+05 .αΧα

(μια παρ¢ ολίγον κλινική περίπτωση

και ένα θεώρημα)

Φαντάζομαι πως ο Δημήτρης

μάζεψε από τα δεκατρία του τόση

μα τόση στεναχώρια 1

που τώρα στα τριάντα του

μόλις του απευθυνθεί κάποιο αστείο

–μικρό, μισό, ακόμη κι άχαρο–

ξεσπά αχαλίνωτος σε κάτι, μα κάτι

αναδρομικά γέλια ξαφνικής χαράς 2

που τραντάζουν τα δωμάτια

ακινητοποιούν αμφιθέατρα

ρίχνουν καταγής τους τοίχους

των καφενείων, ανατινάζουν

τα κουνούπια του Αμαζονίου και

σπάζουν το φράγμα του ήχου προς το ευρύτερο

εξωγαλαξιακό στερέωμα 3 .

1 αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ αΧ α

2 Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα Χα

3 Θα είναι, λέω, που είμαστε πάντα κατάστηθα σημαδεμένοι από ένα σταθερό και ανεξίτηλο σύμφωνο Χ , γύρω από το οποίο δε σταματά να περιφέρεται, σαν ζαλισμένο μυγάκι, ένα –μεταξύ πόνου και χαράς αναποφάσιστο– μονίμως έκπαγλο α .

-------------------------------------------------------------------------------

+09.Η ΟΜΟΡΦΙΑ

ή

ένα μυρμήγκι απάτητο στη χλόη (1975), το μάγουλό της (1978), η καρέκλα στον ήλιο (1979), λίγη βροχή (1996), τα φεγγάρια της ομάδας εδάφους (1992), εκείνος ο καθρέφτης κι ένα πηγάδι (1987), ουρανός κατεβαίνω ολοταχώς μες στ¢ ανοιχτά του πόδια (1991), θάλασσα ολόκληρη και τμήματά της (1993), μια θύελλα απ¢ το μπαλκόνι (1999), λευκό δέντρο την άνοιξη (2003)

Άκουσα πως πεθαίνοντας

θα ανεβαίνω σκαλοπάτια...

Όμως λίγο πριν το τελευταίο θα πρέπει

να θυμηθώ να θυμηθώ την Πιο Ωραία Μου Ανάμνηση

γιατί σ¢ εκείνην θα παγώσω´ θα με συνοδεύει εσαεί

σαν υπέροχη ταρίχευση υπάρξεως

—μόνον έτσι, λέει, θα ¢χω ελευθέρας

σε μεταθανάτιο δομίνιο ευτυχίας

Αλλά τώρα που το ξέρω κι ανεβαίνω σκαλοπάτια,

ποιος θα μου πει ποιο είναι το τελευταίο

για να συγχρονίσω το βήμα μου με την Πιο Ωραία Ανάμνηση;

Τι πρέπει;

Να κορυφώνω με κάθε βήμα την ωραιότητα των αναμνήσεων

με την ελπίδα πως θα με βρει το τελευταίο στην καλύτερη;

Να σκέφτομαι συνέχεια την καλύτερη,

για να πετύχω μ¢ αυτήν στον νου το τελευταίο σκαλοπάτι;

Ή μήπως —πονηρά σκεπτόμενος—

να κρατούσα για Πιο Ωραία Ανάμνηση

τη γέννησή μου; 1

-------------------------------------------------------------------------------

1 —Νομίζεις πως έτσι θα ξαναγεννηθείς; Δε γίνεται. Δε θα γίνει αποδεκτό. Κανείς δε θυμήθηκε ποτέ τη γέννηση ούτε τον θάνατό του. Είμαστε γραφειοκράτες εμείς και τα γνωρίζουμε αυτά. Μη μας χρεώνεις τα προθανάτιά σου κουίζ: είναι δικής σου επινοήσεως και το ξέρεις. Αν θέλεις κάτι να σκεφτείς, σκέψου καλύτερα την ομορφιά. Μα αφιλοκερδώς. Σαν από μηχανής Θεό που αδυνατεί να σώσει. Κάνε την τίτλο στο ποίημά σου.

Βασίλης Αμανατίδης