Φεβρουάριος 

Οι επαγγελματίες ποιητές δεν έχουν
να φοβηθούν τίποτα από αυτό
το ποίημα
στην πλατφόρμα ενός σιδηροδρομικού
σταθμού, δέκα το βράδυ
αφού κανένας πια δεν αναφέρεται
στα τρένα
μέσα μεταφοράς παρωχημένα
που επιμένουν να διασχίζουν ασαφώς
τοπία
σε διαδρομές συμβατικών ωραρίων και
μονότονων ήχων σαν μελαγχολία

Η κίνηση ορίζεται από τη μεταβολή
της θέσης των αντικειμένων στον χρόνο
έλεγε ο κανόνας
Δεν έλεγε ότι ο χρόνος παραμένει παρών
μαζί  με κάθε τι χαμένο εν κινήσει
μαζί μ' εσένα ή ένα χθες
αποσκευές στα αζήτητα
σ' ένα ποίημα ερήμην συμβάντων
απουσία και φάντασμα πραγμάτων
μέσα στη νύχτα  που παρατείνεται αόριστα

Έτσι, δεν συναντηθήκαμε

Δεν ξέρω, είχες πει και κάτι ακόμα
που μπερδεύτηκε με τους αόριστους
ψιθύρους της σιωπής
υπαινισσόμενης κάποιο ενδεχόμενο παρά
τη βαθύτερη αίσθηση ότι όλα
έχουν συμβεί
Λέξεις και  πρόσωπα συγχέονται βιαστικά
πίσω από κινούμενα τζάμια
αμήχανοι αποχαιρετισμοί
αβέβαια βλέμματα
τίποτα τελικά δεν επιστρέφει
ωστόσο παραμένω στο σκοτάδι
μετρώντας εκκινήσεις και σταθμεύσεις
με ένα ποίημα στοιχειωμένο στη τσέπη
απέναντι στην ένδειξη
ΕΞΟΔΟΣ
που χάσκει στην ανώνυμη πλευρά της πόλης

Μάρω Παπαδημητρίου