Μέχρι να τελειώσει αυτό που γράφω
θα το αρχίζω από την αρχή
ανατρέχοντας καθ' όλη τη διάρκεια του
στις αποτυχημένες μου απόπειρες να ξεκινήσω
και το σύνολό του δε θα'ναι παρά μια διαδοχή
επανενάρξεων, όπου κάθε μία θα τρέφεται
από την αναπηρία της άλλης.

Αντιμέτωπος διαρκώς με την αστοχία μου θα συνεχίσω
επιμένoντας στα συμπτώματα της ασυνέχειάς μου
με αστραγάλους και γόνατα πρησμένα, ψαρότριχο ζώο
που σέρνει το βήμα του βαριεστημένο και σκοντάφτει
πάνω σε πέτρες. Οι λέξεις όταν τραβούν τον σύρτη
και απλώνει για να ανοίξει η σκέψη το χέρι στη λαβή
και μένει στο προαύλιο. Αυτόν που επιτηδεύεις
δε μπορεί, όλο και πάλι θα του ξεφύγει
καμιά στραβοτιμονιά ασυμμάζευτη στις επιδιορθώσεις:
το αρχικό έλλειμμα παραμένει ως είχε.  Άσε το να είναι
περίσσευμα όπου πάνω του αναπτύσσεται η τρυφερότητα
-"Μέσα στα βάθη... με την αγάπη δεμένα
σ' ένα τόμο τα σκόρπια φύλλα του κόσμου",
Legato con amore in un volume-
τα πράγματα όταν πλησιάζει για να αγγίξει
με το βήμα μιας ήρεμης δύναμης επιμένοντας
σταθερά απρόσιτο
τόσο που να αφήνει χώρο στη μορφή τους:
υπερδραστήριο σοβεί στον παλμό
της κίνησης που κατοικεί τον κοχλία του αυτιού σιωπώντας.
γιατί, δεν είναι ό,τι μας διαφεύγει, αυτό κιόλας που μας συντηρεί;

Μέχρι εδώ τα σκαλιά είχαν τον λόγο τους,
όπου κυρίες και κύριοι φλυαρούν με το ποτό στο χέρι
και καπνίζουν. Στραμμένοι προς τα μέσα και κάνοντας πως αγνοούν
το διάτρημα στο τείχος, γυρνούν την πλάτη τους επιδεικτικά
και το καλύπτουν- μιλούν για όλα,  εκτός από αυτό: Υπάρχει λοιπόν
ένα άνοιγμα τόσο μεγάλο, ίσα που περνάει το σώμα ενός Λυγκέα,
κι όπου στο βάθος διακρίνεται να ρέουν ζωντανά
τα ύδατα, ποτάμι από μία φαεινή κοιλιά.
Το μόνο τέχνασμα για να περάσει κανείς θά´ταν να φυράνει
αποβλέποντας στην ευελιξία ενός έξυπνου αιλουροειδούς,
απεκδυόμενος όλα εκείνα τα βάρη,
ώστε να μείνει το υπόλοιπο που θα τον εκτινάξει
σαν την τίγρη μέσα από το πύρινο δαχτυλίδι.
Είναι το κατακάθι στον πυθμένα
που δεν ξεβγάζεται με καμία λογική
όταν πίνεις το νερό από το ποτήρι και χρωματίζεται
θες δε θες από αυτό το αδιαχώριστο στο βάθος
υπόλοιπο - θα μπορούσες και να το αγνοήσεις,
αλλά πώς γίνεται,
και σε κάθε γουλιά το βλέμμα σου πέφτει
εκεί, όπου ούτε το πιο ισχυρό δεν ξεπλένει
λευκαντικό από την βάση,
αυτό το ανόητο κατακάθι, που επιμένει
αξεδιάλυτο, το μόνο ίχνος
που δεν σβήνεται ενός ασύλληπτου δραπέτη
εσαεί είναι που μας διαφεύγει.

Δεν μπορεί κανείς να περάσει και να μην αφήσει
σημάδι: "Δες, αν το πόδι μου στη γη πατάει
και αφήνει ίχνος" ως επιβεβαίωση και απόδειξη
του άμεσου παρόντος και του πραγματικού
είναι ανά την υφήλιο διαδεδομένο
ευρέως, όταν πρόκειται για πρόσωπα και συμβάντα
θρησκευτικού περιεχομένου: Το τεράστιο
ίχνος πατούσας "που σύναξε σοφία στην άμμο" του Βούδα,
το βαθύ αποτύπωμα της οπλής του αλόγου του Μωάμεθ
που φανερώνει με τί ορμή υψώθηκε
στον ουρανό, και το πόδι του Χριστού στην "Epistula Apostolorum"
που πατάει γερά στη γη και μετά την Ανάστασή του:
μόνο τα φαντάσματα δεν αφήνουν ίχνη
Vestigium umbra non facit

Ό,τι απορρίπτουμε είναι το υπόλειμμα μιας δράσης
τρανή διαβεβαίωση ότι κάποτε περάσαμε από εδώ
τα αποξίδια της ύπαρξής μας
μία φορά αυτός ο τόπος μία φορά ήταν
κανείς και υφίσταται αποχωριζόμενος  μέρη του
μία φορά το τώρα και κάθε φορά άλλο
κι αυτό θέλουμε να εξαντλήσουμε ή μάλλον
καλύτερα να το κρατήσουμε για πάντα.

Αλλά πώς να σώσεις μια εικόνα κατά τη στιγμή
της φυσικής της ανάδυσης; Η γραφή πάντα λαθεύει,
η θεωρία τρέφεται με πτώματα
κι όσο κι αν εκβιάζει μία ολότητα εντούτοις αδυνατεί
να εξαργυρώσει το έλλειμμα, να αποκαταστήσει τη συνέχεια
επινοώντας μία γραμμή που να συνδέει τα ίχνη,
που αν οδηγούν στο όντως διαφυγόν είναι,
καλύτερα τότε να παραγγείλλω ιχνηλάτες τους νεκρούς. 
Αλλά ζούμε τη συναρμολόγηση ενός παζλ
αναγκασμένοι να επιλέγουμε πάντα το πρώτο πούλι
ενός παζλ που αποτελείται από επανεξεκινήματα
μιας μοναδικής ζωγραφιάς...ut pictura poesis

Το μοντάζ κάνει το στόρυ ή μήπως
η υπόθεση μοντάρει τις σκηνές;
Τα πράγματα μας δανείζονται κάποια φορά
αλλά όταν σκέφτεσαι να τα περιγράψεις
το μόνο που εισπράττεις είναι το αποχαιρετιστήριο
γνέψιμο, κι ό,τι απομείνει μετά το φλέρτ, απολειφάδι
ζητά την τακτοποίησή του, ένα υπόλοιπο
που θέλει επιτακτικά διευθέτηση.  Η ιστορία
δεν έχει τέλος: Λέρωμα-πλύσιμο.
τα σκύβαλα του χρόνου.
Τίποτα δεν υπάρχει που να μην πετιέται
κι όμως το σύμπαν παραμένει

Με αποχέτευση, ξεδιάλεγμα, απολύμανση, κάψη,
ανακύκλωση, στη χωματερή, τα νεκροταφεία,
με βιολογικό καθαρισμό ή αποθήκευση

Τόσα και τόσα φρόκαλα που θέλουν φροντιστήριο.

Βασίλης Κάρδαρης