Σύλβια Πλαθ

 

 

Μετάφραση: Αριστέα Παπαλεξάνδρου.

 

Λαίδη Λάζαρος 

                                        Στην μνήμη της μητέρας μου Ευτέρπης

 

Το έχω ξανακάνει.   
Το κάνω κάθε δέκα χρόνια   
Τα καταφέρνω —

Ένα είδος θαύματος που λειτουργεί, λάμπει το δέρμα μου   
σαν αμπαζούρ ναζιστικό,   
Το δεξί μου πόδι

αιωρείται πούπουλο φύλλο φτερό,
Το πρόσωπό μου κάτωχρο, λεπτής υφής   
εβραϊκό λινό.

Ξετύλιξε απ’ τα μάτια μου την γάζα 
Εχθρέ!   
Άραγε μήπως σε τρομάζω; —

Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, η πλήρης οδοντοστοιχία μου   
Η ξινισμένη ανάσα μου 
όλα
θα ’χουν σε μία μέρα εξατμιστεί.

Σύντομα, πολύ σύντομα η σάρκα μου
από του τάφου την χωματερή θα φαγωθεί   
Το νέο μου σπίτι

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα.   
Τριακοντούτις.
Και σαν την γάτα εφτάψυχη εωσότου ξεψυχήσω.

Αυτή είν’ η τρίτη μου φορά.   
Τι τρόπος αηδία να κάνει κανείς στάχτη του
κάθε του δεκαετία.

Τι εκατομμύρια κλωστές.   
Τι πλήθη να στριμώχνονται για να τις δουν
αμήχανα καθώς να τραγανίζουνε καρπούς ξηρούς 

Ιδού Κυρίες και Κύριοι 
με ξετυλίγουν χειροπόδαρα —
Tο μεγάλο στριπτίζ.   

Ετούτα είναι τα χέρια μου   
Τα γόνατά μου.
Να με πετσί και κόκαλο,

Ωστόσο, είμαι εγώ η ίδια πανομοιότυπη γυναίκα.
Την πρώτη φορά που συνέβη ήμουν δέκα.   
Ήταν ατύχημα.

Την δεύτερη το εννοούσα
Ήθελα να ’ναι οριστικό να μην πισωγυρίσω 
με κρέμασα απ’ τον λαιμό
και λικνιζόμουν

σαν κοχύλι.
Έπρεπε να με φωνάξουν και να με ξαναφωνάξουν
να ξεκολλήσουν τα σκουλήκια από πάνω μου 
σαν γλοιώδη μαργαριτάρια να τα μαζέψουν ένα-ένα.

Είναι μια τέχνη το να πεθαίνεις, 
όπως και όλα τα άλλα.   
Το κάνω εξαιρετικά καλά.

Το κάνω έτσι που να μοιάζει κόλαση.   
Το κάνω έτσι που να μοιάζει αλήθεια.
Θαρρώ πως θα ’λεγες πως έχω κλήση σε αυτό.

Μου είναι αρκετά εύκολο το να το κάνω σε κελί.
Μου είναι αρκετά εύκολο το να το κάνω απ’ την θέση μου δίχως να κουνηθώ.   
Αυτή είναι η Πρεμιέρα μου

η επιστροφή μου η μέρα μεσημέρι
Στο ίδιο μέρος, στο ίδιο πρόσωπο, στο ίδιο κτήνος   
σ’ εκείνη την διασκεδαστική κραυγή:

ως «Ένα θαύμα!» 
να με αποτελειώνει
Θα χρεωθείτε

Για να τα δείτε τα σημάδια μου, θα χρεωθείτε
Για να αφουγκραστείτε την καρδιά μου, θα χρεωθείτε.
Χτυπάει, ναι, στ’ αλήθεια.

Και υπάρχει κι άλλο αντίτιμο, πολύ μεγάλο αντίτιμο   
Για μία λέξη ή ένα άγγιγμα   
για λίγο αίμα

για μία τούφα απ’ τα μαλλιά ή απ’ τα ρούχα μου.   
Έτσι, Έτσι Κύριε Δόκτωρα.   
Έτσι, Έτσι Κύριε Εχθρέ μου.

Είμαι το αριστούργημά σας,
Το πιο πολύτιμό σας έργο   
Το βρέφος σας από χρυσάφι ατόφιο

που αποσυντίθεται σε μια στριγκλιά.   
Που στροβιλίζομαι και κατακαίγομαι.
Και μην νομίσετε πως το θερμό το ενδιαφέρον σας υποτιμώ.

Στάχτη, όλο στάχτη —
Σκαλίζεις και αναδεύεις.
Σάρκα κι οστά, εκεί που δεν υπάρχει τίποτα —

Μια πλάκα από σαπούνι,   
Μια βέρα,   
Χρυσή σφραγίδα πάνω της.

Κύριε, Κύριε και Θεέ, Κύριε κι Εωσφόρε...   
Προσοχή 
Προσοχή.

Ανέρχομαι απ’ την στάχτη μου 
με πορφυρά μαλλιά    
καταβροχθίζω σαν καπνό ορδές τα αρσενικά 

Μετάφραση: Αριστέα Παπαλεξάνδρου.
[Τόσες και τόσες το μεταφράσαν, why not κι εγώ…]