Εκτύπωση του άρθρου

                                                                             ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΑΡΣΕΝΙΟΥ                                                                            

                                                                                             ΧΙΛΙΑΔΑ Β         
                                                                                
                                                                                                             Άνδρας, γυναίκα και παιδί πολλά
                                                                                                              χαιρετίσματα στο απέραντο
                                                                                                              σύμπαν

Η τιμωρία του ανόμου

Το υποσυνείδητο στήνει εικόνες με το τίποτα.
Για παράδειγμα ένα καινούργιο αμάξι
τζιπάκι
κι ακουμπάει στο λαιμό σου
τον διαπερνά

θα κρεμόταν αργότερα από την ελιά
μετανιωμένη
η ρόμπα του

Με το όνομα του βαμβακιού
καρφωμένο στο μυαλό μου
να αντλείς απ’ αυτό
ατέλειωτα
και το οινόπνευμα
ξένα σώματα

όμως όταν είδα αυτή την καράφα
ένα είδος σε γυαλί
είπα να ψάξω καλύτερα.

Κάθισες πάνω στο στρώμα.
 

                                                                                                   ξεροκόμματα, φλούδες,
                                                                                                   κουκούτσια και τσόφλια,
                                                                                                   σπασμένα ποτήρια στο σώμα του

Αναδιπλώνεται με σχέδιο στο χιτώνα του
σκουραίνουν τα μέρη που βρίσκεται
αυστηρές αστραπές
να μην είναι αυτός στις ελιές
στα βράχια βουτάει ένα πλάσμα

Όσο μεγαλώνει η κηλίδα στο χέρι μου
την σκεπάζουν ουράνια σώματα
ένα συνηθισμένο νησί.

Μια εικόνα
Η πριγκίπισσα με βαρύτιμο χτένισμα
Καθισμένη απάνω μου
Να με φυλά

Βαθιά σε φλούδες αμύγδαλου
με το μαλακό τους φλοιό
οι ρόδες να λιώνουν τα κύτταρα.

 

Ερχόμουν από τα βουνά
από τόπο ουδέτερο
δεν είχα ξαναδεί δικαστήριο                                     Ζητάν να πουν όλοι τι ξέρουν
έναν κύριο                                               κρυμμένο να λέει
άλλον να προχωρεί με παραίτηση.

 

Από απόσταση μόνο τη θάλασσα.
Μέσα της είχε δομή
Έξω στοιχεία
Στη γη αυτή που πατήσαν τη γη

Μόνο όταν πέταξε το τσίγκινο μαχαίρι στο πάτωμα την είπα μητέρα.

                                                                    Αγαπητή μου  

                                                                    Με συγχωρείς που δεν σου    , αλλά 
                                                                    πέρασαν μέρες μέχρι να βρω τις
                                                                    τελευταίες   που μου ζήτησες. Βρήκα
                                                                    τη    και μου είπε πως ήταν 
                                                                    Πώς τον   γλυκιά μου μανούλα μέσα
                                                                    στο σκοτάδι; Στην αρχή δεν το
                                                                                   ούτε εγώ. Ο Θεός να τον
                                                                    Υπομονή, θα     όλα, θα               κι εγώ.

Έκρυψε καραμέλες στο στρώμα.
Το καθήκον οι κόκκινες.
Οι πράσινες η οικονομία.
Πόσες είναι όσες θες;
Ανάλογα μία και όλες.
      

Σε χλιαρή πισίνα
χαμηλή και διάφανη
στο κέντρο της μικρής αποβάθρας
σε λίγο θα πνίγονταν
καθεμία και ένα μου χέρι
με το βάρος του νούφαρου
ησυχάστε
να βγουν


Ο αγορασμένος μάρτυς.
Ο μάρτυς που πάντα περνάει.
Οι μάρτυρες ορκιστήκαν τι πέρασαν.
Η δουλειά τους ήταν αυτή.
Αχρημάτιστοι πως φωνάζανε άξια
πως μπορούσε να πάρει παιδί
                                                                                         στύβει την πέτρα,
                                                                                         κάνει το χόρτο χρυσό
                                                                                         κινεί τα ακίνητα
                                                                                         ράβει

Ένα παιδί σε γιρλάντες να εξάγεται
από τους σχηματισμούς του στρατού.

