Ανθολόγηση από πρόσφατα βιβλία 3

Ανθολογεί η Άννα Γρίβα

 

 

 

Κωνσταντίνος Βόρβης, Προς τον Θάνατο, Εκδόσεις ΣΙΓΑΡΕΤΑ, 2022
 

ΝΕΚΡΟΠΟΛΗ

Μνημεία άσβεστα, ριγμένα στην άμμο
μαρμάρινα εκμαγεία που αντιστέκονται ορθά
που αψηφούν την άλογη οργή
της φύσης και του ανθρώπου.

Μία νεκρόπολη αρχέγονη
σπασμένα κενοτάφια, σήματα
σπαρμένα ψήγματα του θανάτου
που διαπερνούν την ύλη και τον χρόνο
στο κυκλικό ταξίδι της επαναφοράς.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Δώσε μου το φως
όχι κλεμμένο από τον ήλιο
δώσε μου το φως
της πιο βαθιάς νύχτας
όχι από τα άστρα όχι από το φεγγάρι
φως που αγκομαχεί στο σκοτάδι
δώσε μου φως, λίγο φως
από τα χέρια σου το μέτωπό σου
από την μουσική από τους ήχους
δώσε μου φως από το αίμα μου
δώσε μου φως από τη νύχτα.

Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Ημέρες καλοσύνης, Πόλις, 2023

 

Στη γυναίκα μου, εν είδει απολογίας που δεν τη συνόδευσα αυτό το βράδυ
 

Βγήκα έξω. Μύριζε άνοιξη κι ο ουρανός
είχε ένα μπλε βαθύ, σαν την υπόσχεση 
που δίνουν τ’ ανοιχτά παράθυρα 
και τ’ αναμμένα φώτα. Ήσουν στο σπίτι,
ούτε που ήξερες τι σκεφτόμουν
σαν περπατούσα· ούτε που ξέρεις
πόσο συχνά, σαν περπατώ, 
κάνω την ίδια σκέψη: Πόσο ωραία
είν’ τα μπαλκόνια από μπετόν
και τα σπασμένα κράσπεδα, και πόσο
λάμπουν τα φώτα στα πράσινα φανάρια.
Πόσο χαρούμενοι οι σκύλοι
που τρέχουν τις γραμμές του τραμ
και πόσα θαύματα παίζουν κρυφτό
ανάμεσα στις πολυκατοικίες. 
Πώς ο αέρας μαλακώνει και γεμίζει 
τα πνευμόνια μου ζωή· και πώς η κάθε γωνιά
της γειτονιάς σου, μου λέει εδώ είμαι, 
υπάρχω τώρα και σταματάει το χρόνο. 
Κι αυτή η φωνή που αγωνιά κι όλο φωνάζει
μετά, τι θα γίνει μετά; σιωπά.
Και μένω μόνη στο παρόν, με σένα 
μέσα μου, τα μπαλκόνια τριγύρω, 
τα παράθυρα ανοιχτά, ν’ αναπνέω
τον αέρα που αναπνέεις, ν’ ακούω
τους ήχους που ακούς, να υπάρχεις,
να σ’ αγαπώ, να είμαι πλήρης.
 

