ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΩΤΟΥΛΑ

Ωδή   

‘Τις νύχτες- κι όχι γιατί η ‘τάξη
των ποιητών’ το επιβάλλει-
κρατάω έναν άγγελο στην αγκαλιά
δικό μου
ολόδικό μου’. 

Οι νύχτες γίνονται σιγά-σιγά ψυχρές.
Πιο ήσυχες.
Έλα. Ας κουβεντιάσουμε λιγάκι.
Είμαστε μόνοι τώρα.
Μίλα μου.     

Το φεγγάρι σηκώνεται αργά–ένα άδειο κοχύλι-
πάνω απ’ τους ίσκιους.
Τα άνθη της ακακίας πέφτουν όλα μαζί-
μια ωχρή πυκνή φωτιά.
Βοές αναστατώνουν το βαθύ χορτάρι
κι ο χρόνος
ο χρόνος που άλλοτε ήτανε τόσο απείθαρχα ανυπόμονος
κείτεται τώρα εδώ
ζεστός
ατέλειωτος.       

                                    Βλέπεις-    

βλέπεις πως μόνο οι σκιές μετακινούνται από τα σύννεφα
το αδύναμο γουργούρισμα του ποταμού
κάτω απ’ την πορφυρή τους σάρκα
και τον άνεμο
πως ξαφνικά σταμάτησε μετέωρος-            

Πήγαμε πολύ μαζί.
Είμαστε πολύ μαζί.
Πολύ μόνοι
για να φοβόμαστε τη μοναξιά ή τη σιωπή.  
    
Και είναι κάτι τέτοιες νύχτες
αμήχανα διάφανες
αμήχανα επιτακτικές
που και η παραμικρή μας προσευχή
ακούγεται από τους αγγέλους
που ένας άγγελος ξαφνικά διορθώνει για μας τα νοήματα
τις χρυσές νότες της ευτυχίας
φλογίζοντας εκτυφλωτικός μέσα στο αίμα μας
τα αριστουργήματά μας περίεργα άχρηστα
και μία άλλη γλώσσα να εγκαθιδρύεται με εμπιστοσύνη μέσα μας.    

Τρυφερά προσευχήσου η αυγή-

Δήμητρα Κωτούλα