SUR TOUT LES EXPRESSIONS

   Οπλους εν νυκτί
   Κι ούτε μια βρύση να χυθείς στη νύχτα. Λέξεις που σβήνουνε στο πρώτο
φως. Για να μένουμε με χέρια που μυρίζουνε καμένη πέτρα. Ο πόνος με το πρώτο
φως. Μια πλημμυρίδα για να βρούμε στα νερά της το πυκνό σπαρτάρισμα.
   Λέξεις που σβήνουνε σαν προβολείς των δρόμων, τα χαράματα. "Σπίθα και
σπίθα μου του σκότους, μου 'καψες τα κόκκαλα". Σαν καλό φαίνεται για σύνθημα.
Όμως ο θάνατος δεν είναι λέξη. Κι ο πόνος μας φυτεύει στην αγάπη.
   Μαρτυρημένα δέντρα μου φυσήξτε: "Οι λέξεις δεν σας φτάνουν. Κι αγάπη
είμαι μια θάλασσα, το ιερόν χαράδριο, του λόγου κοιμητήρι."
   Θυμήσου αυτούς που γνώρισες. Τους μύστες της πλατύφυλλης σιγής.
Φρικώδες το μελώδημά τους κι άλεκτο, μέσα στου Αρνίου το Αίμα. Μνημόσυνο
μιας ζήσης που πεθαίνει για να ζήσει.
   Χρώμα έξω απ' τα χρώματα όλα
   Κι ο πλούς εν νυκτί
   Άλλ' ένα πρόσωπο Πυρσός
   έξω από τα εντάλματα όλα και τις λέξεις.

Δημήτρης Κοσμόπουλος
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του
"CHRONICUS MINUS"