Γράφει ο Κώστας Μπαλάσκας

ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ)

Με λίγα λόγια και συνοπτικά το ‘’περί τίνος πρόκειται’’.  Ένα κορίτσι που γεννήθηκε και κατοικεί μόνιμα στο Ελυτονήσι, φανατικό για τα γράμματα και τις (καλές) τέχνες, φιλομαθές και πολυμαθές, βιβλιοφάγο και  γραφομανές, με κλασική αστική ανατροφή και κουλτούρα, αποφάσισε (κάλλιο αργά παρά ποτέ) αντί να μιλάει μόνο για τα βιβλία των άλλων, να γράψει ένα βιβλίο δικό του, σε σχέση με τον εαυτό του και με τα δικά του. Άνοιξε λοιπόν τον ταξιδιωτικό σάκο της υπερτροφικής μνήμης του (ή μήπως άνοιξε μόνη της κάποια καταπακτή;) και υπό τον ευρηματικό τίτλο ‘’Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα’’ (εκδ. Βακχικόν, 2020) έπιασε να καταγράφει, σε ένα  είδος ψυχικής αυτοβιογραφίας, όλες τις πνευματικές και καλλιτεχνικές εμπειρίες που το διαμόρφωσαν και το διαμορφώνουν ακόμη, αφού - παρά τις δεκαετίες- παραμένει πάντα νέο, ανοιχτό και δημιουργικό.

Θα πει κάποιος ‘’μπράβο του αλλά εμένα τι με νοιάζει;’’ Σωστή ερώτηση, η απάντηση όμως είναι μέσα στο βιβλίο,  θα τη βρεις διαβάζοντας.  Μεγάλοι δημιουργοί και άλλοι αξιόλογοι άνθρωποι (ζώντες και νεκροί όλοι σε μια παρέα), σημαντικά έργα (λογοτεχνικά, ζωγραφικά, εικαστικά, μουσικά, χορευτικά, θεατρικά, κινηματογραφικά), πνευματικά γεγονότα, (βιβλία, εκδόσεις, παραστάσεις, εκδηλώσεις, εκθέσεις, συναυλίες) από διάφορες δεκαετίες, από τη χώρα μας και από άλλες χώρες, ζωντανεύουν, φωτίζονται, μιλούν, συνομιλούν, παίρνουν το νόημα που τους δίνει η συγγραφέας περιγράφοντας τις εντυπώσεις, τα συναισθήματα, τις σκέψεις που  προκάλεσαν στην ίδια, το καθένα με την οικείαν ηδονή κατά περίπτωση. Ένα συνονθύλευμα επιλεγμένης κουλτούρας ιδιωτικής βασικά χρήσης αλλά  με τη διαχρονική και υπερατομική σφραγίδα του κλασικού συνήθως. Σίγουρα κάτι κάπως θα σε αφορά.

Διαβάζοντας ο αναγνώστης διαπιστώνει ότι όλα είναι μέσα σε  όλα ανακατεμένα με τρόπο οιονεί υπερρεαλιστικό, συνδεδεμένα με την καλλιτεχνική αύρα και με τη ζωντάνια της προφορικότητας, πορευόμενα ‘’από το ένα στο άλλο’’ (όπως αυτοχαρακτηρίζει η αφηγήτρια τον τρόπο γραφής της)  όπως τα φέρνει δηλαδή ο αφηγηματικός συνειρμός και οι νόμοι του: συνάπτονται αυτά που μοιάζουν μεταξύ τους ή αυτά που είναι αντίθετα, αυτά που έχουν κάποια τοπική, χρονική ή εσωτερική σχέση μεταξύ τους και που τα παίρνει ο άνεμος της  γραφής. Ένα τεράστιο μουσείο μνήμης με εξαιρετικό πλούτο και ποικιλία  είναι το βιβλίο, με εκθέτη και ξεναγό τη συγγραφέα – αφηγήτρια.  Μπαξές η μνήμη με ποικίλα και πολύχρωμα άνθη, έτσι ώστε οι (απροσδιόριστες) δεκαετίες τερματίζουν  μεν όλες μαζί και ανακατεμένες    αλλά  ζωηρές και ανθοστολισμένες με οσμήν ευωδίας πνευματικής..

Ένα βιβλίο σαφώς πρωτότυπο, προσωπικό, αταξινόμητο, ιντερνετικό, χορταστικό, με πλήθος παραθέματα, παραπομπές, αναφορές (δηλωμένες και αδήλωτες), περιγραφές, σχόλια, πληροφορίες, κρίσεις, που καταγράφονται όχι για να επιδειχτούν και να εντυπωσιάσουν αλλά για τη χαρά της επικοινωνίας, γραμμένες με αθώα, παιγνιώδη,  θαυμαστική και αυτοειρωνική ενίοτε διάθεση και με γρήγορο αφηγηματικό τέμπο, που  κρατάει τον αναγνώστη και δεν τον αφήνει να διακόψει την ανάγνωση. Τελικά, ένα ψυχικό (θα το έλεγα και παιδαγωγικό) αφήγημα σαν μια νόστιμη (με την αρχαία και τη νέα σημασία της λέξης) ποικιλία για λεπτές γευστικές απαιτήσεις και καλό γούστο. Το είπαμε: κλασική αστική κουλτούρα με ό,τι αυτό συνεπάγεται και φιλόλογος η συγγραφέας - με διδακτορικό μάλιστα. Άρα ‘’ο καθείς και τα όπλα του’’, όπως λένε στο Ελυτονήσι.
                                                                                                             

Ο Κώστας Μπαλάσκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ. Εργάστηκε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και εξελέγη Σύμβουλος στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Διετέλεσε Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων. Μέλος της ομάδας που συνέταξε τα "Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας" Γυμνασίου και Λυκείου. Δίδαξε λογοτεχνία σε Σχολές επιμόρφωσης φιλολόγων και διδάσκει στη Δραματική Σχολή Αθηνών.

© Poeticanet