Ένας βιότοπος για την αγάπη και για το κενό
χωρίς τον υποκινητή ακίνητο κάπου πέρα από αυτό.

*

Αφήνεις τον κόσμο γύρω σου να ξεχυθεί στα περασμένα,
στη χίμαιρα των προσώπων, των θελήσεων, των πεποιθήσεων.

*

Είναι η διαύγεια που επιθυμείς, μ’ αυτή ακριβώς τη θέα:

*

Ένα ξέφωτο στο δάσος, τέσσερεις στύλοι, μία στέγη.

Μετάφραση: Εύη Μανοπούλου

Construct
  
                         You are your own refuge, who else could be.
                         -Buddha

Four posts. A roof. A clearing in the woods.

*

Against the tide of loss, the thrust of fear,
in rain and scorching sun, this little temple stands.
*
No walls. No door. No altar stone. No front
or back. The thought of it what holds you up.

*

A roof of laurel branches the sky shows through.

*

Across the talus slopes, the snowbound peaks,
the light displays a toughness in its sheen.

*

A habitat for love and emptiness,
with no unmoving mover somewhere beyond.

*

You let the world around you slip on past,
the chimera of faces, wants, beliefs.

*

It's clarity you want, with just this view:

*

A clearing in the woods, four posts, a roof.