IRINA STADNICIUC
Τρία ποιήματα
Μετάφραση: Αντζελα Μπράτσου
Η ψύχωση του μαύρου
Τα πλοκάμια της σκέψης μου μαυρίζουν μελάνι τους τοίχους
Ερωτεύτηκα τη Γυναίκα-Σκελετό που ’χει χαμόγελο φτιαγμένο από καμένες ψυχές.
Μου γδέρνει το δέρμα με την κόψη δρεπάνου
Περιμένει να σκιρτίσουν τα κόκκινα βλέφαρα της καρδιάς
Και η ακακία να ξυπνήσει
να ρίξει λουλούδια στους Στυξ ή μόνο να ρεμβάσει
Στ’ ανήσυχα μάτια της διακρίνω μνήμες ξεχασμένες, κλεμμένες στιγμές
Σαν βινύλιο περιστρέφονται όλα σε αποχρώσεις χρωμίου
Τα πλοκάμια της σκέψης μου μαυρίζουν μελάνι τους τοίχους
Άραγε είμαι Εγώ ή μήπως η Γυναίκα -Σκελετός
Psihoza negrului
Tentaculele minții îmi înnegresc pereții cu cernală
M-am îndrăgostit de Femeia-Schelet cu zâmbet din suflete arse
Mă dezbracă de piele cu vârful de coasă
Așteaptă inima să clipească cu gene roșii
Și salcâmul să se trezească
Să își verse florile în Styx sau doar să privească
În ochii ei spasmodici văd amintirile uitate, clipele furate
Ca un disc de vinil se învârt toate în nuanțe cromate
Tentaculele minții îmi înnegresc pereții cu cerneală
Sunt Eu sau Femeia-Schelet oare?
M-am îndrăgostit de Femeia-Schelet cu zâmbet din suflete arse
Mă dezbracă de piele cu vârful de coasă
Așteaptă inima să clipească cu gene roșii
Și salcâmul să se trezească
Să își verse florile în Styx sau doar să privească
În ochii ei spasmodici văd amintirile uitate, clipele furate
Ca un disc de vinil se învârt toate în nuanțe cromate
Tentaculele minții îmi înnegresc pereții cu cerneală
Sunt Eu sau Femeia-Schelet oare?
Ανάμνηση
Σε μίαν άλλη ζωή ήμουν ξιφομάχος
Τώρα έχω τη μελαγχολία της λεπίδας
Κι’ αίμα λευκό από ανθόφυλλο
Σε μίαν άλλη ζωή ήμουν δήμιος
Τώρα δύσκολα συγκρατώ το κλείστρο των βλεφάρων
Κι ο κόσμος πεθαίνει μόλις αποκοιμιέμαι
Σε μίαν άλλη ζωή ήμουν η γκέισα ενός κολασμένου
Τώρα η ψυχή μου είναι αχόρταγη για σένα
και χτίζει το δικό της Άπειρο φιλί σε μια ματιά
Σε μίαν άλλη ζωή ήμουν σε Σιβηρικό Γκούλαγκ
Τώρα φυλακή είναι το μυαλό μου.
Κι’ οι σκέψεις μου είναι της KGB θλιβεροί βασανιστές
Σε μίαν άλλη ζωή ήμουν θυγατέρα του Θεού
Τώρα είμαι η καλλιτέχνις του Μορφέα
Μελισσοκόμος με κερί μελισσών σχεδιάζω το μέλλον.
Τώρα έχω τη μελαγχολία της λεπίδας
Κι’ αίμα λευκό από ανθόφυλλο
Σε μίαν άλλη ζωή ήμουν δήμιος
Τώρα δύσκολα συγκρατώ το κλείστρο των βλεφάρων
Κι ο κόσμος πεθαίνει μόλις αποκοιμιέμαι
Σε μίαν άλλη ζωή ήμουν η γκέισα ενός κολασμένου
Τώρα η ψυχή μου είναι αχόρταγη για σένα
και χτίζει το δικό της Άπειρο φιλί σε μια ματιά
Σε μίαν άλλη ζωή ήμουν σε Σιβηρικό Γκούλαγκ
Τώρα φυλακή είναι το μυαλό μου.
Κι’ οι σκέψεις μου είναι της KGB θλιβεροί βασανιστές
Σε μίαν άλλη ζωή ήμουν θυγατέρα του Θεού
Τώρα είμαι η καλλιτέχνις του Μορφέα
Μελισσοκόμος με κερί μελισσών σχεδιάζω το μέλλον.
