Επιμέλεια- Μετάφραση: Άντζελα Μπράτσου

 

 

Daniel Bănulescu este poet, romancier şi dramaturg român. Este membru al Uniunii Scriitorilor din România.

S-a născut la 31 August 1960, în București.

A publicat trei volume de poezie, Te voi iubi pân’ la sfârșitul patului (Ed. Cartea Românească,1993), Balada lui Daniel Bănulescu (Ed. Cartea Românească,1997), Daniel, al Rugăciunii (Editura Muzeului Literaturii Române, 2002) şi patru antologii (care conţin și poeme inedite), Republica Federală Daniel Bănulescu (Editura Vinea, 2000), Ce bine e să fii Daniel Bănulescu (Ed. Cartea Românească, 2010), În Șerpărie (Editura Tracus Arte, 2013) și Trilogia de Poezie (Editura Tracus Arte, 2017).

A publicat o tetralogie intitulată “Cea  mai  frumoasă  poveste  a  lumii”, care cuprinde romanele: Te pup in fund, Conducător Iubit! (Editura Nemira, 1994), Diavolul vânează inima ta (Editura Integral, 2016), N-ai vrea să te trimit în Paradis? (Editura Paralela 45, 2019) și Cel mai bun roman al tuturor timpurilor (Editura Integral, 2016).

A publicat două opere dramaturgice: Cine a câștigat Războiul Mondial al Religiilor? (2005 şi 2011- Ediția a doua, Editura Cartea Românească) şi Vrei să fii prietenul lui Dumnezeu?(Editura Charmides, 2013).

Douăsprezece dintre cărţile sale au fost traduse în limbile germană, engleză, maghiară, olandeză şi ucraineană. Unele poeme și capitole din romanele sale au fost traduse în limbile franceză, germană, engleză, maghiară, olandeză, sârbă, cehă, bulgară, italiană, slovacă, macedoneană, ucraineană.

A obținut burse literare în Germania, Franța, Austria, Ungaria, Bosnia şi Croația.

Pentru creaţia sa literară a fost premiat cu Premiul Uniunii Scriitorilor din România (1993) pentru „cel mai bun debut” (pentru volumul de poezii Te voi iubi pân la sfârșitul patului), Premiul Primăriei oraşului Bucureşti (1997), drept Poet al oraşului Bucureşti (pentru volumul de poezii Balada lui Daniel Bănulescu), Premiul Asociației Scriitorilor București (1998) pentru romanul Cei șapte regi ai orașului București, Premiul Academiei Române (1998) pentru romanul Cei șapte regi ai orașului București, Premiul European pentru Poezie (2005 - Münster, Germania, împreună cu scriitorul și traducatorul Ernest Wichner), Premiul cititorilor -  în cadrul Premiilor revistei Observator Cultural (2008), pentru romanul Cel mai bun roman al tuturor timpurilor, Premiul Uniunii Scriitorilor din România (2013) pentru piesa de teatru Vrei să fii prietenul lui Dumnezeu?, Premiul special pentru poezie al Asociației Publicațiilor Literare și Editurilor din România (2013) pentru cartea În Șerpărie.

În 2012 a fost inclus în antologia "Testament - Anthology of Modern Romanian Verse - Bilingual Edition English/Romanian" / "Testament - Antologie de Poezie Română Modernă - Ediție Bilingvă Engleză/Română" (Daniel Ioniță, Editura Minerva).

 

 

 

 

Câinele se apropia de mine şi mă adulmeca.

Îi dădeam şi lui să guste din rana mea.

 

Îi dădeam. Şi gusta. Şi se mai întremase niţel.

Câine vagabond. Câine de luptă. Căţel.

 

Care ca într-un iad intra şi se şi tolănea pe tejghele.

La mine în suflet. În hrubele sângelui. În „Barul Rănii Mele”.

 

Prietena mea se apropia de mine şi mă adulmeca:

- Habar n-ai ce prostii mormăie prin somn rana ta.

 

Mă ridicam şi o lăsam. Şi devenea o pânză de păianjen 

                                                                         între două cafele.

La mine în suflet. În „Barul Rănii Mele”.

 

Diavolul se apropia de mine şi mă adulmeca:

- Aş înfiinţa un Institut Teologic în rana ta.

 

 

 

 

Ο σκύλος με πλησίαζε και με μύριζε.

Έδινα και σ’ αυτόν να γευτεί από την πληγή μου.

