Εκτύπωση του άρθρου

KATIE PETERSON

 

 


 

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ KATIE PETERSON
Μεταφράσεις από τη συλλογή ποιημάτων 
A Piece of Good News (2019)

Μετάφραση: Φωτεινή Κουτσογιάννη
Επιμέλεια: Λιάνα Σακελλίου

 

 

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η Κέιτι Πίτερσον είναι η συγγραφέας τεσσάρων ποιητικών συλλογών: This One Tree (New Issues, 2006),  Permission (New Issues, 2013),  The Accounts (University of Chicago, 2013), και A Piece of Good News (Farrar, Straus & Giroux, 2019). Έχει επιμεληθεί την συλλογή  New Selected Poems of Robert Lowell (Farrar, Straus & Giroux, 2017). Ως αναγνώριση του έργου της, έχει λάβει βραβεία και υποτροφίες, μεταξύ των οποίων το βραβείο Rilke από το Πανεπιστήμιο του Βόρειου Τέξας για το The Accounts, βραβείο Λογοτεχνίας από την Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Γραμμάτων, χορηγία από το Ίδρυμα για τις Σύγχρονες Τέχνες, και υποτροφία για Προηγμένες Μελέτες από το Ινστιτούτο Ράντκλιφ. Τα ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες όπως οι The Echoing Green: Poems of Fields, Meadows, and Grasses (Knopf, 2016) και Poems for Political Disaster (Boston Review, 2017). Συνεργάζεται σε ταινίες και καλλιτεχνικά βιβλία με τον σύζυγό της, τον φωτογράφο Γιανγκ Σου. Είναι Διευθύντρια του Προγράμματος Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Ντέιβις.
                                      (Από την επίσημη ιστοσελίδα της, www.katiepeterson.org)


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Συγγραφέας:
A Piece of Good News: Poems. Farrar, Straus and Giroux, 26 Feb. 2019.
Permission. New Issues Poetry and Prose, 1 Sep. 2013.
The Accounts. University of Chicago Press, 1 Jan. 2013.
This One Tree. New Issues Poetry & Prose, 1 Mar. 2006.

Επιμέλεια:

Lowell, Robert. New Selected Poetry.  Farrar, Straus and Giroux, 28 Feb. 2017.

Κριτική στο έργο της:

Peterson, K. Interviewed by Gluck, L.  Writing to a Single Listener: Katie Peterson and Louise Glück In Conversation. FSG/Work in Progress, 4/4/2019. https://fsgworkinprogress.com/2019/04/04/writing-to-a-single-listener/

Seguin, Andrew. A Piece of Good News Book Review. Center for Literary Publishing, Colorado State University. Retrieved 13 Apr. 2020. 
https://coloradoreview.colostate.edu/reviews/a-piece-of-good-news/

Logan, William. “Down by the Old Mill Stream: On Recent Poetry”. The New Criterion, Volume 37 Number 10, on page 67, June 2019. https://newcriterion.com/issues/2019/6/down-by-the-old-mill-stream
«Αν μπορεί να βρεθεί η υπέρβαση, είναι μόνο επειδή συμφωνείς να βρεθείς στο εδώ και τώρα»   
Από τη συνέντευξη με τον Έβαν Μπλέικ. Memorius, a Journal of New Verse and Fiction. 13 Σεπ. 2019, https://memoriousmag.wordpress.com/2019/09/13/poetry-spotlight-katie-peterson/


«Τα τελευταία χρόνια, έχω γράψει για το τοπίο και την Αμερικανική Δύση. Με ενδιέφερε το πόσο τρωτός και εκτεθειμένος είναι ο άνθρωπος που ζει σε ένα τέτοιο τοπίο. Υποθέτω ότι με ενδιέφερε το πόσο τρωτός και εκτεθειμένος είναι όσο και το ίδιο το τοπίο. 

Όταν γράφω, οι τρωτότητες –συναισθήματα φόβου και ντροπής που δεν αντέχονται στη ζωή– αρχίζουν από την ανάγκη να μοιάζουν ευχάριστα. Η ελπίδα είναι να τους δώσεις μορφή. 

