Γυμνό νυχτός
   ΑΣΚΤ,  Πολυτεχνείο 1993

Άχνιζε το σώμα της γυμνό
μοναχικό κάτω απ’ τις λάμπες
στη μέση της αιθούσης
και γύρω γύρω εμείς
με όργανα στα χέρια καταγής
μετρούσαμε ζυγίζαμε τη λάμψη
τα μάτια τους ώμους τους μηρούς
τα σχήματα του χώρου τον αέρα        
το βλέμμα και τις σκέψεις της
κυρίως το βάρος που έριχνε
στο βάθρο στα πλακάκια
μα πιο πολύ το φως της πάνω μας
και τη μακριά σκιά της

Πίσω από τα θολωμένα τζάμια
το κρύο έσπαζε στα δυο τον άνεμο
την κίνηση των δέντρων
μα μέσα στο εργαστήριο η ζέστα της
θα έσωζε κι απόψε τα όνειρά μας.

                *

Τα μέσα κούλουμα

Ακόμη μένει αγεωγράφητη
του χαρταετού η πτήση καθώς 
κάθε πρωί Δευτέρας
μέσα απ’ το παράθυρό της
κρατά γερά την άκρη του
και γίνεται το σώμα της σκοινί    
για να φτεροκοπάει το δωμάτιο  
ξημερώματα μαβιά
πάνω απ’ την πόλη.

           *

Το πριν

Ήτανε νύχτα και σιωπή
κατέβαινα μια σκάλα σκοίνινη
σαν την παλιά εκείνη του  Ιώβ
τριάντα σκαλιά κατέβαινα
χωρίς όλους τους άλλους γύρω
κι απλώνονταν κάτω από τα πόδια μου
μέσα σε χώματα ιώδη και σκιές
οι μπαλωμένες πολιτείες     
κι ήταν η αλλοτινή μου η ζωή
στα πεζοδρόμια
σε ώχρινες λινάτσες απλωμένη     

Ξάφνου με συνεπήρε μέγα τράνταγμα   
κι από την ανυπαρξία στο σπασμό
και στην εκκίνηση του πρώτου θρήνου
κι όλα εν χορώ τα πρόσωπα που ρήμαξα
μέχρι να βρω το τωρινό μου
περιφερόντουσαν τυφλά προσμένοντας
ξανά
το θάνατό μου.

            *

Ηρώ Νικοπούλου