Artemis

Artemis,
Artemis,
so I saw you naked—
well GO and get your goddam’d
                        virginity back
me, me,
I’ve got to feed my hounds

The Back Country, 1967

Άρτεμις

Άρτεμις,
ώ Άρτεμις,
σ’ είδα λοιπόν γυμνή—
και τώρα ΤΡΕΧΑ να ανακτήσεις την αναθεματισμένη
                        αγνότητά σου
όσο για μένα, εγώ,
έχω να ταΐσω τα σκυλιά μου.

The Acropolis Back When

Toula Siete meets me on the street, she translates into Greek from
German and Italian. She and I are off to the Acropolis. We walk
through winding back streets and around the east end to the south
side walls and cliffs, go west past the semi-standing theater of
Dionysus. Reach up and pick some rotten shriveled olives —so bitter!

Up the steps to an outlook ledge, a glint of sunshine, and we are
above Athens. The modern city starts to fade. Toula’s friend arrives
and leads us on steeper steps past the small shrine to Bear-girl
Artemis and into the territory of big clean slabs, pentelian marble,
old stone newly stacked—lintels perched on blocks, old talus tumble.

Walk the porch edge of the soaring Parthenon, sacred to gray-eyed
Athena. Slip into the restoration office by the cliff for tea. He is the
director of the restoration project for the whole show, especially the
Parthenon, Taso Tanoulas. He explicates the structures ruin by ruin,
and explains the calibrated aesthetics of just “leaving be.” The city
racketing around below. Chilly breeze—now see the housecat tribe
gone wild in the scattered heaps of big stone blocks. This whole
hilltop a “palimpsest,” Taso says, of buildings: Neolithic, Mycenean,
Periclean, and after. Then I’m thinking, here's a good place for a
bivouac—there's a spring, they say, a few yards down—people must
have camped here when —

Lifetimes ago
drawn to this rock
I climbed it
watched the clouds and the moon,
slept the night.

Dreamed of a gray-eyed girl
on this rocky hill
no buildings
then

Danger on Peaks, 2004

Η Ακρόπολη του πάλαι ποτέ

Η Τούλα Σιετή με συναντά στο δρόμο, μεταφράστρια Γερμανικών και Ιταλικών. Μαζί ξεκινάμε για την Ακρόπολη. Βαδίζουμε μέσ’ από ελικοειδείς παραδρόμους και γύρω από την ανατολική πλευρά με κατεύθυνση προς τα νότια τείχη και τους γκρεμούς, προχωρούμε δυτικά προσπερνώντας το μισογκρεμισμένο θέατρο του Διονύσου. Σηκώνω το χέρι μου και κόβω μερικές πολυκαιρισμένες και ζαρωμένες ελιές—τι πίκρα!
    
Ανεβαίνουμε τα σκαλιά σε ένα παρατηρητήριο που προβάλλει, μια λάμψη λιακάδας, και να ΄μαστε άνωθεν των Αθηνών. Η σύγχρονη πόλη αρχίζει να ξεθωριάζει. Ο φίλος της Τούλας φτάνει και μας οδηγεί σε πιο απότομα ανηφορικά σκαλοπάτια πέρα από το Βραυρώνιο, το μικρό ιερό της Αρτέμιδος της Κόρης - Άρκτου και εισχωρούμε στην περιοχή με τις μεγάλες καθαρές πλάκες, από Πεντελικό μάρμαρο, παλαιές πέτρες που έχουν στοιβαχθεί εκ νέου—ανώφλια κουρνιασμένα σε ογκόλιθους, παλαιό κατρακύλισμα κάποιου λιθώνα.

Περπατούμε στο χείλος του προθύρου του ιπτάμενου Παρθενώνα, αφιερωμένου στη σταχτομάτα Αθηνά. Μπαίνουμε γοργά στο γραφείο αναστήλωσης δίπλα στο γκρεμό για ένα τσάι. Ο Τάσος Τανούλας, είναι ο προϊστάμενος του όλου προγράμματος αποκατάστασης, ειδικότερα του Παρθενώνα. Αναλύει όλα τα οικοδομήματα, ένα προς ένα, και επεξηγεί τη διακριβωμένη αισθητική του απλώς να «διατηρείς ως έχει». Η πόλη οργιάζει κάτω ολόγυρα. Τ΄ αγιάζι—τώρα βλέπουμε και την αγέλη με τις οικόσιτες γάτες να αγριεύουν στις σκόρπιες στοίβες των μεγάλων λίθων. Ολάκερη τούτη η λοφοκορφή ένα «παλίμψηστον» οικοδομημάτων, λέει ο Τάσος: Νεολιθικών, Μυκηναϊκών, της εποχής του Περικλέους, και μεταγενέστερων. Έπειτα σκέφτομαι ότι, εδώ πάνω είναι καλό μέρος για καταυλισμό—λένε μάλιστα, ότι υπάρχει και μια πηγή λίγα μέτρα παρακάτω—κάποιοι άνθρωποι πρέπει οπωσδήποτε να έχουν κατασκηνώσει εδώ όταν—  

Πολλές ζωές πρίν
γοητευμένος από τούτο ΄δω το βράχο
τον σκαρφάλωσα
μελέτησα τα νέφη και τη σελήνη,
κοιμήθηκα όλη τη νυχτιά.

Μου φανερώθηκε μια σταχτομάτα κόρη
σε τούτο δα το βραχόλοφο
δίχως κτίρια 
τότε