Μου αρέσει το ποίημα που το νιώθεις λογικό αλλά δεν είναι –το ποίημα που η σκέψη μεταμορφώνεται σε παραίσθηση. Μου αρέσει το ποίημα στο οποίο όλη η εξυπνάδα μου αποτυγχάνει. Αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω άλλα εργαλεία: πόθο, θυμό, θράσος. Αναζητώ την ομορφιά και την μνήμη όχι για να τις διατηρήσω, αλλά για να προσπαθήσω, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, να διαφυλάξω αυτή την φθαρτή αναζήτηση».

Από την ιστοσελίδα του Ιδρύματος για τις Σύγχρονες Τέχνες. Peterson, Katie. Artist statement, Foundation for Contemporary Arts, December 2010.   https://www.foundationforcontemporaryarts.org/recipients/katie-peterson 

 

 

THE BORDER

I had a lust for what was distant. 
We were in love. We crossed the border 
in broad daylight and the color 
of the currency deepened 
but didn’t change. The night before
we made love in my sister’s bed. 

The coastline shivered and the wind 
picked up. You lit a cigarette 
inside the car. The potholes 
made a song of ruin 
so consistent no one noticed. 
Vacation homes more proximate 
than gas stations. The language 
on the radio didn’t change. 
When I was hungry you took me to the movies. 
When I was tired we went looking 
for a shopping mall to purchase
a pair of shoes like the locals

wear—not local. Later we chose a bar 
because someone shouted at us.
You felt guilty I paid a man 
to shine my tall black boots 
but kept staring at the stripper 
who must have rubbed her breasts 

with lotion before she came to work. 
The whole way home, I was never sicker. 
I drank the water. I thought it was okay. 
We talked about people we fucked 
when we should have been 
sleeping with each other.


ΤΟ ΣΥΝΟΡΟ

Ποθούσα ό,τι ήταν μακρινό.
Ήμασταν ερωτευμένοι. Περάσαμε το σύνορο
μέρα μεσημέρι και το χρώμα
του νομίσματος σκούρανε
μα δεν άλλαξε. Το προηγούμενο βράδυ
κάναμε έρωτα στο κρεβάτι της αδελφής μου.

Η ακτογραμμή ρίγησε και ο άνεμος 
δυνάμωσε. Άναψες ένα τσιγάρο
μέσα στο αυτοκίνητο. Οι λακκούβες
έλεγαν ένα τραγούδι παρακμής
τόσο σταθερό που κανείς δεν το παρατηρούσε.
Εξοχικά σπίτια πιο κοντά

από βενζινάδικα. Η γλώσσα 
στο ραδιόφωνο δεν άλλαξε.
Όταν πείνασα με πήγες σινεμά.
Όταν κουράστηκα πήγαμε να ψάξουμε 
για ένα εμπορικό για να αγοράσουμε
ένα ζευγάρι παπούτσια σαν αυτά που φοράνε 
οι ντόπιοι – όχι ντόπια. Αργότερα διαλέξαμε ένα μπαρ
επειδή κάποιος μας φώναξε.
Ένιωσες άσχημα που πλήρωσα έναν άντρα
για να γυαλίσει τις ψηλές μαύρες μπότες μου
αλλά κοιτούσες συνεχώς την στριπτιτζού
που θα πρέπει να είχε τρίψει τα στήθη της

με λοσιόν πριν να έρθει στη δουλειά.
Σε όλο τον δρόμο της επιστροφής, δεν ήμουν ποτέ πιο άρρωστη.
Ήπια το νερό. Νόμιζα ότι ήταν εντάξει.
Μιλήσαμε για ανθρώπους που γαμήσαμε
την ώρα που θα έπρεπε
να κοιμόμαστε μαζί.

