NIKOLOVA, PATRICIA

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ΠΑΤΡΙΤΣΙΑ ΝΙΚΟΛΟΒΑ

Μτφ. Ζντράβκα Μιχάιλοβα

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ ΜΟΤΙΒΑ

Ο ΟΙΚΟΣ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

τα βήματα ξύπνησαν

το γρασίδι

οι πύλες μετεωρίζονται

χωρίς μεντεσέδες

ο Ήλιος κουρνιάζει

επάνω στην πέτρα

οι φύλακες έχουν

προ πολλού κοιμηθεί

δεν υπάρχουν δείκτες

μήτε σημάδια

και προμηνύματα καταστροφής

δεν υπάρχουν

μακριά απ’ τις φουρτουνιασμένες

αγκάλες της θάλασσας

έχει λουφάξει μια ελιά ισχνή

μες στο ναό

ο άνεμος της Ατλαντίδας

σαρώνει καθαρτικός

πόλεις και ανθρώπους στον χάρτη

κεκοιμημένους

στου Ποσειδώνα τον οίκο

τρεμοπαίζουν σκιές

πάνω σε τοίχους αόρατους

έχουν κουρνιάσει πουλιά

που πια δεν υφίστανται

αλλά οι φωνές τους ακούγονται

καθώς εσύ και εγώ

περπατάμε στα ερείπια

ДОМЪТ НА ПОСЕЙДОН

стъпките разбудиха

тревата

дверите люлеят се

без панти

Хелиос приседнал е

на камък

стражите отдавна са

заспали

няма указателни

табели

и предчувствие за катастрофа

няма

далеч от бурните прегръдки

на морето

притихнала е слабата маслина

в храма

вятърът чистач на Атлантида

смита

градове и хора върху картата

заспали

в къщата на Посейдон играят

сенки

по невидими стени накацали са

птици

няма ги а гласовете им

се чуват

ти и аз вървим насред

руини

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

θα καταφέρει άραγε η λύπη

τους ίσιους ώμους του ανέμου

να λυγίσει;

και ποιος θα στρώσει του ήλιου το κόκκινο χαλί

στα σεληνιακά μονοπάτια της νύχτας;

πού θα ξεχειμωνιάσουν οι νυχτερίδες του καλοκαιριού

που έκαναν έρωτα με τα κεφάλια ανάποδα

ενώ κοιμόντουσαν;

ποια γλώσσα θα μιλήσει το παιδί

που έχει συλληφθεί με γλώσσες διαπλεκόμενες;

πόσες απαντήσεις χρειάζονται

για να αντληθούν τα νερά της σιωπής;

θα φτάσουμε επιτέλους στην ακτή της σιωπής

ενώ δια μέσο των λέξεων

επιπλέουμε;

πώς θα είναι ο επόμενος κόσμος

για τον οποίο η Ατλαντίδα μας

θα είναι απλώς ένας μύθος;

ВЪПРОСИ

ще успее ли скръбта да превие

изправените рамене

на вятъра?

кой ще постели червения килим на слънцето

върху лунните пътеки

на нощта?

къде ще зимуват летните прилепи

които правеха любов с глави надолу

тъй както спяха?

на какъв език ще говори детето

заченато с преплетени

езици?

колко отговори са необходими

за да изгребем водите

на мълчанието?

ще стигнем ли най-сетне до брега

на тишината докато през думите

изплуваме?

какъв ще бъде следващият свят

за който нашата Атлантида

ще бъде само мит?

ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ

εκεί που σπάνε

τα δόρατα της ελπίδας

στο επίκεντρο του χάους

βρίσκεται η γαλήνη μας

σε μια μάχη επική με τον Κρόνο

πεθαίνουν μόνο οι πλέον ευτυχισμένοι

οι υπόλοιποι έπαψαν να ζουν

σύμφωνα με τους ουράνιους νόμους

εδώ και καιρό έχω ορκιστεί

στα ύδατα της Στυγός

ε, και λοιπόν;

οι καλύτεροι έχουνε φύγει

η νίκη των Ολύμπιων θεών

είναι

μια φάρσα τιτάνια

ТИТАНОМАХИЯ

там където се пречупват

копията на надеждата

в епицентъра на хаоса

е нашият покой

в епична битка с Кронос

умират само най-щастливите

останалите спряха да живеят

по небесните закони

отдавна се заклех

в огъня на Стикс

какво от туй обаче

отидоха си най-добрите

победата на олимпийците

титаничен фарс

ΚΟΡΩΝΑ Ή ΓΡΑΜΜΜΑΤΑ

το καράβι των ονείρων προσάραξε

στην ακτή της αιωνιότητας

προ πολλού οι λέξεις έχουν μεταμορφωθεί

σε ένα βουνό από αφρό θαλάσσιο

ξύπνησα αλλά ξέρω

πως η καρδιά μου

παρέμεινε να καίγεται στα ύδατα της Στυγός

η μνήμη μου θα πλέει στη Λήθη

ξύπνησα– τι λόγια αφελή

θα ήθελα τα χέρια μου

να γίνουν πουλιά πριν περάσω ένα νόμισμα

στον αμίλητο βαρκάρη του Άδη

αλλά πρέπει να αποφασίσω

κορώνα ή γράμματα

θα είναι σαφώς μια δύσκολη επιλογή:

η σιωπή δεν είναι καλύτερη

απ’ τη λέξη, που…

ЕЗИ ИЛИ ТУРА

корабът на сънищата акостира

на брега на вечността

отдавна думите превърнаха се

в планина от морска пяна

събудих се но знам

сърцето ми

остана да гори във Стикс докато

паметта ми още плава в Лета

събудих се – какви наивни думи

бих искала ръцете ми

да станат птици преди да подаря монета

на мълчаливия лодкар на Хадес

остава само да реша

ези или тура

ще бъде труден избор:

мълчанието не е по-добро

от думата която

Η ΑΡΠΑ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

Έπαιζε τον ιστό της αράχνης σαν άρπα.

Με τον κάθε της ήχο

Λάξευε εικόνες της θλίψης.

Σάλπισμα από τα αριστερά – ο Πελοποννησιακός πόλεμος.

Από τα δεξιά - βόμβες και ένα Καλάσνικοφ.

Μπροστά – πανδημίες και θάνατος στους ουρανούς.

Πίσω, στρατόπεδα συγκέντρωσης, Γκουλάγκ και Ολοκαύτωμα.

Έπαιζε και έκλαιγε, θρηνούσε κι έπαιζε,

Αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει

τον τρομερό οιωνό στην ανέμη.

Η κατάρα της θεάς την μεταμόρφωσε

σε αράχνη αιώνια.

Και από τα εργώδη χέρια της Αράχνης

αργοστάλαζε φορά τη φορά

η λύπη του μαντικού της αίματος.

АРФАТА НА АРАХНА

Тя свиреше на паяжината си като на арфа.

И с всеки звук извайваше

картини на скръбта.

Отляво тръбен зов – Пелопонеската война.

Отдясно, бомби и Калашников.

Отпред – пандемии и смърт до небесата.

Отзад, концлагери, ГУЛаг и Холокост.

Тя свиреше и плачеше, ридаеше и свиреше,

ала не можеше да спре ужасната поличба

на чекръка.

Проклятието на богинята превърна я

във вечен паяк.

И от ръцете работливи на Арахна

всеки път изтичаше на струйки

скръбта на ясновидската й кръв.

Ημ/νία δημοσίευσης: 9 Μαρτίου 2024

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ

NIKOLOVA, PATRICIA