© Poeticanet

Εις εαυτόν

Αν θυμόσαστε, τα βιβλία μου είχαν μπερδευτεί ανεπανόρθωτα, μετά από ένα ατυχές ξεσκόνισμα/ συγύρισμα / γεωργιανό σύστημα ταξινόμησης κατά χρώμα, που συνέπεσε με το σπάσιμο του ποδιού μου – και δεν μπορούσαμε να ελιχθούμε πια στα ράφια ούτε εγώ ούτε η στήλη μου. Τέλος πάντων, τότε κατέληξα ότι η γεωργιανή μου βοηθός έδρασε σαν τις δυνάμεις της φύσης: τυχαία και ακατανόητα και καταστροφικά… Κι είπα, ας ξεχάσουμε τα παλιά και ας συνεχίσουμε απτόητοι με τα νέα. Έτσι είπα, αλλά τώρα, που κάθισα στο γραφείο να γράψω τη νέα στήλη άλατος – τι να δω;;;;

Αχ, μάλλον η περίπτωσή μου είναι αθεράπευτη: Παρόλο που είχα ξεχωρίσει από καιρό αρκετές από τις προσφάτως αφιχθείσες ποιητικές συλλογές για να τους πάρω συνεντεύξεις και να εμπλουτίσω τη στήλη μου καθώς πρέπει, παρόλο που τώρα οι νέες εκδόσεις βρίσκονται σε απαγορευμένο και φυλασσόμενο χώρο, αχ, πού χάθηκαν πάλι τρία βιβλία του 2022 κι ένα του 2023 – και πού ξαναβρέθηκε μεταξύ των νέων και μια έκδοση του 2012;

Οκ. Τι να κάνουμε; Ας πορευτούμε κι εμείς σαν τις δυνάμεις της φύσης: σαρώνοντας ό, τι έχουμε… Ιδού λοιπόν η εικοστή πρώτη Στήλη Άλατος – με το πιπεράκι της…

 

1) ΒΑΛΤΕΡ ΠΟΥΧΝΕΡ, ΒΑΘΗ, ΝΙΚΑΣ

ΕΡ: Ο τίτλος σας, ΒΑΘΗ, τι καλύπτει; Τι αποκαλύπτει;
ΑΠ: Βάθη άβατα και άπατα, απύθμενα κι απίθανα (…) Μη σκάψεις τον στίχο τόσο πολύ. / Δεν ξέρεις πού θα βρεθείς. / Σε ποιο σκαλοπάτι της εξέλιξης. (…) Στα μεγάλα βάθη δεν υπάρχει τέχνη / Μόνο καλλιτεχνήματα δίχως αυτογνωσία.

ΕΡ: Τι πιστεύει ο δημιουργός σας για το βάθος του στίχου;
ΑΠ: Το βάθος του στίχου είναι προγλωσσικό. / Είναι ήχος και εικόνα, αφή και οσμή. / Είναι η γεύση ζωντανού σώματος. / Είναι κανιβαλισμός. / Ο ποιητής γεύεται τη σάρκα του και την προσφέρει.

ΕΡ: Είναι βαθιά εξομολογητική η ποίησή του. Τι θέλει να μοιραστεί;
ΑΠ: Η εξομολόγηση δεν φανερώνει μόνο ενοχές. / Λάθος το κατάλαβε η εκκλησία. / Και την ανείπωτη ευτυχία μαρτυρά, τη χαρά της ζωής και τη βεβαιότητα του ανώνυμου όλου.

ΕΡ: Και οι λέξεις; Τι είναι γι αυτόν;
ΑΠ: Λέξεις./ Όταν τις αναποδογυρίσεις, είναι χορταριασμένες. (…) Οι λέξεις ριζώνουν στους ήχους. (…) Στο τέλος γίνονται γραφή.

ΕΡ: Γιατί πιστεύει πως γράφει – πως γράφεται τόσο επίμονα ποίηση;
ΑΠ: Ο στόχος της ποίησης είναι η επαναμάγευση του κόσμου.

Σχόλιο: Ο Βάλτερ Πούχνερ έχει ανακαλύψει τον χωρίς αρχή και τέλος μίτο που τον συνδέει με το όλον. Γράφοντας ασταμάτητα, τον ξετυλίγει και τον ακολουθεί, πάντα φιλέρευνος και έκθαμβος, στα πλάτη της επιφάνειας του φωτός αλλά και, με δέος, στα βάθη του πηγαδιού (όπου χάνονται οι λέξεις σαν μονοκύτταρα, όπως λέει ο ίδιος).
 