 

Του έδινα. Και γευόταν. Και είχε αναρρώσει λίγο ακόμη. 

Αδέσποτο σκυλί. Σκύλος μαχητής. Κουτάβι.

 

Που, σαν σε κόλαση έμπαινε και ξάπλωνε πάνω στα τεζάκια.

Στην ψυχή μου μέσα. Στα κελάρια του αίματος. Στο „Ποτάδικο της Πληγής Μου”.

 

Η φίλη μου με πλησίαζε και με μύριζε:

- Δεν έχεις ιδέα τι ανοησίες μουρμουρίζει στον ύπνο της η πληγή σου.

 

Σηκωνόμουν και την άφηνα. Και γινόταν ιστός αράχνης

                                                                          ανάμεσα σε δύο καφέδες.

Στην ψυχή μου μέσα. Στο „ Ποτάδικο της Πληγής Μου ”.

 

Ο διάβολος με πλησίαζε και με μύριζε:

-Θα ίδρυα Θεολογικό Ινστιτούτο μέσα στην πληγή σου.

 

 

 

Mă rugam până când sudoarea îmi sclipea 

                                                    ca un coş cu lumânărele.

Şi atunci Dumnezeu îl transforma pe Diavol într-un Diavol 

                                                  împăiat. În „Barul Rănii Mele”.

 

 

Acolo unde dos de palmă nu răstoarnă pahare.

Unde nimeni nu pricepe despre nimeni dacă suflet 

                                                           înăuntru mai are.

 

 

Sub ferestre. Unde o milă năprasnică te izbeşte din spate.

Unde mierla nu cântă. Şi nici vântul nu bate. 

 

 

Προσευχόμουν μέχρι ο ιδρώτάς μου να λάμψει 

                                                     σαν ένα καλάθι με μικρά κεριά.

Και τότε ο Θεός μετέτρεπε τον Διάβολο σε έναν βαλσαμωμένο 

                                     Διάβολο. Στο „Ποτάδικο της Πληγής Μου”.

 

 

Εκεί όπου μια ανάποδη δεν αναποδογυρίζει ποτήρια.

Εκεί όπου κανείς δεν καταλαβαίνει για κανέναν αν ψυχή

                                                            έχει μέσα του ακόμα.

 

Κάτω από παράθυρα. Εκεί όπου ένα ορμητικό έλεος σε χτυπά από πίσω.

Εκεί όπου ο κότσυφας δεν κελαηδάει. Και ούτε ο αγέρας φυσάει. 

 

 

 

 

 

Nu e nevoie să te uit

Pentru că imediat ce adorm tu nu mai exişti pentru mine

 

Nu e nevoie să te mişti sau să gemi

Sau să bâzâi din tot şomoiogul celulelor tale

Pentru că imediat ce încep să adorm

Tu nici nu mai exişti pentru mine

 

Întoarce-te la buna ta coadă la roşii

Fii demnă bucuroasă cu prietenii distinsă în societate

Comportă-te ca şi cum

Nu ai şti că de mâine doar cutremurul îţi va mai ridica fusta

Şi numai pământul aruncat cu lopata îţi va întoarce o parte 

 

 

Fii rezonabilă

Ai mâini atât de frumoase încât nici n-au început

Şi nici n-au să înceapă vreodată

Ai buze de care n-o să ştie buldozeristul 

Şi sâni de care nu va afla nici groparul
 

 

 

 

Δεν χρειάζεται να σε ξεχάσω

Γιατί μόλις με παίρνει ο ύπνος εσύ δεν υπάρχεις άλλο για μένα

 

Δεν χρειάζεται να κινηθείς ή να βογκάς

Ή να βουίζεις απ΄ όλο τον κόμπο των κυττάρων σου

Διότι μόλις αρχίζει και με παίρνει ο ύπνος

Εσύ ούτε καν υπάρχεις άλλο για μένα 

 

Επέστρεψε στην μεγάλη σου ουρά για ντομάτες

Να είσαι αξιοπρεπής και χαρούμενη με φιλίες, διακεκριμένη στην κοινωνία  

Φέρσου σαν

Να μην ξέρεις ότι από αύριο μόνο ο σεισμός θα σου σηκώσει τη φούστα

Και μόνο το φτυαρισμένο χώμα θα σου επιστρέψει ένα μέρος

απ’ ότι έχεις χάσει

 

 

