ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΙΔΗΡΑ

 

 

 

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ
 

Προστακτική 

 

Ἀπ’ ὅλες τὶς Προστακτικές
ἀγάπησα μιὰ λανθασμένη
ἐκείνη τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ
μὲ τὰ σαγηνευτικὰ ἀπανωτὰ τέσσερα ἔψιλον
κάθε καινούργιο νὰ ἐπιτείνει πιὸ πολὺ
τὴν ἱκεσία τοῦ ἄλλου.
Τὸ ἀνεπανάληπτο: 

 

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ
 

 

Συναιρέσεις

               Δεν σ’ αγαπώ
           σ’ αγαπάω
                   Οδ. Ελύτης

 

Νὰ συναιρεῖς πάντα τὶς λέξεις ἄμεσα
τὰ ρήματα σὲ –άω, –έω, –όω
ἀκόμα καὶ σὲ –ηω ῶ
ὅπως τὸ ζῶ
κι ἂς συντομεύεις ἔτσι
τὴν ζωή σου.,,,
Εἶν’ ἐπικίνδυνο
νὰ ἐκτίθεσαι  σὲ χάσματα
καὶ νὰ παλινωδεῖς.
Καλύτερα νὰ κλειδωθείς
στὴν στεγανὴ ἀσφάλεια
τῆς συναίρεσης.

“Σε αγαπάω” σού λεγα
μα εσύ “σε αγαπώ” ἀντέλεγες
και ακριβολογούσες
κι αυτή η μία συλλαβή
που εξοικονομήθηκε
άναρθρη
είναι ότι αληθινό περίσσεψε
απ’ τον εφήμερο, τον βιαστικό
έρωτά σου.

 

 

Ἀττικὴ σύνταξη

Ἐκεῖνο τὸ... «Παιδία παίζει»
πόσο μ’ ἔχει κουράσει.
Νὰ τριβελίζει στὸ μυαλό μου
πάντα τὸ ἴδιο παράδειγμα
καὶ τὸ Εὐαγγέλιο νὰ βρίθει
ἀπὸ σύνταξη ἀττική:
«Κατανοήσατε τὰ κρίνα
πῶς αὐξάνει
οὐ κοπιᾷ, οὐδὲ νήθει...»
Μιὰ ἄποψη τριπλή, ἀποστομωτική.

Τὰ κρίνα βέβαια μεγαλώνουνε
καὶ τὰ παιδιὰ.
Κι ἐμεῖς γεράσαμε
κάπου ξεχάσαμε
τὴν σύνταξη τὴν ἀττική
καὶ ἀποροῦμε γιατὶ μᾶς γυροφέρνει
ξεκρέμαστο
ἐκεῖνο τὸ ἀνόητο ...
ξανὰ καὶ πάλι:
«Τὰ παιδία παίζει»