2) ΝΙΚΟΛΑΣ ΕΥΑΝΤΙΝΟΣ, ΕΝΕΟΣ, ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ

ΕΡ: Με ποια ευκαιρία άρχισε να σας γράφει ο δημιουργός σας;
ΑΠ: Το σόι των ανέμων τύλιγε την πλάση κλώθοντάς της νυφικό, οι πλανήτες έμπαιναν νότες σε πεντάγραμμο χαμόγελο, το βελανίδι διατηρούσε το άρρητο νόημά του, τα ζώα μάθαιναν στα μωρά την αθεΐα, ο άνδρας απέτιε τιμές στο θήραμά του, ο χρόνος ήταν το παιδί που κοιμόταν πάντα στην ώρα του…Ξαφνικά η γυναίκα δεν αντέχει: «Το παιδί βλέπει όνειρο τον Θεό, ξυπνάει»!

ΕΡ: Άρχισε λοιπόν να γράφει… Πώς διαχειριζόταν αυτή την ανάγκη του;
ΑΠ: Το θαύμα έλιωνε. Λέξη δεν έβρισκα. Στο τέλος γίνηκε νερό και χάθηκε, Ήταν
αποτέλεσμα ακραίων καιρικών φαινομένων. Τότε κατάλαβα πόσο δύσκολη είναι η δουλειά
των ποιητών.

ΕΡ: Με ποιες εικόνες πορεύτηκε;
ΑΠ: (…) έτσι / πότε η κιθάρα είναι μια λεπτοκαρυά που στοίχειωσε στο ξύλο της των σπίνων το τιτίβισμα και πότε όχι, Πότε τ’ αστέρια είναι οι τρύπες που άνοιξε στον ύπνο του κόσμου το μυδραλιοβόλο του Θεού και πότε όχι. (…)

ΕΡ: Πώς αισθάνεται τώρα, έχοντάς σας γράψει;
ΑΠ: Δεν περπάτησα ακόμα ούτε μια σπιθαμή τούτης της γης. Κι όμως, όλο βαδίζω. (…) Και όμως όλο βαδίζω και σκέφτομαι πως ούτε μια σπιθαμή γης δεν ανήκει στο βήμα μου. Είναι αμαρτία που με αυτή τη διαπίστωση νιώθω αναμάρτητος;

ΕΡ: Τι λέει τώρα στον εαυτό του, έχοντας πια προχωρήσει;
ΑΠ: Φρόντιζε μονάχα οι λέξεις να σέβονται το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι τους, σημάδι πένθους για ό,τι δεν άγγιξαν ποτέ τα ποιήματα ακροδάχτυλα,

Σχόλιο: Ο Νικόλας Ευαντινός, που (χάρη στην ανήκεστο βλάβη που έχει πάθει η τάξη στις βιβλιοθήκες μου), εμφανιζόμενος τώρα εδώ με τη μόλις δεύτερη ποιητική συλλογή του, που βγήκε πριν 11 χρόνια - ως απόδειξη ότι η ποίηση δεν είναι επικαιρική και καταναλωτικό αγαθό μιας χρήσεως αλλά διαχρονική, με κάνει να δηλώνω πρωθύστερα αισιοδοξία για την ποιητική πορεία του.

3) ΓΙΟΛΑΝΤΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ, Η ΓΙΑΣΜΙΝ Ο ΑΧΜΕΝΤ ΚΑΙ ΙΖΑΡ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΙΟΣ, ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ

ΕΡ: Τι είναι η ποίηση για τη δημιουργό σας;
ΑΠ: Αν και χάθηκαν /τα μάτια και τα χέρια του ζωγράφου . το βλέμμα μου συνεχίζει / το πορτραίτο σου

ΕΡ: Πώς διαχειρίζεται το υλικό της;
ΑΠ: Λέξεις / / Απρόβλεπτες πάντα / ξάφνιαζαν / τίμιες στο ψέμα τους / αλήθωρες // αλλού στοχεύαμε / κι αλλού προσβλέπαν

ΕΡ: Με ποιους τρόπους και για ποιο σκοπό , πιστεύει ότι προχωρά η υπόθεση της ποίησης;
ΑΠ: Συλλαβίζοντας χρώματα / ψηλαφώντας ήχους / χαράζοντας τόπους // Η ψυχή ένα σκαθάρι / πάει να βρεθεί ανάσκελα

Σχόλιο: Η Γιολάντα Σακελλαρίου, ασκεί μια χαμηλών τόνων υψηλή ποίηση με ρίζες στο  βαθύ εγώ της, που όμως απλώνει κλαδιά παντού στον έξω και τον γύρω κόσμο.

Παυλίνα Παμπούδη