Να είσαι λογική

Έχεις τόσο όμορφα χέρια που δεν έχουν καν ξεκινήσει

Και ούτε θα ξεκινήσουν ποτέ

Έχεις χείλη που δεν θα τα ξέρει ο μπουλντόζας ο οδηγός

σκέψεις για τις οποίες δεν είχε ακούσει ο ξυλουργός

Και βυζιά που δεν θα τα ξέρει ούτε ο νεκροθάφτης  

 

 

Cine te va primeni şi spăla

Cine îţi va împinge bănuţul în gură

Cine te va strecura în buzunarele mele

Unde este sufletul tău

Unde îmi este transpiraţia ta

A aburit geamul din faţa magazinului Scala

Şi-am să trimit un nebun să te întoarcă cu degetul

Până când n-ai să mai plictiseşti nici un geam

 

Pe mine m-ai plictisit

Eşti doar o vegetaţie pitică a imaginaţiei mele 

După care gafele mele privesc la tine ca la girafă

Ţi-ai dat pe rochie cu cataif şi cu carne

Dar imediat ce încep să adorm

 

 

Eşti doar un semn pe care mi l-a făcut cineva

Care a băut o viaţă întreagă cu mine

Eşti numai un gând al şosetelor mele doldora

Ca un piept de şomer plin de cântece muncitoreşti

 

 

Ποιος θα σε αλλάξει και θα σε πλύνει

Ποιος θα σου χώσει το φλουρί στο στόμα

Ποιος θα σε γλιστρήσει μέσα στις τσέπες μου

Εκεί όπου είναι η ψυχή σου

Όπου κρατάω τον ιδρώτα σου;

Θόλωσε η μπροστινή βιτρίνα του καταστήματος Scala 

Και θα στείλω έναν τρελό να σε γυρίσει με το δάχτυλο

Μέχρι που θα σταματάς να κουράζεις άλλο ούτε ένα παράθυρο

 

Εμένα με έκανες να σε βαριέμαι

Είσαι απλώς αποκύημα της φαντασίας μου

ένα πλέγμα

Πίσω από το οποίο οι γκάφες μου σε κοιτάζουν σαν να ήσουν καμηλοπάρδαλη

Πασπάλισες το φόρεμά σου με κανταΐφι και κρέας

Μόλις όμως αρχίζει να με παίρνει ο ύπνος

εσύ παύεις να υπάρχεις άλλο για μένα 

 

Είσαι απλώς ένα σημάδι που μου άφησε κάποιος 

Που ήπιε μια ολόκληρη ζωή μαζί μου

Είσαι απλώς μια σκέψη των καλτσών μου γεμάτων

με τα πόδια μου

Σαν στήθος ανέργου γεμάτος εργατικά τραγούδια 

 

 

 

 

Tu nu eşti nici proastă nici surdă

Dar nici de cine ştie ce calitate

Tu te urci încălţată şi udă

Pe buletinul meu de identitate

 

Şi tinzi să-mi deteriorezi documentul

Împrăştind câte-o picătură de apă de sân

Pe poza mea data de naştere

Pe fila cu naţionalitatea mea de român

 

Tu n-ai nici mamă nici tată

Decât – căzut lângă pat – un foarte lung jurnal 

Caracterul meu mizerabil 

Îşi trage vigoarea de la subţioara piciorului tău

Tu n-ai altă noimă

Decât uneori seara când m-aştepţi 

Doar în apa

De la două căni pe jumătate umplute cu apă

 

 

 

Δεν είσαι ούτε ανόητη ούτε κουφή

Όμως ούτε κάποιας ποιότητας

Ανεβαίνεις με παπούτσια και βρεγμένη 

Πάνω στην ταυτότητά μου

 

 

Και τείνεις να χαλάσεις το έγγραφό μου

Σκορπίζοντας από μια σταγόνα νερού από το στήθος

Πάνω στη φωτογραφία μου την ημερομηνία γενεθλίων μου

Πάνω στο φύλλο με τη ρουμανική μου υπηκοότητα

 

 

Δεν έχεις ούτε μητέρα ούτε πατέρα

Μόνο - πεσμένος δίπλα στο κρεβάτι - ένα πολύ μεγάλο χαζό 

ημερολόγιο 

Ο άθλιος χαρακτήρας μου

Αντλεί τη δύναμή του από την άρθρωση του ποδιού σου

Δεν έχεις άλλο νόημα

Εκτός από μερικές φορές το βράδυ να με περιμένεις

στις σκάλες ντυμένη

Μόνο με το ύδωρ

Από δύο φλιτζάνια μισογεμισμένα με νερό