JULIA FIEDORCZUK

ΟΞΥΓΟΝΟ  
  
  
 

Θα σου δείξω τον έρωτα σε μια χούφτα άστρα.

Είσαι άραγε εξοικειωμένος με το γιορτινό χιόνι, στα φύλλα των ρείθρων;
Με το πορφυρό περίγραμμα μιας ημέρας του Δεκεμβρίου;
Ήρθα εδώ για να ανασάνω

Υπάρχουν μικροί χορευτές σε μια σταγόνα νερού από το ποτάμι.
Ένας παράδεισος για τα έντομα, πίσω από κάθε αυλόπορτα-
μια φωλιά στα λυγισμένα χέρια αυτού του εύρωστου πεύκου-
στη φωλιά των χεριών μου, η γαλακτώδης ανάσα του παιδιού.

Απαλά ζούμε στον κόσμο καθώς εκπνέει,
ένα σκοτάδι δίπλα σε άλλο σκοτάδι.
Χείλη κολλημένα στο μάγουλο.
Μάγουλα κολλημένα στο μηρό.

Μειλίχια κατοικούμε την εκπνοή του κόσμου,
τη ζεστή γούνα της λύκαινας τα αιχμηρά της δόντια.
Το ξυράφι του πάγου σύρεται στο δέρμα του ρυπαρού ποταμού,
ό,τι ζει εκεί βουλιάζει αθόρυβα στο βυθό.

Ήρθα εδώ για να ανασάνω
Τα πράγματά μας και η θλίψη τους στον χειμωνιάτικο ουρανό.
Το χιόνι λιώνει γρήγορα στα μάγουλα του παιδιού,
τα μάτια μας γελούν με τ' αστέρια,

ο ουρανός συναντά το λείο δέρμα του ποταμού,
Ανασαίνω, ανασαίνω, άρα υπάρχω.

Julia Fiedorczuk
Μετ. ΕΚΕΜΕΛ / Χρήστος Χρυσόπουλος