Εκτύπωση του άρθρου

ΕΛΣΑ ΚΟΡΝΕΤΗ

Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα 

 
Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2009

 

Η νέα ποιητική συλλογή της Έλσας Κορνέτη με τον τίτλο «Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα» περιλαμβάνει μακροσκελή ποιήματα που χαρακτηρίζονται από έντονη εικονοποιϊα και θεατρογενή ποιητικό λόγο. Πρόκειται για μια απόπειρα ανατομίας συνηθισμένων όσο και ασυνήθιστων αλληλένδετων, συχνά αλλοπρόσαλλων ψυχικών τοπίων που λειτουργούν σαν συναισθηματικοί λαβύρινθοι εμπειριών ευαισθησίας και τρωτότητας. Η παρουσία και η απουσία της ομορφιάς και του έρωτα, το σωστό και το λάθος, το ηθικό και το ανήθικο, το αληθινό και το ψεύτικο, η τάξη και η αταξία, η αίσθηση και η ψευδαίσθηση έχουν για την ποιήτρια το ίδιο καταστροφικό αποτέλεσμα. Η ύπαρξη και η μη ύπαρξη διαλύονται μέσα από την ίδια  διαδικασία, αυτήν της αποδόμησης. Για την πολυπόθητη κατάκτηση της αρμονίας με το σύμπαν που την περιβάλλει, διεκδικεί μια συνθηκολόγηση με τον εαυτό της. Τότε όλα πάλι γίνονται πιθανά όταν καταλήγει να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός υβριδικού όντος, καθώς μεταμορφώνεται σ’ ένα είδος διανοητικής μη ύπαρξης. Αλλά για να συναρμολογηθούν οι σχέσεις με την οικογένεια, τους φίλους, τους εραστές, τους συζύγους, με τη φύση, με τα πράγματα, όλα πρέπει πρώτα να αποσυναρμολογηθούν. Για να κάνεις μια εικόνα ορατή θα πρέπει πρώτα να την κάνεις χειροπιαστή. Για να προσεγγίσεις την εικόνα θα πρέπει πρώτα να γίνεις ο παρατηρητής της. Ο παρατηρητής της ανυπαρξίας σου!


Donna Anna
 “ I wish I had the strength to hate
but we must part”.
Don Juan
-“When shall we meet again ?”
Donna Anna
- ”Another time ?”      
Don Juan
 -“Tomorrow?”
                              
              Lorenzo da Ponte

                                                                                          
Αύριο


Στο σκοτάδι ταιριάζει το βελούδο
Μήπως το μεταξωτό;
Η δαντέλα ίσως ;
Ναι. Η δαντέλα !
Η εικόνα του διάτρητου
Οι τρύπες
Aνοικτά στόματα που χάσκουν
Φιλόξενες
Αφήνουν το ψύχος να περάσει
Ίσως και λίγο ανήθικες
Απρόβλεπτες
Ειδικά όταν ξεχειλώνουν
Οι τρύπες στα μακριά δαντελένια μανίκια
Αμέτρητα μικρά μαύρα μάτια
Πόσο διαπεραστικά σε κοιτούν
Μάτια μάσκες
Βελούδινα μάτια μάσκες
Τόσο επίμονα τα φορούσες
Όμως δεν σου ανήκουν είναι
Δανεικά
Δανεικά μάτια
Δανεικά μάτια βελούδινες μάσκες
Όσες κι αν φορέσεις
Δεν μπορείς να κρυφτείς
Από τις ρωγμές του εαυτού σου
Τις εκρήξεις του καθρέφτη
Τ’ αγγίγματα των άλλων
Όταν τραβώντας από το σώμα σου
Μεταξωτές κλωστές
Αργά και ύπουλα σε ξηλώνουν
Διαλύεσαι
Χάνεις τη λάμψη του αρπακτικού
Ατενίζοντας την κοιλάδα των χαμένων ερώτων
Κρατάς στη γλώσσα σου τη γεύση του χάους


“Guardandomi allo specchio mi metto a ridere”
“xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα xα”

Κοιτώντας στον καθρέφτη σου γελάς
Κοιτώντας από το παράθυρο γερνάς
Κοιτώντας το πλήθος φοβάσαι
Ένα πλήθος από πρόσωπα λόγχες
Περιμένει το ανεπίστρεπτο σου βήμα

Η λαιμαργία τιμωρείται
Με άλλη μια δαιμονική συνεύρεση
Με μια γυναικεία γροθιά
Με μια αντρική κλωτσιά
Θυμήσου πριν φύγεις να τακτοποιήσεις στο δωμάτιο
Το κάθε τώρα το κάθε μετά
Θυμήσου να σχεδιάσεις ξανά το ευάλωτο δωμάτιο
Για να επαναπροσδιοριστείς
Θυμήσου  να επιστρέψεις τις κλεμμένες καρδιές
Για ν’ αρχίσεις να ζεις με πάθος την κάθε πεθαμένη μέρα
Σε μια αυταπάτη περίεργη

Ως γνήσιος ακροβάτης του πόθου
λίγο πριν επιστρέψεις στο υγρό σου πεπρωμένο
τους φωνάζεις:

- Υποκριτές !
      Προσποιηθείτε!

λίγο πριν πέσεις της φωνάζεις :

- Αύριο αγάπη μου!
      Αύριο! 
 
                             Βενετία   Οκτώβριος 2007


                                                                                                

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Ημ/νία δημοσίευσης: 25 Φεβρουαρίου 2009