Αγόρι και Γάτα

Κεντρικός εμπορικός δρόμος της Παλαιάς Φώκαιας, 1913
 

Στη γωνία της φωτογραφίας
ένα αγόρι· δε θα ’ναι πάνω από δεκατριών ετών.
Ας πούμε γεννημένο το 1900,
εκατόν είκοσι χρόνια πριν. Πίσω του μια γάτα
ασπρόμαυρη σαν αγελάδα. Το αγόρι
κοιτάζει το φακό βαριεστημένα. Η γάτα
κάτι ψάχνει στο περβάζι όπου στέκεται.
Το αγόρι βαριέται γιατί παίρνει ώρα
να τραβηχτεί η στερεοσκοπική φωτογραφία
να στηθεί το τρίποδο, να είναι όλα έτοιμα·
με κοιτάζει μ’ ένα βλέμμα εκατόν είκοσι ετών
όπως θα με κοίταζε τώρα, αν στεκόμουν 
στη γωνία αυτού του δρόμου 
―σαν πέρυσι το καλοκαίρι―
που έχει άλλες καρέκλες τώρα κι άλλες τέντες
μα ίδια κτήρια κι ίσως το ίδιο καλντερίμι.
Δροσιά κάτω από τις κληματαριές
τον Αύγουστο στη Φώκαια, στο δρόμο
που πίναν τούρκικο καφέ και συζητούσαν 
για το παρελθόν οι φίλοι που έκανα 
το καλοκαίρι. Θυμάμαι 
πώς έσκαγε μύτη η θάλασσα πίσω από τις γωνίες
κι οι πέτρες των παλιών σπιτιών κοκκίνιζαν
το σούρουπο. Ένας γέρος χαμογελούσε έξω
από ένα παλιό χαμόσπιτο και τα παιδιά έπαιζαν
μπάλα στην πλατεία πίσω από το σχολείο.
Για το αγόρι στη φωτογραφία η ώρα περνά ακόμα,  η ώρα
πάντα θα περνά, η γάτα πάντα θα ψάχνει,
οι άνθρωποι πάντα θα πεθαίνουν 
ένας-ένας ή χίλιοι μαζί·
έξω από το παράθυρό μου θα προελαύνει η άνοιξη
οι άνθρωποι πάντα θα πεθαίνουν, χιλιάδες σε μια μέρα,
ένας κάθε λίγα δευτερόλεπτα, καθενός ο χρόνος 
πολύτιμος και αναντικατάστατος σαν του αγοριού
και σαν της γάτας. Θα υπάρχει πάντα ένα αγόρι, 
θα υπάρχει πάντα μία γάτα, κάθε ζωή του καθενός
μοναδική κι ανεπανάληπτη, διαμάντι που άρπαξε
τον ήλιο κι εξερράγη. Το αγόρι θα βαριέται αιώνια· 
η γάτα αιώνια θα ψάχνει. Τι να την κάνεις 
την ποίηση όταν πια τίποτα
δε σε γλιτώνει από το θάνατο.

Γιώργος Δελιόπουλος, Αλιρρόη: το μηδέν στον καθρέφτη, εκδ. ΑΩ, 2023
 

ζητείται σάρκα
 

Ώς πότε θα πουλάς τη σάρκα μου
για πόσο ακόμα θα την αγοράζω; 
μόλις ξεχρέωσα τα ρούχα, όμως
δε βρίσκουν σώμα για να φορεθούν

κι έχουν άδεια κρεμαστεί 
κουρασμένα όπως η τόλμη 
με λεβάντες στην ντουλάπα 
περιμένοντας σιδερωμένα

την ενσάρκωσή μου.
 

εξομολόγηση
 

Το δύσκολο δεν είναι ο σταυρός
(άλλωστε σήμερα πλήθη μαρτύρων
σε αφίσες περιφέρουν
κατοικίδια οράματα, θυσίες με σταυρούς)

το δύσκολο είναι που ξυπνώ κάθε πρωί
στην προφητεία που γεννήθηκα
σαν τους θεούς μυρίζοντας λιβάνι
‒ενώ οι άλλοι προχωρούν μπροστά
με κεφαλαία γράμματα και φρέσκα ρούχα‒
πιάνω δουλειά στα ξένα θαύματα
μετρώ αντίστροφα τη μοίρα κάθε βράδυ
και λίγο πριν αναστηθώ σε Άνθρωπο

στη μέση της γιορτής εκεί

ξαναθυμάμαι τον κρυμμένο επιτάφιο
κι αναφωνώ στον εφιάλτη μου
τετέλεσται! δίχως να με σταυρώνουν.

 

Κλεονίκη Δρούγκα, ξεκάθαρο κρύο, Μανδραγόρας, 2023
 

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΤΗΣ
 

Ανοίγει τη ντουλάπα
ντύνεται με τα κύματα
στολίζεται στο καθρέφτη
γεμίζει κοχύλια η ματιά
καράβι γίνεται
φτάνει στα ξένα
στα λιμάνια βγάζει τα ρούχα της
αφρίζει θηρίο λαβωμένο
η θάλασσα μέσα της
 

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
 

―Αλατοκόριτσο,
είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φαντάζεσαι
να σώσεις της θάλασσας τα κύματα όταν
ο ενικός ιδρωμένος
χλευάζει κρυφές πληγές
μ’ αλάτι ενώ
τα υπόγεια ρεύματα επιπλέουν
―Ποτέ δεν συμπάθησα τις ήρεμες θάλασσες
Μεσούσης της τρικυμίας
με οδηγό επιβίωσης
αφρούς κι αλμύρα
ταξιδεύω τον θυμωμένο Ποσειδώνα
στα βουνά
πατώ τις ζάρες στου μέλλοντος τις μέρες
ξαφνιάζω τους καιρούς
και ας κυλάνε
till death do us apart