Rememorare
În altă viață am fost spadasin
Acum am melancolia lamei
Și a sângelui alb dintr-o petală
În altă viață am fost călău
Acum doar ochii mei ridică
Ștreangul genelor și lumea moare când adorm
În altă viață am fost gheișa unui nebun
Acum sufletul meu e nesătul de tine
Și-a construit Sărutul infinit într-o privire
În altă viață am fost în Gulagul siberian
Acum temința e mintea mea și gândul
Tortura unor depresivi NKVD-iști
În altă viață am fost fiica lui Dumnezeu
Acum sunt artistul lui Morpheu
Cresc albine, fac din ceara lor destine
Acum am melancolia lamei
Și a sângelui alb dintr-o petală
În altă viață am fost călău
Acum doar ochii mei ridică
Ștreangul genelor și lumea moare când adorm
În altă viață am fost gheișa unui nebun
Acum sufletul meu e nesătul de tine
Și-a construit Sărutul infinit într-o privire
În altă viață am fost în Gulagul siberian
Acum temința e mintea mea și gândul
Tortura unor depresivi NKVD-iști
În altă viață am fost fiica lui Dumnezeu
Acum sunt artistul lui Morpheu
Cresc albine, fac din ceara lor destine
Σουρεαλιστικό
Στα σπασμένα καρύδια υπάρχουν καρδιές ελαφιών
Ο πολυέλαιος ανάβει τη σιωπή
Αγαπιόμαστε στο φως, το δαγκώνουμε
Νευρικά, σπασμωδικά, με πείνα για ήλιο
Δεν έχουμε κρεβάτι, μόνο φύλλα και αέρα
Δέρμα με άρωμα από φως
Τα κορμιά μας είναι ουράνιο τόξο
Λιώνουν μαζί μέχρι το Θεό
Τα ελάφια τρέχουν με γυμνά στήθη
Ξεχνάμε ότι αύριο η Γυναίκα-Σκελετός θα παίξει άρπα
Μέσα μας πουλιά φλαμίνγκο χορεύουν φλαμένκο
Και ο αέρας καίει
Σπασμένα καρύδια γυρίζουν στο πράσινο δέντρο
Από τα χείλη σου μεγαλώνουν χαραυγές
Στα χέρια μας φυλακίζουμε το σκοτάδι
Για να γίνουμε φως
Ο πολυέλαιος ανάβει τη σιωπή
Αγαπιόμαστε στο φως, το δαγκώνουμε
Νευρικά, σπασμωδικά, με πείνα για ήλιο
Δεν έχουμε κρεβάτι, μόνο φύλλα και αέρα
Δέρμα με άρωμα από φως
Τα κορμιά μας είναι ουράνιο τόξο
Λιώνουν μαζί μέχρι το Θεό
Τα ελάφια τρέχουν με γυμνά στήθη
Ξεχνάμε ότι αύριο η Γυναίκα-Σκελετός θα παίξει άρπα
Μέσα μας πουλιά φλαμίνγκο χορεύουν φλαμένκο
Και ο αέρας καίει
Σπασμένα καρύδια γυρίζουν στο πράσινο δέντρο
Από τα χείλη σου μεγαλώνουν χαραυγές
Στα χέρια μας φυλακίζουμε το σκοτάδι
Για να γίνουμε φως
Transcendental
În nuci sparte sunt inimi de cerbi
Candelabrul aprinde tăcerea
Ne iubim în lumină, mușcând-o
Nevrotic, spasmodic, cu foame de soare
N-avem pat, doar frunze și aer
Piele cu miros de lumină
Trupurile noastre sunt curcubeu
Se topesc împreună până la Dumnezeu
Cerbii aleargă cu pieptul gol
Uităm că mâine Femeia-Schelet o să cânte la harpă
În noi păsări flamingo dansează flamenco
Și aerul arde
Nuci sparte se întorc în copac verzi
Din buzele tale cresc dimineți
De mână strângem întunericul
Ca să devenim lumină
Candelabrul aprinde tăcerea
Ne iubim în lumină, mușcând-o
Nevrotic, spasmodic, cu foame de soare
N-avem pat, doar frunze și aer
Piele cu miros de lumină
Trupurile noastre sunt curcubeu
Se topesc împreună până la Dumnezeu
Cerbii aleargă cu pieptul gol
