Υπάρχουν τρεις τρόποι κριτικής: να αποδεχθείς, να αρνηθείς ή να σιωπήσεις. Και οι τρεις τρόποι έχουν τα επιχειρήματά τους-περισσότερο ο πρώτος, όποτε δεν δυσαρεστείς κανένα. Δε νομίζουμε ότι οι τρεις αυτοί τρόποι είναι μονολιθικοί-έχουν διεξόδους. Γιατί μπορείς να αποδεχτείς το πρέπον, μπορείς να αρνηθείς το μη πρέπον, μπορείς να μιλήσεις κρατώντας την πλέον αντικειμενική θέση. Ο ποιητής της συλλογής που παρουσιάζουμε θα μπορούσε να αξιωθεί σιωπής, αλλά και αρνήσεως-θα μπορέσει όμως και να επικαλεσθεί αποδοχή. Υπάρχει, δηλαδή στην περίπτωσή του όχι ο δρόμος της γκαμήλας, αλλά ο δρόμος του απόδοτε… Και η απόδειξη: ξεκινά με μια αφιέρωση-ήταν το χειρότερο ξεκίνημα. Είναι ελάττωμα να προκαλείς τον χρόνο-ο χρόνος προκαλεί. Κι εδώ, στην περίπτωση του ποιητή, ο χρόνος μπορούσε να περιμένει. Ο ποιητής περιμένοντας τον χρόνο πολλά μπορούσε να σκεφθεί, ν' αναθεωρήσει. Γιατί δεν του λείπει η αίσθηση ή η γνώση του τι είναι ποίηση, αν σταματήσει κανείς σε μερικά δείγματα του ποιητικού του στοχασμού, εκεί δηλαδή όπου η αναχώνευση των κινούντων αιτίων είναι τελεία. (σελ.15, 18, 30, 35)