ΙΩΣΗΦ ΒΕΝΤΟΥΡΑΣ

 ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

 Βράζει το αίμα μου
Το αίμα μου βράζει
Να μην το ξεχνάτε.
Αν ξεστρατίσει και χαθεί
Δε το νικά η Άνοιξη,
Δεν το νερώνει ο ποταμός,
Δεν το βαστά τ’ αυλάκι.
Μονάχα η τριανταφυλλιά
Nα το σηκώσει πάνω της
Που’ χει αγκύλια κοφτερά ,
Λουλούδια
Από ανθρώπινα σφαχτά.
Να το ρουφήξει μέσα της,
Να μεθυστεί, ν’ αντρειωθεί,
Τον ήλιο να καλέσει
Σ’ αντιμάχημα. 
                                 

          Γιώργος Καραβασίλης
          Καλλιέργεια του αίματος (1974)

 
Στην ποίηση του Γιώργου Καραβασίλη  φανερώνεται η εκρηκτική δύναμη πάθους που φώλιαζε στην ψυχή του και που εκδηλωνόταν με τους ήχους–άλλοτε αισθησιακούς και άλλοτε πένθιμους- ενός λαούτου που τον συντρόφευε πάντα στις δημιουργικές του ώρες.  Γιατί ο Γιώργος σαν γνήσιος τροβαδούρος που ήταν, έζησε τη γεμάτη κυματισμούς ζωή του καταγράφοντας τα φαντάσματα των ερώτων του με υπέροχα λυρικά κείμενα και τη ματαιότητα της ζωής του "εν ύλη", με επωδούς γενναίας αναμέτρησης. Ακροβατούσε στην ηδονή των χιμαιρικών του εκστάσεων και τις πότιζε με άφθονο αλκοόλ επουλώνοντας συγχρόνως τις πληγές που του προκαλούσαν τα εγκόσμια. Ο Γιώργος ήθελε να βρίσκεται μακριά από κάθε σύστημα γιατί λοιδορούσε τα ανταλλακτήρια της εποχής μας προτιμώντας να παραμένει λατρευτικός της ομορφιάς και του φωτός που ανάβλυζε από τις εσχατιές του ποιητικού του σύμπαντος. Απόγονος του συμβολισμού και του παρνασσισμού,  παρέμενε αυθεντικός και αντρειωμένος, έτοιμος για κάθε μάχη μέχρι τελικής πτώσης.
      Οφείλω πολλά στον Γιώργο για την αγάπη που με περιέβαλλε. Το αφιέρωμα του poeticanet είναι ελάχιστο δείγμα εκτίμησης στον άνθρωπο και ποιητή Γιώργο Καραβασίλη.

                                                                                    7 Σεπτεμβρίου 2006 
                                                                                       Ιωσήφ Βεντούρας