Το κεφάλι τους βουίζει συνέχεια
Ειδικά στη συγκέντρωση.
Το σεντόνι ανεμίζει με όλα τα εμβλήματα.
Η θάλασσα είναι κοντά.

 

                                                                                            «Τζων, του είπα, που δεν τον
                                                                                            λέγανε Τζων, το
                                                                                            σκοτάδι μας περι-
                                                                                            βάλλει».
                                                                                            (R.Creeley)

Κάθε τόσο απλωμένο πετρέλαιο
ποτέ δεν το άναψε.
Πέφτανε σπίρτα ολόμαυρα κάθε φορά.


»Σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου
»βλέπω πάντοτε τον πρώην φίλο μου
»ονόματι Ιωάννη
»με διαφορετική περιβολή
»ανάλογα με την περίσταση
»να διασχίζει το πάρκο
»όταν η λύπη είναι μικρή
»ή να διαβάζει
»τις εφημερίδες του περιπτέρου
»όταν υπάρχει μία κρυφή αγανάκτηση
»πάντως να περνάει
»προς κάποια κατεύθυνση
»ανύπαρκτος και ορατός.

Μιλούσαμε συνέχεια γι αυτόν.
Τον πετούσαμε μέχρι το βράχο
τον τραβούσαμε πίσω ξανά.
Βουτούσαμε στα νερά το κεφάλι του
απότομα τον βγάζαμε πάλι.
Στις κορυφές των αμυγδαλιών.

Ιστορικό νευρασθένειας.
Εθισμοί και χαρτοπαιξία.
Επιβίωση και ευτυχία.
Μετά απ’ αυτόν.

 

Είχαμε δύο άλογα.
Ντορή και Ψαρή.
Το μόνο που ήθελαν ήταν φαΐ.
Δυο αδελφούς
Μίστο και Μήτσο (μακεδονομάχοι).
Είδα τους δυο στο πηγάδι.
Περπατούσαμε γύρω κι από γύρω η θάλασσα.

                                                                         Όταν υπέγραψα ψιθύρισα μία κατάρα.

Ένα ένα πήρα και τα τρία παιδιά.
Ναρκωμένα τα έκανα πρώτα.
Περίμενα σαν ακρίδα να ’ρθούνε.
Όμορφα μάλιστα ήσυχα
Και οι τέσσερις σε μόνιμο πλάνο.

Μου πήραν τα ρούχα μου.
Να περάσουν οι μήνες περίμενα
Να εκδικαστεί η υπόθεση.
Δεν μου έμειναν ούτε οι μισές καραμέλες.
Όταν η τελευταία τελείωνε
σφύριξε η βασίλισσα Φρειδερίκη.
Με πήρε
τελευταία στιγμή.

 

Τα πράγματά μου σκορπίσανε στους ανέμους
Η αδελφή του ενός και του άλλου
Σήκωνα με χαρά τα ελαφρά
με ζήλο τα δικά μου βαριά.
Ένας ιπτάμενος
με σήκωσε μια μέρα ψηλά.

Το πρόβλημα ήταν στον λάρυγγα.
Αλλά και στα δόντια.
Εκεί θα με κάναν καλά.
 

Η τραγωδία

Όλοι στο σόι πεθάνανε από συμφόρηση
του αναπνευστικού
βιογραφία γεμάτη μύξες
δάκρυα και μελλοντολογίες
μέσα σε άγρια κρυώματα.

Ένα γένος στη γέφυρα
μόλις κάτω από τον ήλιο
στους υδρατμούς να αναπνέει
βλέποντας μακριά τον εαυτό του
να φτάνει στην άλλη μεριά.
 

Ελισάβετ Αρσενίου


Ημ/νία δημοσίευσης: 21 Ιουλίου 2006