Uităm că mâine Femeia-Schelet o să cânte la harpă
În noi păsări flamingo dansează flamenco
Și aerul arde
Nuci sparte se întorc în copac verzi
Din buzele tale cresc dimineți
De mână strângem întunericul
Ca să devenim lumină
H Irina Stadniciuc γεννήθηκε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας και ζει και σπουδάζει στο Ιάσιο. Σκοπεύει να σπουδάσει ψυχολογία και εγκληματολόγία. Ανήκει στη νέα ταλαντούχα ποιητική γενιά που εμφανίζεται στη Ρουμανία
Ανήκει στο ζώδιο του Τοξότη και όπως δηλώνει τα βέλη της είναι κατασκευασμένα από μεταφορές και σκοτάδι. Επιθυμεί να βλέπει τους ανθρώπους να μεταφέρονται στον κόσμο της, να ανακαλύπτουν τους εσωτερικούς τους δαίμονες ή το χάος και να αφήνουν τη φαντασία τους να ρέει οδηγημένη από τους στίχους της. Πιστεύει ότι η ποίησή της μοιάζει σε μια μαγική μαύρη γυναίκα κια το αίμα της προέρχεται από τον αρχαότερο κομήτη που διέσχισε τον ουρανό. Κάθε ημέρα αναγεννά αυτό το σύμπαν των ανείπωτων λέξεων.
© Poeticanet
Ημ/νία δημοσίευσης: 16 Ιουνίου 2019
- ΣΤΕΦΑΝΟΥ, ΛΥΝΤΙΑ
- BELLI, GIOCONDA
- COLLINS, BILLY
- ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΟΝΕΤΟΥ
- ΒΑΡΒΕΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
- ΒΕΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ
- ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ, ΧΑΡΗΣ
- ΙΣΑΡΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
- ΚΑΡΟΥΖΟΣ, ΝΙΚΟΣ
- ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ, ΘΑΝΑΣΗΣ
- ΜΗΤΡΑΣ, ΜΙΧΑΗΛ
- ΠΑΛΑΜΑΣ, ΚΩΣΤΗΣ
- ΡΟΥΜΑΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ
- ΛΑΓΙΟΣ, ΗΛΙΑΣ
- ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ
- ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ Η ΣΕΛΗΝΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ.
- ΟΙΚΟΣ & ΠΟΙΗΣΗ
- ERICH FRIED
- JATTIN GOMEZ, RAUL
- JUARROZ, ROBERTO
- ROTHENBERG, JEROME
- SEXTON, ANNE
- ΓΟΝΑΤΑΣ, Ε.Χ
- ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ
- ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΗΣ ΒΕΓΓΑΛΗΣ
- Ποιητές του περιοδικού AutreSud
- ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
- ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ
- NOVAC, ANDREI
- Βάλια Γκέντσου, Παραμύθια ανάποδα (Θεμέλιο, 2020) ΩΣ ΑΓΑΠΗΤΑ ΤΑ ΣΚΗΝΩΜΑΤΑ ΣΟΥ* Τα μεσημέρια στο σπίτι κυλούσαν αργά σαν μεγάλα ποτάμια ο βυθός παγίδευε τις βεβαιότητες Πήγαινα και καθόμουν στο πίσω μέρος μιας άδειας εκκλησίας σ
- ΒΛΗΣΙΔΗ, ΕΛΕΝΗ
- ΚΑΤΣΑΜΠΗ, ΣΤΕΛΛΑ
- ΛΟΥΚΙΔΟΥ, ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
- ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ
- ΠΕΡΙ ΖΩΩΝ ΓΛΩΣΣΑΣ
- ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ
- ΣΙΔΕΡΗΣ, ΝΙΚΟΣ
- ΤΙΜΟΘΕΟΥ, ΑΝΤΡΕΑΣ
- CALLEJON, BEGONIA
- ROFFÉ, MERCEDES
- WILMS MONTT, TERESA
- WILMS MONTT, TERESA
- ΖΝΤΡΑΒΚΑ ΜΙΧΑΙΛΟΒΑ
- ABRUTYTE, NERINGA
- AKHMATOVA, ANNA
- ALTOLAGUIRRE, MANUEL
- AMIRTHANAYAGAM, INDRAM
- AMΜONS, A.R.
- ...Δείτε περισσότερα