Ξανθίππη Ζαχοπούλου, Στύβοντας παπαρούνες, Το Ροδακιό, 2022                                                                                                                           

 

ΣΜΙΛΕΜΕΝΟ ΔΑΚΡΥ 
                                                                                                                                                                                 Ἕνα δάκρυ                                                                                                                                                                      μιὰ πολιτεία φτιάχνει                                                                                                                                                               ὅταν εἶναι σμιλεμένο
 Μ' ἀρχαίους ναοὺς                                                                                                                                     Κιονόκρανα χορτασμένα οὐρανὸ                                                                                                                                              Μιὰ πύλη μὲ λωτοὺς                                                                                                                                                        γιὰ τὶς ἀτασθαλίες τοῦ χρόνου                                                                                                                        Ἀέτωμα μὲ παραστάσεις κινούμενες                                                                                                                   Πομπὲς ὄχι χαμένες Ἀλεξάνδρειες                                                                                                           μὰ ἀέρινες γιὰ τὸν πέπλο τῆς θεᾶς                                                                                                                          ποὺ ἦταν μικρὸ κορίτσι                                                                                                                                                  κι ἔτρεχε σ’ ἀγροὺς ἄγουρους                                                                                                                                  καὶ τώρα γυναίκα                                                                                                                                                     πιὰ μ’ ἀνθέμια στὰ μαλλιὰ             

ΕΠΙΜΥΘΙΟ    
                                                                                                                                                                     Ἔχουμε ἀκόμη ἑαυτὸ πολὺ νὰ βαδίσουμε                                                                                                                νὰ φτάσουμε ὣς τὶς πηγὲς                                                                                                                                      ἐκεῖ ποὺ τὸ νερὸ ἀκύμαντο                                                                                                                            γεμίζει τὶς στέρνες τ’ οὐρανοῦ
 Ἔχουμε ἑαυτὸ πολὺ νὰ βαδίσουμε                                                                                                             μέχρι τὰ πέλματα νὰ διαγράψουνε τοὺς χάρτες                                                                                                            Τὸ χέρι μου στὸ χέρι σου βαθιὰ στὴ χούφτα                                                                                                           σὰν ζυμάρι
 Ἔχουμε ἑαυτὸ πολὺ νὰ βαδίσουμε                                                                                                                     μαζὶ δίχως ν’ ἀνοίξουνε τὰ χέρια                                                                                                                 Νὰ λάμπεις στὸ βλέμμα τῆς ὑπόσχεσης                                                                                                                 νὰ λάμπω, σκληρὰ πατώντας τὰ γκρέμια τοῦ βουνοῦ
 Ἔχουμε ἀκόμη ἑαυτὸ πολὺ νὰ βαδίσουμε                                                                                                          μέχρι ἡ ἀγάπη νὰ πιάσει ἀνηφόρα

 

Νίκος Λάζαρης, Σκοτεινός καθρέφτης, Κουκκίδα, 2022 

 

Στη μνήμη του αδελφού μου Θεόδωρου Λάζαρη
                
                      2.

Σου άρεσε η τάξη, η πειθαρχία , η τελειότητα.
Έλεγες: η τάξη είναι 
ο πρώτος νόμος τ’ ουρανού.
Τώρα που ολόκληρο  το σύμπαν
γύρισε ανάποδα,
οι  θάλασσες βγήκαν στη στεριά
και οι οροσειρές  μετακινήθηκαν,                              
τι απέγινε η περίφημη τάξη σου;
                        
Πού πήγαν οι αλάνθαστοι νόμοι,
οι ένδοξοι  πυλώνες,
το χαλύβδινο οικοδόμημά της;
Ποια σκοτεινή χοάνη αβύσσου
τα έχει όλα καταπιεί; 
                                                   
                          7.        

Δεν έχω δάκρυα να σε κλάψω,
δεν έχω χέρια να σ’ αγκαλιάσω,
δεν έχω φωνή να σε καλέσω
να λύσεις τους γρίφους
στα σκοτεινά μου όνειρα.
Είμαι αδύναμος, άδειος, αδρανής.
                   
