Ο ΜΠΡΑΝΚΟΥΖΙ ΣΤΗΝ ΚΡΟΛΙΚΑΡΝΙΑ   
 
για την Zoë Skouldin g

Δεν θα μπορούσα να σας πω τι με έφερε εδώ. 
Το ποίημα θα διαρκούσε περισσότερο από αυτή την όμορφη ζωή. 
Μια ζωή σαν το φως που κοσκινίζεται μέσα από τα δέντρα. 
Με φυσικότητα, αυτή τη στιγμή. Αυτόν τον Ιούλιο, 
σε ετούτη Βαρσοβία που ρουφάω 
ανώδυνα με το σώμα μου απ' την κορφή ως τα νύχια. 

Αυτή η στιγμή; Είναι το μόνο κάδρο που διαθέτω, μαζί με το μπαλκόνι. 
Η χοντρή γυναίκα κατεβάζει το φλιτζάνι για να ρίξει μια ματιά τριγύρω 
στα σύννεφα, που σύντομα θα απελευθερώσουν μια μικρή, αλλά δυνατή βροχή. 
Θα μείνει μόνο το κάδρο αδειανό, και το παιχνίδισμα του ανέμου.

θα φέρει τα σκόρπια λόγια μιας συζήτησης: η φοράδα, μαθαίνω, 
ονομαζόταν Λαρίνα. « Και βέβαια ήταν ζωντανή  
Το τριάντα εννιά». Αυτό προτού χτιστεί το παλάτι στην Κρολικάρνια. 
Τα γερατειά αυτών των δύο ανθρώπων, παράξενα σαν γλυπτά. 
Χρόνος πριν γεννηθώ, χρόνος που δεν υπήρχε.

Χρόνος, «αυτή ατέλειωτη στήλη,» 
με σπρώχνει έξω σε δρόμο που πνίγεται στο φως του ήλιου 
Όλα χάνονται γοργά, όμως δύο φράσεις απομένουν: 
«Μου αρέσει ο κύκλος, γιατί κυλά. 
Μ' αρέσει και το τετράγωνο, επειδή στέκει ακίνητο».  

Julia Fiedorczuk
Μετ. ΕΚΕΜΕΛ / Χρήστος Χρυσόπουλος