Αιώνες τώρα —πιο πριν ακόμα κι απ’ την εποχή των Μυκηναίων—
δέονται πάντα σιωπηλά 
των γυναικών τα πήλινα ειδώλια  με τα  υψωμένα χέρια
σε  σχήμα Ψ κεφαλαιογράμματου ελληνικού αλφαβήτου.
Τα πιο πολλά έχουν βρεθεί σε τάφους 
—θεές που συνοδεύσαν τον νεκρό στη χώρα των Σκιών
παγιδευμένες πια πίσω από τις προθήκες  των Μουσείων.
 Τις προτιμώ από τα ειδώλια Φ που στέκονται στο πλάι
 κτερίσματα κι αυτά
 με χέρια σταυρωτά στο στήθος
—σημάδι εγκαρτέρησης  κι  υποταγής στη θλίψη;

Γοητεύει  όμως και των δυό η λαλέουσα σιωπή 
και ας μη  μοιάζουν διόλου με του Ουρανού
 τον αυστηρό, τον παντεπόπτη ένοικο. 

Ίσως να συμφωνήσετε μαζί μου:
 Χθόνιες αυτές έχουν τη ζέστα του πηλού· δεν κρίνουν, δεν δικάζουν·
μικρές ανώνυμες και χειροποίητες θεές 
με το δακτυλικό αποτύπωμα  του κεραμέως  στην πτηνόμορφή τους όψη  
 με τη γονιμική υπόσχεση στα στρογγυλά τους στήθη
παρηγοριά στο κλάμα των νεκρών παιδιών 
για μια φθαρτή αιωνιότητα, μια εφήμερη ήττα του θανάτου.

Τασούλα Καραγεωργίου