ΒΑΣΩ ΧΑΛΒΑΔΑΚΗ

Άτιτλο Ι.

σπασμωδικά άστρα ανασυντάσσονται
ενώ γελάς 
μέσα
στο κέντρο του προσώπου μου
και πόση πια μέριμνα το φως 
τόση όση
ν' αναδευτούν τα νεογέννητα
να σαλέψει
στοιχειωμένο το πάτωμα
να μοιάσει
ιδρωμένη πεταλούδα
να λιώσει
λεπτά διαγράμματα
αξεδιάλυτα δαχτυλίδια
νερό 

πλοκή που διαρρέει 
εύκολα
που ανοίγει σε αστόχαστους κύκλους 
γύρω κρύσταλλοι αστράφτουν δάκρυα
πάλλουν σιωπηλούς ιστούς

εικόνα απλώνει 
άσπρη κηλίδα
αποκλείει το τρέχον αίμα 
αδιάφορο 
εκ του φυσικού

και το μόνο,
ζωντανή,
κι όχι λιγότερο από πριν,
κάνεις
ν' ανθίζω σα λάθος

μπορεί να γίνει
ν' ανθίσει το λάθος
κρέμεται από ύψος
κουνάει πέρα δώθε 
τα πόδια

γράφει χυδαία τόξα στον αέρα
με τα αποσπώμενα πόδια

ως προς την έξοδο
δραματουργική
θυμάμαι τα φτερά
αναθερμαίνω το story

παλινδρομώ πάντα 
σα γυναίκα
κρεμασμένη πάνω σου
καταπίνω γρήγορα σκοτάδι