 Κάθε φορά που σε πλησιάζω 
 φεύγεις, γίνεσαι  κακός αέρας,
 χάνεσαι, όπως εκείνη     
 τη μακρινή Πρωτομαγιά,
 που σ’ έχασα  στο ρέμα
 της Χελιδονούς
 και σε βρήκα αρκετές ώρες μετά
 σε μια πλαγιά,
 να μαζεύεις λουλούδια κόκκινα
 για το Μαγιάτικο στεφάνι
 που πολλά χρόνια αργότερα
 φόρεσες στο κεφάλι σου
 ακάνθινο.      

 

Θανάσης Μαρκόπουλος, Βροχές Βερμίου, Μελάνι, 2022

 

ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ
 

Γέρνει το κεφάλι μεστωμένο στάχυ 
κι ακουμπά στην κουπαστή τα φτερά της 
Πίσω της επέρχεται η άνοιξη
εκπυρσοκροτώντας

Κόκκινα και μαύρα πλακάκια στη φούστα 
απάνωθε νύχτα κλειστή αμάνικη
τα μαλλιά της γκρεμισμένο σκοτάδι 
Το γόνατο λυγίζει ελαφρά 
αεράκι που θωπεύει κλωνάρι 
Μποτάκια εβένου και πόδια αλαβάστρου
Βλαστάρι το βλέμμα της 
σπάζει την κρούστα του δικού μας
Συμβάλλει και το μόλις χαμόγελο
αυγή που οσμίζεται ήλιο

Και είμαστε πια
στο έλεος μιας ομορφιάς
που απειλεί τις ράγες μας μέρα και νύχτα

ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΗΛΙΚΙΑΣ
 

Εγώ που τόσο αποστρεφόμουν 
την έξοδο απ’ το τερέν
και τόσο ελεεινολογούσα 
εκείνους που τη λαχταρούσαν
εγώ λοιπόν που τόσο

Δεν το περίμενα πως θα κατέληγα εδώ
στον έσχατο εξευτελισμό
να κείτομαι κουφάρι στις όχθες του ποταμού
να χαίρομαι που εκπίπτουν τ’ άσπρα μαλλιά μου
τις χάρες ν’ αποδέχομαι του σεβασμού ασμένως
το στίγμα της ταπείνωσης 
εγώ που τόσο απεχθανόμουν
τον οίκτο των άλλων

Σωτήρης Παστάκας, Δεν έμεινα ποτέ εδώ, Εκδόσεις Bibliothèque, 2022
 

Άρτι αφιχθείς στα ΚΤΕΛ της Λιοσίων
τον Ελευθέριο λέω τον Πούλιο
απ’ ένα στενό να πατάει πόδι επί της Πατησίων
είδα.
Ανέμισε η καρδούλα μου:
υπερήφανα λουσμένη
η λευκή γενειάδα 
να καλύπτει ολόκληρο το στήθος. 
Παίζοντας λοιπόν 
με το Πι και το Λάμδα 
παρ’ ότι η λεπίδα έμπαινε βαθιά στα σπλάχνα
πέριξ της Ομονοίας
ανέκραξα περιχαρής: 

«Υπάρχει ελπίς!
Παστάκα κατέβα απ’ το ταξί
και πήδα».

Ένα τσούρμο απόλιδες
να μ’ ακολουθούν κατά βήμα
εμένα που μ’ έπαιρναν 
στο κατόπι επίδοξοι ποιητές
γαμπροί και μισθοφόροι

να μην αντιλαμβάνεται κανείς
τι φώναζα περιχαρής

ο ένας πάνω στον άλλο
επαιτούμε τον έπαινο του Δήμου
πι και λάμδα κι άπατριδες  
πρόσφυγες και παππούδες.
Εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα
στη μέση του δρόμου οι πόρτες
ανοιχτές. Ανοιχτές οι πόρτες
των νεκρών φίλων. 
Καταστήματα λεηλατημένα.
Ξεχαρβαλωμένα λουκέτα.
Διαμερίσματα άδεια. 

Άδειασε η πόλη από φίλους.

Αμύρωτα τα κορμιά περισσεύουν
στην αγάπη μου. 
Ποιος θα πλύνει τα πόδια τους
αναρωτιέμαι. Τι απέγιναν;
Απέσπασαν την εύφημο μνεία;

Τον έπαινο του Δήμου;
Τις περγαμηνές;
Την πλαστική λεκάνη
για το ποδόλουτρο;
Έπιασα την Ασκληπιού.

