© Poeticanet 

Το χρέος ενός ποιητή, στην πραγματικότητα, δεν διαφέρει από το χρέος ενός μη ποιητή. Δεν διαφέρει από το χρέος κάθε ανθρώπου να ζει τη ζωή του με τρόπο πλήρη και ικανοποιητικό. Να πορεύεται από μιαν αρχή σε ένα τέλος, μέσα από μια σειρά επιλογών που δικαιώνουν την ανθρώπινη υπόστασή του, την ιδιότητά του να σκέπτεται, να δημιουργεί και να επικοινωνεί το έργο του στους άλλους ανθρώπους. Και πάνω απ’ όλα να νιώθει όμορφος, ισορροπημένος, ευτυχισμένος. Η διαφορά βρίσκεται σε αυτόν που επιβάλλει το χρέος. Γιατί, αν το καλοσκεφτεί κανείς, το χρέος του ποιητή προσδιορίζεται και επιβάλλεται σε αυτόν από τον μη ποιητή, από εκείνον που βρίσκεται έξω από την ποίηση αλλά την επιζητά για να μεταμορφώσει τη ζωή του. Να την κάνει ωραία, αρμονική, ευτυχισμένη. Το ίδιο συμβαίνει και με τον μη ποιητή. Το χρέος του –να μεταμορφώσει τη ζωή του, να της δώσει μια ανώτερη ποιότητα, να τη σφραγίσει με τις πιο εκλεκτές συγκινήσεις– επιβάλλεται από τον ίδιο τον ποιητή που πλάθει, με κάθε ποίημα του, ένα τέτοιο αίτημα.

Όταν μάλιστα η εκπλήρωση του αμοιβαίου χρέους πραγματοποιηθεί στον ίδιο χρόνο και με την ίδια αφοσίωση τότε μπορούμε να μιλάμε πια όχι για χρέος αλλά για κέρδος. Καθαρό κέρδος.