ΑΝΤΕΙΑ  ΦΡΑΝΤΖΗ

ΔΙΠΟΛΙΚΟ

Να γράψω δίχως να σχολιάσω.
Με την τάξη του χρόνου ή των αισθημάτων;
Από την αρχή που αγνοώ ή από το γνωστό τέλος;
Για τη λάσπη του χρόνου, το χρώμα των αισθημάτων
 για το άσπρο σεντόνι που με τυλίγει;

                                                      *

Το ελάχιστο έλα στο γαλάζιο που απλώνεις στον καμβά
κουρνιάζει στη γωνιά καθώς τρυπάει το φως και όλα τ’ ασπρίζει.

Στο βάθος αρχινάει το βουνό χαμένο στο γκρίζο  σεντόνι ή σύννεφο.

Εδώ στο ελάχιστο έλα μένει το πράσινο φουστάνι σου να κρέμεται
στο σώμα ή στο σκοινί,  καθώς  ελαφρός αέρας κινεί τα φύλλα μαζί.

Ελάχιστο έλα εδώ για την αλήθεια και για το ψέμα.

                                         *

Στο  βράχο κολλημένη     μόλις την είδα
Εμένα περιμένει               μια πεταλίδα
Στο χέρι το μαχαίρι
Ακόνισα το βλέμμα          κανέναν δεν συμφέρει
Οι λέξεις έχουν αίμα        χωρίστηκε το ταίρι
Στο χέρι το μαχαίρι

[εδώ ο γράφων μένει ενεός. Δεν γνωρίζει αν είναι εδώ ή εκεί, αν είναι αυτός ή ο άλλος, αν κρατάει μολύβι ή μαχαίρι, αν βλέπει ή ακούει. Κυρίως δεν ξέρει τη συνέχεια της ιστορίας. Η πεταλίδα άδειασε.  Το περιεχόμενο στο στόμα  μυρίζει θάλασσα, αλλά και σάπια φύκια. Ποιος χωρίζει από ποιον;]

              Αυτός ή ο άλλος  με σπρώχνει στο κύμα;

Άντεια Φραντζή