ΥΒΟΝΝΗ ΤΕΡΖΟΥΔΗ

Νοσταλγία

Πόσο βαριά είν' η καρδιά,
την άδεια τούτη τη βραδιά!
Ο νους πετά και μπλέκεται
πάλι στα περασμένα.
Η σκέψη άστατο πουλί
διασχίζει θάλασσες και γη,
στριφογυρνά και στέκεται
σε χρόνια ευτυχισμένα.

Σε μια γωνιά της γης μικρή
εκεί που είχα γεννηθεί,
πως ήταν όλα φωτεινά
πως ήταν όλα ωραία!
Ψηλά βουνά και λαγκαδιές
σπιτάκια δίπλα στις πλαγιές,
ποτάμια, κρύσταλλα νερά
παντού βλαστάρια νέα.

Κάτω, η θάλασσα πλατιά
φιλούσε αργά την αμμουδιά
και της κρυφομουρμούριζε
ένα γλυκό τραγούδι.
Πνοή τ'αγέρι απαλή
Λίκνιζε βάρκα με πανί,
σαν να γλυκονανούριζε
κοιμάμενο αγγελούδι.

Κι εμείς αμούστακα παιδιά,
μ'ελπίδες πόσες στη καρδιά
συχνά ονειρευόμαστε
να φύγουμε από σένα.
Της νιότης όνειρα τρελά
γίναν καπνός και συννεφιά
και πίκρες που γενόμαστε
εδώ μακριά στα ξένα.

Φτωχή γωνιά και πως νοσταλγώ
κοντά σου πάλι να βρεθώ
και ν'αγκαλιάσω τρυφερά
την κάθε ομορφιά σου.
Να ζήσω πάλι τα παλιά
τα καρδιοχτύπια τα τρελά
και ν'ανασάνω πιο βαθιά
το μύρο απ'τα κλαδιά σου.