Τρία ποιήματα
 

 

 

 

 

Να που πάλι ερωτεύτηκα πέντε φορές
πέντε διαφορετικές γυναίκες
πάνω στο λεωφορείο αρ. 40 από τη Νιάλσγκεδε στο Οεστερμπρό.
Πώς να τα βγάλεις πέρα
                  με τέτοιες καταστάσεις;
Η μια φορούσε γούνα, η άλλη κόκκινες γαλότσες.
Η μια διάβαζε εφημερίδα, η άλλη Χάιντεγκερ
–και οι δρόμοι ήταν μούσκεμα απ’ τη βροχή.
Στη Λεωφόρο Αμάγκερ ανέβηκε μια μούσκεμα πριγκίπισσα,
γεμάτη ευφορία και νεύρα, ειδικά μ’ εκείνη τη δάγκωσα αμετάκλητα.
Όμως εκείνη κατέβηκε στην Αστυνομία
και την αντικατέστησαν δυο βασίλισσες με μαντήλες που άστραφταν,
και μιλούσαν η μια στην άλλη φωναχτά στα Πακιστανικά
σε όλο το δρόμο ως το Κοινοτικό Νοσοκομείο, ενώ το λεωφορείο έβραζε
από ποίηση. Ήταν αδερφές, και ήταν πανέμορφες και οι δυο,
έτσι χάρισα και στις δυο τους την καρδιά μου και βάλθηκα μάλιστα να σχεδιάζω
την καινούρια μου ζωή σ’ ένα χωριό κοντά στο Ραβαλπίντι,
όπου τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα στο άρωμα του ιβίσκου,
ενώ οι μανάδες τους μες στην απόγνωση τραγουδάνε
τραγούδια που σου ραγίζουν την καρδιά
μέσα στο σούρουπο, στις ατέλειωτες στέπες του Πακιστάν.

 Όμως εκείνες δεν με είδαν!
 Και εκείνη με τη γούνα έκλαιγε
πίσω από το γάντι της, όταν κατέβηκε στη Φαριμάξγκεδε.
Η κοπέλα που διάβαζε Χάιντεγκερ έκλεισε ξαφνικά το βιβλίο της
και με κοίταξε στα μάτια μ’ ένα κοροϊδευτικό χαμόγελο,
σαν να έβλεπε τη φάτσα του κ. Οποιουνάναι,
αυτοπροσώπως και ιδιοχείρως.
Και έτσι η καρδιά μου ράγισε για πέμπτη φορά,
όταν σηκώθηκε μαζί με όλες τις άλλες.
                       Σκληρή που είναι η ζωή!
Συνέχισα δυο στάσεις πριν τα παρατήσω.
Και έτσι τελειώνει πάντα: στέκεσαι μόνος σου
στην άκρη του πεζοδρομίου και τραβάς ρουφηξιές από ένα τσιγάρο,
περιπαθής και λιγάκι δυστυχισμένος.