Εκτύπωση του άρθρου

ΗΡΩ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

 

Τρία ποιήματα

 

In media res

In media res και πάλι
μα όχι από μέση λεπτή
ερωτική φιγούρα
παρά όλεθρο πλανητικό
αναγκαστική μετοίκηση ονείρου

Για το σώμα ακόμα δεν ξέρουμε
μάλλον δίχως του όλα θα γίνουν
είναι βαρύς οπλισμός αβάσταχτος

Το σόφτγουερκ όμως
δεν μένει πίσω με τίποτα
ή μήπως μένει;

Γιατί σε τι ωφελεί μια μετοίκηση
που αφήνει τη σκευή τη διάτρητη
αλλά θα κουβαλήσει
όλο το σαράκι μέσα στη γνώση

Κάτι ξέραν αυτοί
και μιλούσαν για τα μήλα.


Κιβωτός

Πάντα στο τέλος ξέρω
βρίσκω ένα ντουλάπι μικρό
από λάκκα βαθυκόκκινη
στο βάθος του ορίζοντα κρύβομαι
μαζεύω προσεκτικά τα πόδια
ίσα που χωράω εκεί μέσα
σφραγίζω σιγανά την πόρτα

Αναπνέω αργά στην μακρόστενη
άκαμπτη μήτρα
δεν κοιτώ ποτέ έξω
η κιβωτός μου δεν έχει παράθυρα
ακούω μόνο σιωπή
όλα μακραίνουν
και περιμένω ελπίζοντας

πως θα φύγουν
κι αυτή τη φορά
επιτέλους
θα με ξεχάσουν
οριστικά.


Της Ρωξάνης πάλι

για το μικρό γατί μας

Κοιτάζω τα σημάδια απ’ τα δοντάκια σου
σ’ όλα μου τα βιβλία το ex libris σου
όλα μας τα χαρτιά στις γωνίες τρυπημένα
από την πλέον τρυφερή σφραγίδα
Να ‘ναι η δίψα σου κι εσύ να μάθεις
τί γράφουμε άραγε
γιατί ώρες ατέλειωτες μιλάμε
η ακατάληπτη επιθυμία σου
κι εσύ να συμπληρώσεις                     
το ανείπωτο με το δικό σου τρόπο;

© Poeticanet

 


Ημ/νία δημοσίευσης: 3 Απριλίου 2018