Αμνησίκακος
……..
Εξαρχείων Hotel ανέβηκα
άπολις άοπλος ελπιδοφόρος
απ’ το πολύ το σίδερο
το φίλιο μολύβι στα σωθικά
εντέλει 
απ’ το πολύ τ’ ατσάλι κι άσπλαχνος.
Δε χρειάζεται να πεθάνω λοιπόν
για να μάθω πόσο ασήμαντη
υπήρξε η ζωή μου. 
Να ’στε όλοι καλά 
όσοι με αναφέρετε.
Διαβάζω από το κινητό
πάλι και πάλι 
το Λάμδα της Οδύσσειας
το Πι της Ιλιάδας
με θέα το Λυκαβηττό ως πέρα στον Περαία.
Ναι ναι νέκυιες. 

Νυκτοβασίες

Νεκρόδειπνοι μ’ οδήγησαν στο 604 δωμάτιο:
στην ηλικία που πέθανε ο Σινόπουλος

—να τα μας πάλι τα Πι και τα Λάμδα—

Μη ξεχνάτε πως
είμαι ο ποιητής που έρχεται
—συνεχώς από τη Λάρισα—

Αμετακίνητος

 

Γιολάντα Σακελλαρίου, Η Γιασμίν ο Άχμεντ και Ιζάρ ο μικρός τους γιος, Μικρή Άρκτος, 2022

 

ΤΟ ΦΙΛΙ  

 

Το παιδί παρατηρούσε το σκαθάρι που επρόκειτο ν’ ανέβει 
τον μακρύ ακανθώδη μίσχο όταν απειλητικός ο ίσκιος τού  
κηπουρού μέσα από σύννεφο παράξενης λεπτής βροχής 
αιωρήθηκε φευγαλέα πλάι στην τριανταφυλλιά. Εκείνο 
κλωθογύρισε τις κεραίες. Μετακινήθηκε ελάχιστα προς 
τα πίσω και προτού επανέλθει οριστικά στον αρχικό 
προορισμό στάθηκε αρκετή ώρα πάνω στο χώμα 
διαγράφοντας σχεδόν τελετουργικά ασήμαντες μικρές 
διαδρομές γύρω απ’ την τριανταφυλλιά σαν να ’πρεπε 
να πάρει μια απόφαση. Πού και πού άνοιγαν για λίγο 
τα μικρούτσικα φτερά   

Το παιδί αναρωτιόταν γιατί καθυστερεί; Φοβάται; Γιατί επιμένει; 
Ο ήλιος ήπιε όλη τη δροσιά του πρωινού απ’ τα τριαντάφυλλα. 
Τι περιμένει; 

Επιτέλους. Το αποφάσισε 

Το παιδί το είδε ν’ ανεβαίνει παραπατώντας σαν μεθυσμένο 
ανάλαφρα στην αρχή μα όλο και περισσότερο καθώς πλησίαζε 
τον στόχο του άφηνε κάθε τόσο ίχνη μιας υγρασίας στο πράσινο 
του φρέσκου μίσχου. Φτάνοντας πλέον κοντά στο ανοιχτό 
τριαντάφυλλο έκανε μια τελευταία υπερσκαθάρια προσπάθεια 
και βρέθηκε στη διάπλατη ευωδιαστή αγκάλη  

Το παιδί μπορούσε τώρα να διακρίνει κάποιες ανεπαίσθητες 
κινήσεις όπως την κάμψη των άκρων τη συστροφή του σώματος 
το ελάχιστο φτερούγισμα. Ν’ αφουγκραστεί το κροτάλισμα του 
στιλπνού κελύφους. Το σκαθάρι έμεινε δευτερόλεπτα ακίνητο. 
Μα σύντομα χαμήλωσε τις κεραίες σε ύπτια θέση και βυθίζοντας 
το κεφάλι του όσο γινόταν πιο βαθιά στου άνθους την καρδιά  
παραδόθηκε άνευ όρων στη σπάνια μυρωδιά του αποτυπώνοντας 
στο σύμπαν όπως κάθε επίγειο πλάσμα το εκμαγείο του ύστατου 
φιλιού προς τη ζωή   

Ήταν ερωτευμένο είπε το παιδί και κλείνοντάς το προσεκτικά 
στη χούφτα φαντάστηκε μια τελετή ταφής 
αντάξια τέτοιου πάθους                                                                    

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ  

 

