ΑΝΤΕΙΑ ΦΡΑΝΤΖΗ

της καρδιάς

Μ' έκλεισαν μέσα στο στήθος μου
που ψάλλει αηδόνι
που τρέμει σπουργίιτι.

Ανοίγω τώρα το στήθος μου
μέσα απ' το στέρνο μου
μια πέτρα κατρακυλάει
χτυπά την καρδιά μου.

Το αηδόνι σπαθίζω
το σπουργίτι τσακίζω
η καρδιά μου κλωτσάει
σπαράζει..

της λύπης
      στην Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ

Στη μεγάλη χώρα της λύπης
συνάντησα τη μάγισσα Λυπιού.
Κρατούσε στα χέρια της το μήλο
της αμαρτίας και φύτρωναν στους ώμους της τα φτερά της ελπίδας.

Η ποίηση έλαμπε στο πρόσωπό της
κι ένα φωτοστέφανο την τριγύριζε
και την έκανε αγνή ξανά.

Της λύπης η λάμψη
φώτιζε τόν δρόμο προς τον αγαπημένο μου
σημάδι βάζοντας την άμμο της θάλασσας
που γράφει και σβήνει
που ζει και πεθαίνει
ζωή στην άλλη ζωή
πέρα απ' τα κύματα.

της φυγής

Μαζεύω τώρα τα χαρτιά, τα βιβλία,
τα όνειρα  δεν ξέρω πού να τ' ακουμπήσω.
Να τα κάψω θα μείνουν οι στάχτες τους
να στοιχειώνουν τις νύχτες μου.

Το φεγγάρι θ' ανοίγει τις σκόρπιες σελίδες θα φωτίζει τα όνειρα θα γίνουν άγνωστες όλες οι λέξεις.
Όποιο χαρτί και να σκίσω
όποιο βιβλίο και να σβήσω
'αρρητα όνειρα θα τριγυρίζουν φαντάσματα τις μέρες και τις νύχτες μου.

Θα με σκοτώσουν ή θα τα σκοτώσω.

Άντεια Φραντζή