ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

Ξανά μες στο κρύο

Δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω

όλοι μου έδιναν ζεστά τα μέλη τους

τις ξεχασμένες γλώσσες, να τις μιλήσω τώρα εγώ

να γίνουν όλα δικά μου για πάντα –

ήταν μια θυσία που κράτησε δύο νύχτες

πίστεψα πως είδα καθαρά τη γέννησή μου

χιλιάδες χρόνια πριν 

- εσύ καθόσουν με το στήθος γυμνό να στάζει φως

  στη μέση του ονείρου είδα το κεφάλι

  που περπατούσε στην άκρη της ταράτσας

  σήκωσα ψηλά όσους νεκρούς μπόρεσα

  ως την αγκαλιά του Θεού

  μετά γύρισα  κάτω στα χαλασμένα τοπία,  

  τι σκοτεινό πέρασμα η χαρά

  μόλις νύχτωσε άνοιξα την πόρτα

  και βγήκα έξω, να ζήσω

  ξανά μες το κρύο.

Γιώργος Βέης