Ποιήματα της οδού Γουέμπστερ

ΒΡΟΧΗ

Ο θόρυβος της βροχής τη νύχτα
μου πήρε χρόνια να τον συνηθίσω
τα μακριά απογεύματα όπου η φωνή της σμίγει
μ’ αυτήν των διαδηλωτών
το ξυπνητήρι βίαιο να σηκωθώ να πιω καφέ
να βάλω τις γαλότσες μου
- βρέχει
και την ομπρέλα μου τη στραπατσάρισε ο νοτιάς
και στο μετρό θα προειδοποιούν:
wet floor

η βροχή είναι τρυφερή
όπως οι φίλοι που είχαμε παλιά
- μας επισκέπτεται συχνά
χτυπώντας αδιαμαρτύρητα ώρα πολλή
πόρτες κλειστές
ώσπου να την προσέξουμε
ν’ ανοίξουμε επιτέλους
να μπει στο σπίτι καθαρός αέρας
να σκουπιστούν τα φύλλα απ’ την αυλή

ιδού στέκει στην πόρτα και χτυπά
- ν’ ανοίξουμε, επιτέλους.

Σάρα Θηλυκού