ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

«Το αιμομιχτικό λεμόνι -

Ορυκτά - Ποιήσεις»

Εκδόσεις ΔΕΛΦΙΝΙ 1996

Του Τάκη Μενδράκου

    Κάποτε, ο ποιητής αισθάνεται την ανάγκη να εγκαταλείψει όχι μόνο τις φόρμες, αλλά και την ιδιαίτερη υφή των θεμάτων που ως τότε είχε υιοθετήσει και να αναζητήσει άλλους δρόμους, όπου η ποιητική του ιδέα θα κομίσει διαφορετικά μηνύματα και το ένδυμα που την περιβάλλει θα έχει άλλα χρώματα και άλλο σχεδιασμό. Φυσικά, κάτι τέτοιο νομιμοποιεί τότε μόνο, όταν δε γίνεται αυτοσκοπός, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας μόνιμης-και συχνά τυρρανικής-αναζήτησης του δημιουργού για ευρύτερους ορίζοντες και για δραπέτευση σε διαφορετικά τοπία, όπου θα εναποθέσει τα νέα του ερεθίσματα,τις καινούργιες του συγκινήσεις και θα αφήσει να διαφανούν κάποιες άλλες πτυχές του ψυχισμού του.Ίσως,αυτή η διάθεση να οδήγησε τον Γιώργο Καραβασίλη (Αθήνα,1984) στον τρόπο σύνθεσης του τελευταίου ποιητίκου του βιβλίου, ίσως,γιατί κανείς δεν μπορεί να ξέρει σίγουρα τις παρορμήσεις του συγγραφέα.
    Ανάμεσα στους ποιητές που παρουσιάζουν το έργο τους στη δεκαετία του '70 ο Γ.Καραβασίλης,καταθέτοντας την πρώτη του συλλόγη «Η γραφή και το μαχαίρι» (1970) προϊδεάζει ταυτόχρονα τον αναγνώστη για τις επιλογές,επιλογές, που στα επόμενα στάδια της ποίησής του ισχυροποιουνταί και εμπλουτίζονται.Από το έως τώρα ποιητικό αυτό σώμα ένας βαθύτατος και υποβλητικός λυρισμός αναδύεται,που αρνείται να διαρρήξει τις σχέσεις του με την παράδοση, χωρίς αυτό να σημαίνει οποιουδήποτε είδους καθήλωση.Τις πηγές αυτής της ιδιοτυπίας- περα απο την έντονη αισθαντικότητα του ποιητή-ίσως θα πρέπει να αναζητήσει κανείς στη μελέτη και μεταφραστική του ενασχόληση πάνω στο έργο των Γάλλων λυρικών.
    Το νέο-όγδοο-ποιητικό του βιβλίο αφιερώνει ο Γ.Καραβασίλης στα σαράντα επτά του χρόνια. Ύστερα απο διαδρομή δυόμισι σχεδόν δεκαετιών στην περιοχή του λυρικού λόγου, ο ποιητής επιλέγει άλλο μονοπάτι, για να συνεχίσει την πορεία του, αισθητά διαφορετικό απο τα προηγούμενα,χωρίς όμως να εγκαταλείπει τα βασίκα εκείνα στοιχεία, που συγκρότησαν το προσωπικό του ύφος. «Το αιμομιχτικό λεμόνι-Ορυκτά-Ποιήσεις» συνθέτουν τρείς ενότητες (όπως άλλωστε μαρτυράει και ο τίτλος) ετερόκλητες επιφανειακά,δεδομένου οτι κάποια αόρατα νήματα τις ενώνουν,εκεί όπου εδράζεται μια γενικότερη διάθεσητου δημιουργού τους.
Έκρηξη αισθησιασμού της φύσης και του σώματος, πρόκληση των αισθήσεων, αλλα μαζί και πρόκληση για μια ζωή γεμάτη ρυθμούς, χρώματα, ήλιο και θάλασσα είναι το μοναδικό-δυστυχώς-ποίημα, που αποτελέί την πρώτη ενότητα. Θα μπορούσε να δεί κανείς και σαν ένα ξόρκι του ποιητή μπροστά στο φόβο της επερχόμενης ωριμότητας.
    Πεζόμορφο το κείμενο της δεύτερης ενότητας, που σε μια πρώτη του μορφή είχε χρησιμοποιηθεί σε τηλεοπτική εκπομπή με θέμα τα πετρώματα του Λαυρίου. Τα «Ορυκτά», κατ' εξοχήν άψυχο και σιωπηλό στοιχείο της φύσης, στα χέρια του ποιητή παίρνουν ζωντανή υπόσταση, αποκτούν φωνή και, μαζί με την ακτινοβολία τους, στέλνουν μηνύματα και μιλάνε για τη δική τους αλήθεια.
    Στην τρίτη και μεγαλύτερη σε έκταση ενότητα, ο ποιητής δίνει την εντύπωση ότι πειραματίζεται σε διάφορα είδη φόρμας και ύφους. Τα εννέα ποιήματα που την συνθέτουν, άλλα πεζόμορφα και άλλα όχι, άλλα ολιγόστιχα και άλλα πολύστιχα, περνάνε από πλευράς περιεχομένου σε άλλο χώρο, όπου μια σατιρική ή ακόμα και πικρά σαρκαστική διάθεση διαχέεται.
    Παρ' όλο που συχνά τέτοιου είδους πειραματισμοί αποβαίνουν σε βάρος της ποιότητας, ο Γιώργος Καραβασίλης έρχεται να αποδείξει ακόμα μια φορά, ότι με την ποιητική στόφα που διαθέτει, μπορεί να αντιπαρέρχεται τέτοιους κινδύνους.

Ημ/νία δημοσίευσης: 31 Αυγούστου 2006

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ

ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