GEORGE BACOVIA

Ωχροί σπινθηρισμοί

Θα πούμε: «Είναι φθινόπωρο»… Τι θλιβερό^•
θαρρώ πως σ’ ένα τζάμι κάτι έχει φανεί^•
με συνεφέρει μια φωνή ορθολογική …
Φύσημα υγρό, τα φύλλα πέφτουν, κάπου εδώ.

Έφτασα τώρα σ’ έναν κάμπο με νερό…
Στην όχθη βλέπω, σκεπτικό, έναν γνωστό ποιητή^•
ο κόσμος των ανθρώπων σαν να μην τον χωρεί.
Ετούτο το συμβάν το βρίσκω λίαν θλιβερό.

Τίποτα πια δεν ξέρω, και σπίτι μου γυρνώ^•
για δέστε τι εγκατάλειψη το δείλι φέρνει^•

ωχρό το δείλι^•
η ώχρα του επάνω μου βαραίνει
σαν τζάμια ωχρά με δάκρυα πνιχτά… Τι θλιβερό.

Scântei galbene, 1926

George Bacovia