 

PLEASURE

I remembered what it was like,
knowing what you want to eat and then making it,
forgetting about the ending in the middle,
looking at the ocean for 
a long time without restlessness,
or with restlessness not inhabiting the joints,
sitting Indian style on a porch
overlooking that water, smooth like good cake frosting. 
And then I experienced it, falling so deeply
into the storyline, I laughed as soon as my character entered
the picture, humming the theme music even when I’d told myself
I wanted to be quiet by some freezing river
and never talk to anyone again. 
And I thought, Νow is the right time to cut up your shirt. 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ

Θυμήθηκα πώς ήταν,
να ξέρω τι θέλεις να φας και να το φτιάχνω,
να ξεχνάω το τέλος στα μισά,
να κοιτάζω τον ωκεανό
πολλή ώρα χωρίς ταραχή,
ή με ταραχή που δεν μένει στις αρθρώσεις,
να κάθομαι οκλαδόν σε μια βεράντα,
κοιτάζοντας το νερό, λείο σαν γράσο καλό για κέικ.

Και μετά το ένιωσα, να πέφτω τόσο βαθιά
στην πλοκή της ιστορίας, που γέλασα μόλις ο χαρακτήρας μπήκε
στην εικόνα, σιγοτραγουδώντας το μουσικό θέμα ακριβώς την ώρα που έλεγα στον εαυτό μου
ότι ήθελα να σωπάσω και να μη μιλάω για πάντα.
Και σκέφτηκα, Τώρα είναι η ώρα να σκίσω την μπλούζα σου.

 

PAUL BOWLES

He wanted them to give him money. He asked 
for a massive tape machine 
to collect the music of Morocco. 
The book got made into a movie. 
When I watched it, I saw a breast,
the first in my life that didn’t
belong to my family. In the Central 
Valley, my husband teaches 
his students. Husband, 
a word from the Normans. 
Younger than the word wife. 
This morning we had to borrow money. 
It made me want to say 
to him, “Did you know 
the things you’d have to do 
if you came to my country?” 
What kind of traveler are you? 
Oppositional. I want what I didn’t have 
before. Today I want my husband
to come home in the middle 
of the day and sit here 
at the kitchen table 
and act like nothing bad could be 
for very long. Tea in the Sahara, 
a china cup with a spray 
of pink rosebud importing 
a strange and unacknowledged humidity 
into the windswept scene. 
Sand sediments in the saucer. 
They wanted to do that in the novel. 
In times like these, no one asks for sugar.


ΠΟΛ ΜΠΟΟΥΛΣ

Ήθελε να του δώσουν λεφτά. Ζήτησε
ένα πελώριο μαγνητόφωνο
για να μαζέψει τη μουσική του Μαρόκου.
Το βιβλίο έγινε ταινία.
Όταν την είδα, είδα ένα στήθος,
το πρώτο στη ζωή μου που δεν
ανήκε στην οικογένειά μου. Στο Σέντραλ
Βάλεϊ, ο σύζυγός μου διδάσκει τους φοιτητές του. Husband,
μας δίδαξαν οι Νορμανδοί.
Νεότερη από τη λέξη wife.
Σήμερα το πρωί έπρεπε να δανειστούμε λεφτά.
Με έκανε να θέλω 
να του πω, «Είχες καταλάβει
τι θα έπρεπε να κάνεις
αν ερχόσουν στη χώρα μου;»
Τι ταξιδιώτης είσαι;
Αντιδραστικός. Θέλω αυτό που δεν είχα
πριν. Σήμερα θέλω ο άντρας μου 
να γυρίσει σπίτι νωρίς
και να καθίσει εδώ
στο τραπέζι της κουζίνας
και να φερθεί σαν τίποτα κακό να μην μπορεί να κρατήσει
για πολύ. Τσάι στη Σαχάρα,
ένα πορσελάνινο φλυτζάνι με ζωγραφισμένα
ροζ μπουμπούκια που φέρνουν 
μια παράξενη απροσδιόριστη υγρασία
στην ανεμοδαρμένη σκηνή.
Κατακάθια από άμμο στο πιατάκι.
Ήθελαν να το κάνουν αυτό στο βιβλίο.
Τέτοιες εποχές, κανείς δεν ζητάει ζάχαρη.

 

 

 


Ημ/νία δημοσίευσης: 19 Δεκεμβρίου 2020