ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΡΤΙΝΟΣ

 

Notes de passage. 1.

Κάποτε

(μια ασταθής αναφορά της μνήμης)

από ένα ασύμμετρο σκοτάδι

μίλησε ένα φως

Έμμεσα μόνο

Δεν παραβίαζε τίποτε

Μιλούσε και ξεφλούδιζε

Μιλούσε και ξεφλούδιζε μόνο

Άφηνε το χρόνο αργά να προστίθεται

αργά όμως

✿

Ακούγαμε το μουσικό διάκοσμοτου δρόμου

Κάποτε θα κάνουμε μαζί ένα μεγάλο ταξίδι

Ωστόσο

μια αφιλόξενη προοπτική ανοίγει

δεν σου ανήκει

διευρύνει το χώρο

✿

Κάπως ανήσυχη

επέστρεψε

μικρή ρωγμή

και κύμα απαλό

Διασκορπίζεται η λέξη

ηχεί σταθερά

τελειώνει άρα;

✿

Η αρχική ώθηση

μιας πρωινής μελαγχολίας

Μια βιόλα στη μεμβράνη του βολβού

Το ίχνος σου υποχώρησε

διευρύνεται όλο

✿

Μια αστική πορεία φαντασίωσης

η διατύπωσής της θα' ναι αιχμηρή

καμιά πυξίδα

ένα ομιχλώδες κρύσταλλο

τετράγωνο

ερειπωμένο

στο δειλινό ανοιχτό

✿

Σε μια συσσωρευμένη νύχτα ανέπτυξα ταχύτητα

μία περίεργη αναστάτωση των προσχημάτων

σκοτεινιάζει

εξαντλείται το φως του

✿

Παιδεύεται

ένας μεγάλος κύκλος από λέξεις

Παγιδεύεται

φαντάζει μεγάλος

✿

Υπάρχει

μία ένταση στιγμής που διαρκεί

Σε ξεγελά το είδωλο της στον καθρέπτη

Το κοίλωμα το έναστρο των αναστεναγμών

ο ένας χρόνος που εισήγαγε τον άλλον

το επιχείρημα του

Σκοτεινιάζει

✿

Είναι ένα φως που κάνει την πτώση βαθύτερη

γλιστρά στο σώμα

Είναι κι ένας στενός χώρος που γκρεμίζεται

και μια εφήμερη στιγμή ζυγισμένη

Είναι κι ένα είδωλο που σέρνεται

σέρνεται

ακούει τα λόγια

όλα τα λόγια να πέφτουν

✿

Φέρω τα στίγματα

τα στίγματα σου

όλα τα στίγματα πάνω μου

✿

Να δώσουμε

σ' αυτόν τον πόνο

μια διάρκεια

 

Αποστόλης Αρτινός