CHARLES BAUDELAIRE

 

 

 

L’homme et la mer

Μτφρ. Ευαγγελία Οικονομάκου

 

Homme libre, toujours tu chériras la mer !
La mer est ton miroir ; tu contemples ton âme
Dans le déroulement infini de sa lame,
Et ton esprit n’est pas un gouffre moins amer.

Tu te plais à plonger au sein de ton image ;
Tu l’embrasses des yeux et des bras, et ton coeur
Se distrait quelquefois de sa propre rumeur
Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.

Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets :
Homme, nul n’a sondé le fond de tes abîmes ;
Ô mer, nul ne connaît tes richesses intimes,
Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets !

Et cependant voilà des siècles innombrables
Que vous vous combattez sans pitié ni remord,
Tellement vous aimez le carnage et la mort,
Ô lutteurs éternels, ô frères implacables !

Charles Baudelaire

 

 

Ο άνθρωπος και η θάλασσα

Άνθρωπε ελεύθερε , τη θάλασσα πάντα αγαπάς
Είναι καθρέφτης^. Πάντα ατενίζεις σ αυτόν την ψυχή σου
Μες στο κύλισμα τόσων κυμάτων  περνά η  πνοή σου
Άβυσσος ειν’ το πνεύμα σου άβυσσος πίκρας βαθιάς.

Στο κέντρο της εικόνας σου σ αρέσει να βουτάς
Με τα μάτια με τα χέρια έχεις αυτήν αγκαλιά,
Ξεφεύγει ενίοτε από το Είναι η καρδιά
Στον ήχο που τόσο άγρια κι αδάμαστα βοάς

Κι οι δυο μαζί μοιάζετε με γρίφο ζοφερό:
Άνθρωπε, στους γκρεμούς σου κανείς δεν κοιτάει βαθιά,
Τα πλούτη σου θάλασσα ουδείς γνωρίζει τα κρυφά,
Τα μυστικά σας κρατάτε με πείσμα τρομερό!

Όμως είστε σε μια πάλη που αιώνια βαστά,
Δίχως οίκτο και μετάνοια, είστε άσπονδοι εχθροί,
Πόθο μόνον έχετε τον θάνατο και τη σφαγή
Αιώνιοι  αντίπαλοι κι αδέρφια μοχθηρά!