Ο αναστεναγμός των οβίδων σκεπάζει το αίμα,

Το αίμα της μάνας που γεννά στον δρόμο,
λίγο πριν την τελευταία πνοή της.

Δεν υπάρχουν πια χρώματα στα σπίτια: 

της ψυχής τα χαλάσματα,

του νόστου οι ελπίδες.

Μπροστά σε τέτοιο πόνο κι ο θάνατος σιωπά.

 

Ένα δάκρυ, ένας καημός, στάζει στον Δνείπερο και ο Βόλγας το παίρνει.

Το άγαλμα ραγίζει από το βάρος των πληγών που φέρνει η διχόνοια…