Νύχτα καθισμένη σε βραχάκι 
στη θάλασσα πανσέληνος του Αυγούστου  
μονοπάτι απ’ το θαύμα ξεδιπλώνει απροσδόκητα  
σμήνος παιδιά 
χλωμά κρινάκια πάνω στα βότσαλα   
παράξενη ησυχία τα τυλίγει στο βάθος της ακτής   
στα μάτια τους μελαγχολία 
πλήξη   

Δίπλα τους νερόλακκοι αντανακλούν 
ουρανό και γλάρους
κοχύλια πέτρες μισοτελειωμένα κάστρα
θαλασσινά παιχνίδια· άλλης εποχής  

σκυφτοί λιλιπούτειοι θεοί  
χωρίς τη χάρη της δημιουργίας 
πάνω σε φωτεινές οθόνες  
γεμίζουν με απληστία το κενό 
χωνάκι τους με παγωτό 
και μ’ ένα άγγιγμα  
αίφνης χάνονται όπως ήρθαν  
μες στη δική τους εικονική πραγματικότητα 

   

Ελένη Σιγαλού, Εκπνοές νερού, Προοίμιο + 32 Σονέττα + Επιμύθιο, Κουκκίδα, 2022

 

ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

 

Εξορισμένο το κορμί από την γη σου
σκέφτεται τόπους μακρινούς να σεργιανίζεις
αλήτης ήλιος νά: στεγνώνει την πληγή σου
κι εσύ με θάλασσα να την ξαναγεμίζεις.

Τις νύχτες άγρια σιωπή θα ημερεύεις
απαρηγόρητος ο άνεμος να πνέει
στις μέρες άγουρο χρυσάφι θα γυρεύεις
να το φοράς πάνω στο δέρμα να σε καίει.

Σε μονοπάτια θα λαξεύεις τον γκρεμό σου
θα σκάβεις βράχους με το βλέμμα όλο λάβρα
θ’ αργοπορείς. Να μη ζυγώνει ο γυρισμός σου.
Και τα πανιά λησμονημένα πάλι μαύρα.

Σπάει το τζάμι η βροχή και σε γραπώνει.
Στο κύμα ρίχνεσαι. Αντίκρυ ξημερώνει

 

ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΘΥΕΛΛΑ

 

Ευθύς στο μούχρωμα αλλάζει ο καιρός
η νύχτα μπαίνει απ’ τις κρυφές σου χαραμάδες
γλιστρούν τα χρόνια δες βουλιάζουν οι βδομάδες
μια ψύχρα ανάμνηση σαν γίνει παγετός.

Κάποτε φως μες στην ψυχή σου γονατίζει
και μεγεθύνει τις αθέατες ρωγμές
λάμποντες κρύσταλλοι και λιώνουν οι ουλές
βροχή το βλέμμα σου τη σκόνη καθαρίζει.

Όταν αγάπησα τις νύχτες σου φυσούσε
χωρίς απόπλου πώς να φτάσεις στην πληγή;
Οι Λαιστρυγόνες μού ζητούσαν πληρωμή
κι ο πειρατής των αστεριών καραδοκούσε.

Πικρίζει άκοπος καιρός στα δόντια τύψη
ρομφαία θύελλα ποθεί να μας συντρίψει

Νίκη Χαλκιαδάκη, μικρές κανίβαλες, εκδ. Μανδραγόρας, 2022

 

Για παραδειγματισμό
 

Περπατάω πάνω στο νερό
μου το έμαθε ένας από τους νεκρούς μου
δεν έχει τόση πλάκα να περπατάς το νερό
εγώ ήθελα να μου μάθει να περνάω μέσα από τους τοίχους
Η μαμά με ταΐζει πέτρες να με βυθίσει
φοβάται μη με δει ο δάσκαλος
μη μου ανοίξει τα χέρια και μου βάλει ένα καρφάκι εδώ, ένα καρφάκι εκεί 
μη με κρεμάσει σε όλες τις αίθουσες του σχολείου πάνω από τον πίνακα 
και γίνουμε τίποτα ρεζίλι
 

Πάρτι
 

Πες μου για το δέντρο, το σύννεφο, το αλμυρό νερό
μετά πες μου για το φιλί, το σπέρμα και το άλογο
μη δείχνεις με το δάχτυλο, τη γλώσσα, τον φαλλό
πες μου να ξεμπερδεύω, να πάω να βρω τους φίλους μου
που ’χουν σταυρώσει  τα χέρια κάτω από το στήθος
και αντί για μάτια έχουν δυο βροχερές ιτιές