Μίμνερμος

Απόσπασμα 5 

Μετάφραση: Maria Zervos

αὐτίκα μοι κατὰ μὲν χροιὴν ῥέει ἄσπετος ἱδρώς,
πτοιῶμαι δ’ ἐσορῶν ἄνθος ὁμηλικίης
τερπνὸν ὁμῶς καὶ καλόν˙ ἐπὶ πλέον ὤφελεν εἶναι˙
ἀλλ’ ὀλιγοχρόνιον γίνεται ὥσπερ ὄναρ
ἥβη τιμήεσσα˙ τὸ δ’ ἀργαλέον καὶ ἄμορφον
γῆρας ὑπὲρ κεφαλῆς αὐτίχ’ ὑπερκρέμεται,
ἐχθρὸν ὁμῶς καὶ ἄτιμον, ὅ τ’ ἄγνωστον τιθεῖ ἄνδρα,
βλάπτει δ’ ὀφθαλμοὺς καὶ νόον ἀμφιχυθέν.

Στο δέρμα μου επάνω κρύος ιδρώτας ρέει,
τρέμω όταν βλέπω των νέων το άνθισμα,
έτσι θελκτικό και ωραίο που είναι, και θαυμαστό επιπλέον,
μα ολιγόχρονο σαν όνειρο, καθώς μόνο
τα νιάτα μας τιμά. Το δε, θλιβερό και άμορφο,
γήρας επαπειλεί να μας δαμάσει αυτοστιγμεί,
μισητό και άτιμο, τον άνθρωπο αλλοιώνει—
αγνώριστος τότε γίνεται, με μάτια που δεν βλέπουν
και την καρδιά σε σύγχυση.

Ο Μίμνερμος (630-600 π.Χ.) ήταν ελεγειακός ποιητής από την Κολοφώνα της Μικράς Ασίας.,

Ο Μίμνερμος θεωρείται πατέρας της ερωτικής ελεγείας. Είναι ο ποιητής του έρωτα και της μελαγχολίας και τα ποιήματά του μιλούν για την ηδονή, την απόλαυση και το φόβο των γηρατειών. Οι αρχαίοι τον αποκαλούσαν λιγναιτάδη "διά το εμμελές και λιγύ" και τον ανέφεραν όχι ως ελεγειοποιό, αλλά σαν αυλητή. Αλλά ο Μίμνερμος υπήρξε εξαιρετικά ποιητής ελεγειών, εξέφρασε προσωπικά συναισθήματα και δημιούργησε υποκειμενική ποίηση. Η αγωνία για τα γερατειά απασχόλησε ιδιαίτερα τον Μίμνερμο, που την περιέγραψε με απλότητα και δύναμη.

Έργο του είναι μια σειρά από ελεγείες που αναφέρονται στη Ναννώ, αυλητρίδα και, κατά κάποιους, αγαπημένη του ποιητή. Ένα άλλο σωζόμενο ποίημα του αναφέρεται στη διαμάχη μεταξύ των ιωνικών πόλεων της Μικράς Ασίας και των βασιλιάδων της Λυδίας.